Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię powieści historyczne, zwłaszcza osadzone w dawniejszych epokach i to spowodowało, iż sięgnąłem po książkę A. O'Neilla. Okazało się jednak, iż jest to powieść historyczna tylko z nazwy. Autor odrobił wprawdzie lekcję i epatuje czytelnika słowniczkiem terminów, bibliografią tekstów, z których korzystał, podziękowaniami za konsultacje itp., nie przekłada się to jednak na wyrazistość wizji opisywanego świata. Zdarzają się istotne pomyłki rzeczowe, nie to jest jednak najważniejsze. Przede wszystkim brakuje plastyczności, rozmachu, klimatu. Odniosłem wrażenie, że O'Neill porusza się wśród kiepskich, teatralnych dekoracji, nie przywiązując zresztą do nich większego znaczenia. Jakie więc przedstawienie otrzymujemy wśród tych dekoracji? Niestety, również kiepskie. Sam pomysł fabularny wydaje się nawet ciekawy, akcja zawiera elementy sensacyjne, mamy kilka zwrotów oraz dramatycznych w zamierzeniu kumulacji. Niestety, wykonanie szwankuje. Autor nie potrafi wywołać zainteresowania i emocji, bohaterowie nie wzbudzają szczególnej sympatii, czytelnik nie przywiązuje się do nich, ich losy pozostawiają go w istocie obojętnym. Narracja prowadzona jest monotonnie, zarówno przy opisie podróży przez pustynię, miłosnych igraszek czy też scen orężnych. Dialogi wypadają sztucznie, bohaterowie albo puszą się i szarżują, albo wdają w egzystencjalno-psychologiczne rozważania, służące głównie prezentowaniu erudycji Autora. W rezultacie powieść czyta się z trudem, nuży już po kilku stronach, nadzieje na zmianę tego stanu rzeczy okazują się płonne. Wyraźnie zabrakło talentu literackiego jako takiego, umiejętności budowania napięcia, wzbudzania emocji, konstruowania dynamicznych, przyspieszających akcję dialogów. Jak czytamy w informacji wydawniczej, "Szeherezada" to debiut literacki A. O'Neilla. Niestety, niezbyt udany.