Bardzo dobrze się to czytało, niczym kryminał. Z perspektywy czasu, zwracam uwagę, że część teorii autora została obalona poprzez najnowsze badania faraona. W rzeczywistości zginął z innych przyczyn niż ta wskazana przez Briera.

Bardzo dobrze się to czytało, niczym kryminał. Z perspektywy czasu, zwracam uwagę, że część teorii autora została obalona poprzez najnowsze badania faraona. W rzeczywistości zginął z innych przyczyn niż ta wskazana przez Briera.

Książka posiada zarówno mocne, jak i słabe strony. Najgorzej prezentuje się tzw. ogólny rys historyczny. Autor zupełnie bez potrzeby usiłuje przedstawić na kilkunastu stronach kilka tysięcy lat dziejów Egiptu (przed panowaniem Tutanchamona),co wypada bardziej niż pobieżnie i nic właściwie nie wnosi. Może należy wziąć tutaj pod uwagę potencjalnego czytelnika, do którego tekst skierowano, czyli Amerykanina nie mającego pojęcia o historii czegokolwiek, a już najmniej starożytnego Egiptu? Zdecydowanie lepiej wypadają fragmenty dotyczące wydarzeń związanych z odkrywaniem (odnajdowaniem) w XIX-XX w. różnych artefaktów starożytnej cywilizacji. Autor nie szczędzi tutaj anegdot i okazuje się, że praca ówczesnych archeologów potrafiła być pełna dramatycznych przygód (może nie na miarę Indiany Jonesa, ale jednak...). Z zainteresowaniem przeczytałem też fragmenty „medyczne”, tzn. opisy badań przeprowadzanych współcześnie na zachowanych mumiach faraonów. Potrafią one przynieść wiele nowych, zaskakujących często informacji. Nie zawsze łatwych do zinterpretowania, rzucających jednak światło na dawno minione wydarzenia. Ponieważ techniki analiz medycznych czynią szybkie postępy, można spodziewać się dalszych odkryć. Przy okazji okazuje się, z jaką beztroską jeszcze kilkadziesiąt lat temu obchodzili się z mumiami renomowani nawet archeolodzy czy lekarze. Lektura warta przeczytania, dobrze jednak, aby czytelnik posiadał uprzednio jakąkolwiek wiedzę na temat dziejów starożytnego Egiptu.

Książka posiada zarówno mocne, jak i słabe strony. Najgorzej prezentuje się tzw. ogólny rys historyczny. Autor zupełnie bez potrzeby usiłuje przedstawić na kilkunastu stronach kilka tysięcy lat dziejów Egiptu (przed panowaniem Tutanchamona),co wypada bardziej niż pobieżnie i nic właściwie nie wnosi. Może należy wziąć tutaj pod uwagę potencjalnego czytelnika, do którego...

Do końca czytałam z zapartym tchem.

Do końca czytałam z zapartym tchem.

Może i "czytadło popularnonaukowe", jak twierdzą niektórzy, ale mnie się podobało. Jeśli chciałabym trzymania się ścisłych faktów, to bym sięgnęła po encyklopedię. Polecałabym na prezent dla młodzieży (właśnie poczułam się jak stary pierdziel...) jako alternatywę dla lekcji historii w szkole. Więcej takich pisarzy jak Brier, to może historia będzie miała szansę się przebić w świecie pokemonów :P

Więcej o książce na www.spacjalektura.wordpress.com/2014/04/23/morderstwo-tutanchamona/ Zapraszam!

Może i "czytadło popularnonaukowe", jak twierdzą niektórzy, ale mnie się podobało. Jeśli chciałabym trzymania się ścisłych faktów, to bym sięgnęła po encyklopedię. Polecałabym na prezent dla młodzieży (właśnie poczułam się jak stary pierdziel...) jako alternatywę dla lekcji historii w szkole. Więcej takich pisarzy jak Brier, to może historia będzie miała szansę się przebić...

Jestem zafascynowana tą książka. Chwyciłam za nią, bo od zawsze interesował mnie starożytny Egipt. Zwykle fakty o starożytnych cywilizacjach przedstawiane są w sposób suchy, bez żadnego emocjonalnego zabarwienia, a tutaj… to był dla mnie szok, gdy wkręciłam się w ten tekst tak bardzo, że odbierałam go bardziej jak jakąś książkę przygodową z wątkami kryminalnymi. I nieważne ile było w tym prawdy, a ile gdybania. Ważne, że podziałała na moją wyobraźnię i nie mogłam przestać czytać.

