Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka ma formę pamiętnika pisanego na bieżąco, choć bez konkretnych dat czy dni tygodnia. Autorka najczęściej stosuje narrację w czasie teraźniejszym. Niemniej jest to relacja pisana post factum. Z treści jasno wynika, że niemożliwe byłoby pisanie prawdziwego pamiętnika w czasie rzeczywistym. Więźniarkom nie wolno było posiadać nawet skrawka papieru i czegokolwiek do pisania. Patrząc na to w ten sposób, osobiście oczekiwałabym czegoś lepszego. Niestety literacko nie jest to dobra książka, a styl Autorki nazwałabym "egzaltowanym". Boję się kwestionować prawdziwość tej relacji, ale najwyraźniej mamy do czynienia z osobą świętą, która w rzeczywistości obozowego okrucieństwa, sama dopuszczała się wyłącznie czynów szlachetnych, ratując życie współwięźniarek z altruizmem, który graniczy z szaleństwem. Opowieść traktuje o wycinku życia Autorki- bohaterki. Rozpoczyna się w momencie transportu z lwowskiego więzienia do Brzezinki, a kończy wywózką z obozu w niewiadomym kierunku i celu. Brakuje mi tu chociażby minimalnie nakreślonego wstępu i zakończenia, może w formie epilogu. Nie wiemy kim była Autorka przed wojną, dlaczego została aresztowana. Można wnioskować, że za jakąś działalność podziemną, ponieważ została zaklasyfikowana jako więzień polityczny. Autorka bardzo enigmatycznie wspomina o synu, który zginął i mężu, który również przebywa w obozie, w pobliskim Oświęcimiu. W swojej opowieść całkowicie skupia się na opisie rzeczywistości obozowej. W zasadzie nie wiemy kim ona jest, nie daje się poznać czytelnikowi. Nie wiadomo też nic o tym, co spotkało ją po opuszczeniu Brzezinki. Jak ostatecznie udało jej się przeżyć? Uważam, że należy czytać tę książkę jako świadectwo, relację naocznego świadka, dokument spisany niewprawną ręką osoby, która nie jest pisarką, ale ma do powiedzenia coś ważnego o zbrodni, której stała się ofiarą. Polecam tylko wytrawnym badaczom literatury obozowej.