Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wielowymiarowa i niezwykle wnikliwa analiza życia i twórczości Kosińskiego. Świetnie napisana, w pieknym i obrazowym stylu, ukazuje życie pisarza w różnych kontekstach i barwach, z różnych perspektyw, nie opowiadając się jednocześnie zdecydowanie po żadnej stronie - co jest jej największą zaletą. Kosiński w niej przedstawiony okazuje się być zagubionym człowiekiem, w którym skłębiony węzeł traum i urazów dzieciństwa i młodości, wrażliwość oraz kurczowe poszukiwanie schronienia (w szerokim sensie) nie pozostawiają miejsca na nic innego. Jednocześnie mały Jerzy, postawiony wobec sprzecznych oczekiwań wyrzeczenia się siebie zanim jeszcze stał się świadomie sobą, by nie pozostawać w tym schizofrenicznym rozszczepieniu wytworzył sobie umiejętność atrofii emocjonalnej, która była dobrze zawoalowaną rozpaczą. Poszarpane na epizody powieści sugerują nam udrękę życia pozbawionego ciągłości i podrzucają trop w odczytaniu widzenia przez autora świata jako splotu przypadków. Występujące w jego powieściach postacie męskie to heteronimy rozerwanej na strzępy osobowości Kosińskiego - obserwatora, agresora oraz prowincjonalnego głupka, odnoszącego gigantyczny sukces. Scena samobójstwa - niezwykle sugestywna, a jednocześnie pełna jakby niezrozumiałego spokoju i determinizmu jest symbolem osiągnięcia - zza grobu - tego, do czego dążył: bezpiecznego schronienia, powrotu do najbezpieczniejszego miejsca, jakiego doświadczył - łona matki (woda, błony płodowe). Na ironię zakrawa fakt, że najwyżej ocenioną, a jednocześnie najbardziej skrytykowaną powieścią Kosińskiego okazało się być dzieło o znaczącym tytule "Wystarczy być". To właśnie "bycie", zwłaszcza sobą, to jedno z najistotniejszych doświadczeń życia, które nigdy nie było pisarzowi dane.