Jestem zafascynowana tą książka. Chwyciłam za nią, bo od zawsze interesował mnie starożytny Egipt. Zwykle fakty o starożytnych cywilizacjach przedstawiane są w sposób suchy, bez żadnego emocjonalnego zabarwienia, a tutaj… to był dla mnie szok, gdy wkręciłam się w ten tekst tak bardzo, że odbierałam go bardziej jak jakąś książkę przygodową z wątkami kryminalnymi. I nieważne...

Pomijając fakt, iż książka jest w pewnym sensie "nieaktualna" (od kilku lat tajemnica śmierci Tutanchamona jest wyjaśniona) książkę świetnie się czyta. Bob Brier jest genialnym naukowcem, tworzy świetne filmy dokumentlne dot. starożytnego Egiptu. W konstrukcji niniejszej ksiązki widać rzetelne podejście do tematu. Przyznam, że jego argumenty kiedyś mnie przekonały. (Po lekturę sięgnęłam, gdy dyskusja na temat śmierci faraona była wciąż otwarta).

Pomijając fakt, iż książka jest w pewnym sensie "nieaktualna" (od kilku lat tajemnica śmierci Tutanchamona jest wyjaśniona) książkę świetnie się czyta. Bob Brier jest genialnym naukowcem, tworzy świetne filmy dokumentlne dot. starożytnego Egiptu. W konstrukcji niniejszej ksiązki widać rzetelne podejście do tematu. Przyznam, że jego argumenty kiedyś mnie przekonały. (Po...

Książkę można podsumować krótkim stwierdzeniem: „dużo gdybania, mało konkretów”. Niech Bob Brier będzie sobie wybitnym egiptologiem, ale „Morderstwo Tutanchamona” to bardzo przeciętne czytadło popularnonaukowe. Autor stara się budować napięcie niczym w dreszczowcu – przedstawia kolejne osoby dramatu, nie kryjąc się ze swoimi sympatiami i piętnując „tych złych” oraz pisząc mroczno-tragiczne scenariusze wydarzeń. Problem polega na tym, że cierpi na tym prawda i nie chodzi mi o to, czy Tutanchamon zmarł z przyczyn naturalnych czy faktycznie został zamordowany, ale gdzieś między postawionymi tezami ginie historia Egiptu i całej dynastii. Sporo tu nieścisłości i uproszczeń, zwłaszcza dotyczących ścisłego związku państwa, faraona i religii. Zamiast rzetelnej informacji dostajemy kiepskie amerykańskie żarty i wyimaginowane opisy codziennego życia młodego władcy Egiptu i jego żony, jak również próby przedstawienia ich uczuć.

Przez większą część książki, autor z uporem maniaka stara się wmówić czytelnikowi, że jeden z najsłynniejszych faraonów (chociaż niezbyt zasłużony) został zamordowany przez bliskiego współpracownika, by pod koniec wycofać się rakiem i elokwentnie stwierdzić, że tak w zasadzie, nie ma na to żadnych dowodów. Naturalnie oprócz niewielkiego śladu na czaszce, który mógł powstać bez udziału osób trzecich i w sumie o niczym nie przesądza. Dzięki... Tylko, po co w takim razie te wszystkie natchnione opisy młodego faraona i jego krótkiego życia, dogłębna analiza okresu amarneńskiego (niezbyt przekonująca) i wskazywanie paluchem winnych...

Jestem zawiedziona, niby dwieście stron to mało, ale przebijać się przez nie, licząc na coś ciekawego i dostać figę z makiem, nie jest przyjemnym uczuciem. Gdyby jeszcze warstwa merytoryczna była bogatsza, wypełniona ciekawostkami, ale niestety tak nie jest. To już lepiej poczytać Michałowskiego, być może mniej sensacyjnego, ale za to świetnego stylowo i pełnego autentycznej wiedzy o Egipcie. Cóż, osoby stroniące od literatury dotyczącej starożytnego Egiptu i nieobeznane z tematem, być może uznają dzieło pana Briera za interesujące i dowiedzą się z niego czegoś nowego. Natomiast pasjonaci i ludzie tacy jak ja (niekoniecznie zakochani w piramidach, ale mający pojęcie o tamtych czasach) chyba lepiej zrobią, wybierając książki mniej popularno-, a bardziej -naukowe.

PS Żeby oddać autorowi nieco sprawiedliwości, przyznam, że rozdział poświęcony odkryciu przez Howarda Cartera grobowca Tutanchamona, była całkiem do rzeczy.

Książkę można podsumować krótkim stwierdzeniem: „dużo gdybania, mało konkretów”. Niech Bob Brier będzie sobie wybitnym egiptologiem, ale „Morderstwo Tutanchamona” to bardzo przeciętne czytadło popularnonaukowe. Autor stara się budować napięcie niczym w dreszczowcu – przedstawia kolejne osoby dramatu, nie kryjąc się ze swoimi sympatiami i piętnując „tych złych” oraz pisząc...