Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tym razem akcja jest bardzo dynamiczna i ma szeroki rozmach. Irytującym jest dla mnie odgrzewany kotlet w postaci wciąż nieśmiertelnego psychopaty z KGB, zatem pojawia się kolejna powtórka typu „zabili go - uciekł”. Jak to się dzieje, że w tego typu książkach najżywotniejsi są psychopaci z KGB i - o dziwo - relikt przeszłości w postaci hitlerowców? Tych jakoś też nie da się wytępić. To dość powtarzalne i poprawne politycznie stereotypy. Obniżam ocenę za nieśmiertelność naczelnych psychopatów z KGB, przecież każdego da się dobić za pierwszym razem - skoro trafiło się już strzałem w miękkie podbrzusze - o ile nie jest się nieudacznikiem. Po raz kolejny wychodzi nieuctwo autora oraz brak wyobraźni w dynamicznych akcjach, do których trzeba mieć jakąś świadomość sekwencji zdarzeń i rozwój sytuacji w czasie. To jakby wmawiać czytelnikowi, że bohater leży na kanapie i widzi biegnącego do niego psychopatę z bronią, podczas gdy nasz bohater nie tylko zdąży naładować broń i wystrzelić cały magazynek: podług tego autora bohater zdąży wychędożyć uprzednio pułk zakonnic i wypalić osiem paczek papierosów, zanim ten co biegnie zbliży się na niebezpieczną odległość. Nieuctwo wychodzi w wielu scenach, na przykład rozrzedzone powietrze i helikoptery, przecież samo to stanowi już pewien problem. Jeśli do tego jeden helikopter ma stać w zawisie pod drugim, to czy autor słyszał o turbulencjach pod śmigłami i prądzie opadającym wywołanym ruchem wirnika tego śmigłowca wyżej? Strzelanie długimi seriami w walce przeważnie mija się z celem, bo trzeba by mieć ze sobą kilka taczek wypełnionych magazynkami oraz zmieniać je z prędkością światła. To jest tym bardziej nielogiczne, gdy nasz bohater po wystrzeleniu serii z broni automatycznej wraca do swojej broni krótkiej noszonej rytualnie na kowbojsko-hollywoodzki sposób, a z broni krótkiej strzela się przecież pojedynczymi pociskami, na dodatek mniej celnie i na mniejszą odległość. W wielu miejscach obecny jest marksistowski język, na przykład definicja „męskiego szowinizmu”. Nie mam zastrzeżeń do występowania kobiecych postaci mordujących bez zmrużenia oka czy ciosem gołych dłoni pozbawiających dorodnych mężczyzn przytomności, bo zawsze miałem słabość do wrednych i niebezpiecznych kobiet. To karmi moją robaczywą wyobraźnię i tak pewnie już mi zostanie. Jako czytadło może być. Zabawne. Generalnie obowiązują w tej serii happy endy, zatem książka nie pogarsza humoru. Polecam dla rozrywki. Nie należy się doszukiwać głębszych przemyśleń, bo w książce ich nie ma. Cały cykl ocieka delikatnie rzecz ujmując - niechęcią do bolszewików -przedstawianych jako wyjątkowo wredne kreatury. W zasadzie w tym względzie wyjątkowo gorliwie podzielam poglądy autora.