Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Nienormalność” życia jakie wiodą mali-pokrzywdzeni widać szczególnie wyraziście, gdy na główny plan wysuwają się dzieciaki z tak zwanych „dobrych domów”. Wtedy to obserwujemy ból i poniżenie oraz zagubienie małych kryminalistów. Za sprawą narracji pierwszoosobowej wszystkie emocje są jeszcze bardziej dotkliwe dla postronnego obserwatora. Nie jestem osobą, która na każdą niesprawiedliwość reaguje łzami, ale tutaj trudno mi było nie uronić choć jednej. Książka ma niewymuszony, stały rytm. Pomimo rozbudowanych opisów ulic Montrealu oraz emocji targającymi bohaterami, akcja nie cierpi. Wręcz przeciwnie, toczy się ładnie i zgrabnie do samego końca. Autorka spokojnie prowadzi nas przez kolejne męczarnie i radości czyhające na Baby i jej rówieśników, operuje stylem, jakiego niektórzy mogą pozazdrościć, choć do klasyka pełnego geniuszu, jeszcze jej trochę brakuje. Książkę szczerze polecam każdemu czytelnikowi. Potrafi wywrzeć wpływ, potargać emocje, które trudno potem wyczesać na gładką taflę. Daje kopa, rodzi pytania, nie warto przechodzić obok niej obojętnie.