Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę można podsumować krótkim stwierdzeniem: „dużo gdybania, mało konkretów”. Niech Bob Brier będzie sobie wybitnym egiptologiem, ale „Morderstwo Tutanchamona” to bardzo przeciętne czytadło popularnonaukowe. Autor stara się budować napięcie niczym w dreszczowcu – przedstawia kolejne osoby dramatu, nie kryjąc się ze swoimi sympatiami i piętnując „tych złych” oraz pisząc mroczno-tragiczne scenariusze wydarzeń. Problem polega na tym, że cierpi na tym prawda i nie chodzi mi o to, czy Tutanchamon zmarł z przyczyn naturalnych czy faktycznie został zamordowany, ale gdzieś między postawionymi tezami ginie historia Egiptu i całej dynastii. Sporo tu nieścisłości i uproszczeń, zwłaszcza dotyczących ścisłego związku państwa, faraona i religii. Zamiast rzetelnej informacji dostajemy kiepskie amerykańskie żarty i wyimaginowane opisy codziennego życia młodego władcy Egiptu i jego żony, jak również próby przedstawienia ich uczuć. Przez większą część książki, autor z uporem maniaka stara się wmówić czytelnikowi, że jeden z najsłynniejszych faraonów (chociaż niezbyt zasłużony) został zamordowany przez bliskiego współpracownika, by pod koniec wycofać się rakiem i elokwentnie stwierdzić, że tak w zasadzie, nie ma na to żadnych dowodów. Naturalnie oprócz niewielkiego śladu na czaszce, który mógł powstać bez udziału osób trzecich i w sumie o niczym nie przesądza. Dzięki... Tylko, po co w takim razie te wszystkie natchnione opisy młodego faraona i jego krótkiego życia, dogłębna analiza okresu amarneńskiego (niezbyt przekonująca) i wskazywanie paluchem winnych... Jestem zawiedziona, niby dwieście stron to mało, ale przebijać się przez nie, licząc na coś ciekawego i dostać figę z makiem, nie jest przyjemnym uczuciem. Gdyby jeszcze warstwa merytoryczna była bogatsza, wypełniona ciekawostkami, ale niestety tak nie jest. To już lepiej poczytać Michałowskiego, być może mniej sensacyjnego, ale za to świetnego stylowo i pełnego autentycznej wiedzy o Egipcie. Cóż, osoby stroniące od literatury dotyczącej starożytnego Egiptu i nieobeznane z tematem, być może uznają dzieło pana Briera za interesujące i dowiedzą się z niego czegoś nowego. Natomiast pasjonaci i ludzie tacy jak ja (niekoniecznie zakochani w piramidach, ale mający pojęcie o tamtych czasach) chyba lepiej zrobią, wybierając książki mniej popularno-, a bardziej -naukowe. PS Żeby oddać autorowi nieco sprawiedliwości, przyznam, że rozdział poświęcony odkryciu przez Howarda Cartera grobowca Tutanchamona, była całkiem do rzeczy.