Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękny esej o duchowości Persji na przestrzeni wieków. Jako człowiek który interesuje się religią naszych pogańskich przodków, doszedłem do etapu gdzie zapoznanie się z perską religią ognia jest niezbędne do poznania naszej słowiańskiej duchowości. Gdzieś w zamierzchłych czasach plemiona irańskie i słowiańskie musiały mocno na ciebie oddziaływać skoro ich światy są tak do siebie podobne. Poznawaliśmy Persów przez podręczniki szkolne, jako hordy barbarzyńców które zostały pokonane przez Greków. Jesteśmy dziedzicami zwycięzców spod Maratonu i niszczycieli Persepolis i tak samo jak oni za bardzo nie rozumiemy specyficznej dla tego świata duchowości. Tam od początku świata, ciągle jest prowadzona walka między dobrem i złem. Jako wyznawcy tego dobrego Boga, Persowie razem z nim codziennie każdego ranka prowadzili walkę z demonami, nieczystymi istotami i ludźmi. Jednocześnie wiedząc, że sami są nieczyści, ponieważ złożeni materii muszą uważać, żeby nie skalać świętego ognia. Byli świadomi swojej niedoskonałości i śmiertelności co jeszcze bardziej przybliżało do Boga. Autor prowadzi nas przez epoki trzy epoki odpowiednie dla dynastii, będziemy podążać przez korytarze Persepolis przed oblicze Dariusza i odczytywać płaskorzeźby na ścianach pałacu i ukrytego tam Boga. Udamy się do nowego państwa perskiego, odbudowanego na gruzach imperium Aleksandra Wielkiego, tam pozostałości wielkich tryumfów Sasanidów wykute w skałach będą nam opowiadać historię królów i Boga ognia który, ukazuje się wiernym w całym swoim majestacie. Na końcu poznajemy perskiego mistyka Islamu, którego poszukiwania Boga zaprowadziły go przed oblicze kata. Autor pisze pięknym językiem, jego erudycja odpowiednio opisuje czytelnikowi metafizyczny świat Persji i jej mieszkańców , który na przestrzeni wieków zmieniał się jednocześnie pozostawiając ciągle specyficzne pragnie poznania absolutu.