Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Księga harców” Marii Kapiszewskiej to reprint wydania z 1936 roku z serii „Przywrócić pamięć”. Prezentuje się ta niewielka książeczka wspaniale i robi duże wrażenie, gdyż nowy wydawca zadbał o każdy szczegół, od twardej oprawy po wierną pierwowzorowi ikonografię. Trzymanie w rękach „Księgi harców” i czytanie jej jest niesamowite – niezauważalnie przenosimy się w świat przedwojennych harcerzy, ich zabaw, przygód i obowiązków. Mimo iż książka pani Kwapiszewskiej adresowana jest do harcerskiej braci, przeczytać ją może każdy. To nie lada gratka dla najmłodszych czytelników, którzy lubią bawić się aktywnie, są miłośnikami przygód, rozwiązywania zagadek, wcielania się w detektywów, szpiegów i wielkich odkrywców. Czego mali odbiorcy mogą się dowiedzieć z „Księgi harców”? Wielu pożytecznych rzeczy: jak wykorzystywać swoje zmysły, chcąc być wywiadowcą, jak tropić zwierzęta, jak porozumiewać się alfabetem Morse’a, indyjskim pismem obrazkowym oraz innymi sygnałami… Ciekawe są informacje na temat czytania i sporządzania map, organizowania biwaków, gotowania, wiązania profesjonalnych węzłów, radzenia sobie w razie pożaru i innych niebezpieczeństw. Nie tylko zabawa dominuje w „Księdze harców”. Autorka dużo miejsca poświęciła harcerskiemu honorowi, patriotyzmowi, obowiązkowości, uczynności i empatii – cechom, które w naszym dzisiejszym świecie coraz trudniej kultywować. Całość ubarwiają pomysłowe i praktyczne rysunki Tadeusza Orłowicza. Obrazują one i w realistyczny, i symboliczny sposób poszczególne rozdziały; sporo jest w nich poczucia humoru, na przykład we fragmentach opisujących tropienie. Czytanie tej książki jest wielką przyjemnością, gdyż jednocześnie uczy ona i bawi, pobudza wyobraźnię i interesująco przybliża świat przedwojennych skautów.