Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Polski chemik teoretyczny, profesor Uniwersytetu Warszawskiego.
W roku 1965 ukończył Wydział Chemii Uniwersytetu Warszawskiego, a pięć lat później uzyskał tam doktorat pod kierunkiem światowej sławy chemika, profesora Włodzimierza Kołosa. Jego kariera naukowa związana jest z Centre Europeen de Calcul Atomique et Moleculaire (Francja),Facultes Universitaires de Namur (Belgia),Cornell University (USA),a przede wszystkim z Uniwersytetem Warszawskim, gdzie został docentem w roku 1976, a profesorem w roku 1989. Jest autorem ok. 100 publikacji naukowych w czasopismach międzynarodowych. W roku 2001 został wybrany członkiem zagranicznym Belgijskiej Akademii Królewskiej (Academie Royale des Sciences, des Lettres et des Beaux-Arts),a w roku 2004 członkiem Europejskiej Akademii Nauk.
jego główne osiągnięcia naukowe dotyczą:
- sił dalekiego zasięgu w regularnych polimerach - razem ze swoimi współpracownikami belgijskimi zastosował rozwinięcie multipolowe do dokładnego obliczenia sił dalekiego zasięgu w polimerach. Rozwinięcie to było używane w teorii oddziaływań międzycząsteczkowych, po raz pierwszy zostało zastosowane w problemie jednej molekuły. Dokładne wyniki uzyskiwano teraz w łatwych i tanich obliczeniach. Wspólnie z dr L. Stolarczykiem udowodnili także, że aby wyniki nie zależały od wyboru układu współrzędnych (jak to było niemal regułą w literaturze),należy zastosować specjalny sposób sumowania szeregu multipolowego. Wykazali również, że swoboda wyboru komórki elementarnej pozwala dokładnie skompensować pole elektrostatyczne nieskończonego kryształu przez pewne specjalnie dobrane ładunki powierzchniowe. Wraz ze współpracownikami belgijskimi wyjaśnił również, na czym polega tzw. dalekozasięgowe oddziaływanie wymienne.
Praca R. Wheelera, L. Pieli i noblisty R. Hoffmanna dotycząca ologimerów została wyróżniona w Nachrichten der Chemie jako „znaczący postęp w chemii nieorganicznej w 1988 r.”.
- problemu globalnego minimum w matematyce - wspólnie z Jarosławem Kostrowickim i Haroldem Scheraga wprowadzili nową ideę w optymalizacji globalnej funkcji. Polega ona na deformacji funkcji optymalizowanej do takiej postaci, że znalezienie jej minimum globalnego staje się proste, a następnie stopniowe cofanie deformacji aż do powrotu do funkcji wyjściowej. W wielu przypadkach pozwala to znaleźć minimum globalne funkcji nawet wtedy, gdy całkowita liczba minimów jest astronomiczna. W szczególności idea ta prowadzi do tzw. metody dyfuzyjnej, która pozwala wprowadzić czas jako parametr deformacyjny. Okazało się, że idea ta jest blisko związana z szeregiem ważnych równań fizyki.http://tiger.chem.uw.edu.pl/index.php?lang=pl&i=piela