Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dni człowieka są jak trawa. Z wplecionymi w nią kilkoma leśnymi hiacyntami". Na starość, w chorobie, te hiacynty są jak promyki słońca, przebłyski w mgle, jaka osłoniła umysł ojca pisarza chorego na Alzhaimera. Arno Geiger to pisarz austriacki, który pochodzi z górskiej krainy Voralbergu. W swej autobiograficznej książce opisuje swoją niełatwą relację z ojcem. W młodości naznaczona konfliktami, Arno opuszcza więc dom. Później wzajemne pretensje i zbyt rzadkie odwiedziny nie pozwalają dostrzec początków choroby. Objawy chorobowe są brane za gnuśność, lenistwo, brak chęci do życia i zmian. Dopiero poznanie i akceptacja choroby zbliża ich do siebie. Syn godzi się ze starością, chorobą i ograniczeniami jakie ona ze sobą niesie. Ich życie zmienia się, syn opiekuje się ojcem, ale też bliżej go poznaje, daje sobie czas i pozwala na umocnienie więzi. Wspomina ojca z czasów dzieciństwa i młodości i stara się zrozumieć. Spotyka się z rodziną, by wyjaśnić wydarzenia z przeszłości. A przede wszystkim słucha ojca w tych krótkich chwilach, w których przez opary choroby przebija świadomość, celne uwagi i mądrości życiowe podszyte nieraz humorem. Ojciec występuje tu prawie jak król, którego trzeba obsługiwać, bo sam nie jest w stanie sobie poradzić i swego rodzaju filozof, który niespodziewanie wypowiada swoje trafne powiedzonka. Czasem one bawią, potrafią też rozczulić i wzruszyć. W momentach świadomości zdaje sobie sprawę z tego, że jego mózg nie pracuje już tak jak trzeba, a w konsternację wprawiają go proste nawet czynności. Mnie się ta książka podobała. Czytałam już kilka innych pozycji o różnych chorobach, taj jest jednak niebywale poruszająca. Może przez bezpośredniość i autentyczność relacji. Przez pokazanie starości i choroby jako okresu, który jest trudny i inny, wiąże się z ograniczeniami i cierpieniem, ale w dalszym ciągu może być źródłem radości i bliskości. Książka nie daje się tak po prostu zapomnieć i zmusza do przemyśleń, a to zawsze cenię w literaturze.