Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nareszcie. Skończyłam czytać. Czuję się jakbym po wielu dniach wysiłku otworzyła drzwi klatki, która mnie więziła. Ta książka wraz z przeczytaniem pierwszych stron zamyka za nami niewidoczne drzwi i wpadamy w pułapkę zastawiona przez Kevin'a Canty'ego. Z początku z zachwytem przewracałam kolejne kartki od razu obdarzając Marvin'a sympatią. Nie wydawał się sztuczny, wręcz przeciwnie, musiałam przyznać, że w pewnych aspektach nawet przypominał mi siebie samą. To był początek, to było wejście do niewidzialnej klatki. Potem okazało się, że w tej klatce jest tylko ciemność, zło, smutek i przygnębienie. Wracałam co jakiś czas do "Dwudziestu..." mimo wszystko chcąc poznać dalsze losy bohaterów, a wracając byłam otaczana ze wszystkich stron ich przemyśleniami. Tak ponurymi i tak depresyjnymi, że po paru stronach miałam ochotę odłożyć książkę z powrotem na półkę. "Dwadzieścia trzy stopnie poniżej zera" to jedna wielka, tocząca się przez ponad 300 stron depresja. Nie polecam nikomu, kto ma dość własnych smutków i pasjonatom emocji i akcji. Nie wciągnęła mnie, odchodziłam od niej po góra 20 stronach, nie mogąc przebrnąć dalej. Drażnił mnie praktycznie każdy bohater oprócz Marvina, a na koniec już nawet i on, bo zaczął myśleć i zachowywać się jak Justine. Przeczytałam ostatnią stronę i odetchnęłam z ulgą. Skończyło się.