Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka bardzo ciekawa. Przeczytałam w jeden dzień, po prostu nie mogłam się oderwać. Jak na biografię, może nadmiernie rozbuchana stylizacja literacka, rzeczywiście chwilami sięga JM Rymkiewicza, ale na szczęście nie osiąga nigdy tego poziomu. Na początku męczy, później przestaje się ją dostrzegać, a współtworzy szczególną atmosferę książki. Dużo się dowiedziałam. Nie wiedziałam dotąd, że Natalia Gonczarowa - żona Puszkina, była największą pięknością w Rosji tamtej epoki, że d'Anthes wcale nie był łotrem i tchórzem, tylko zakochanym bez pamięci człowiekiem, że siła konwenansów była wówczas w Rosji tak wielka, że nie tylko prowadziła do absurdalnych pojedynków, ale zmuszała męża do tolerowania licznych adoratorów żony i to najlepiej z kamienną twarzą; że Puszkin nie był zbyt miłym w obejściu człowiekiem, raczej skorym do sarkazmu, ale żonę kochał, że człowiek 35-letni w tamtej epoce uchodził niemal za starca i czynił podsumowanie swego życia. Nie podobało mi się insynuowanie wątku homoseksualnego w relacji d'Anthesa do jego przybranego ojca. obecnie to bardzo modne wszędzie widzieć homoseksualizm, ale młody baron był tak heteroseksualny jak to tylko możliwe, prowadząc życie pełne podbojów i miłosnych namiętności, a ojczym może po prostu naprawdę pokochał go jak syna. Robi wrażenie natomiast opis śmierci Puszkina, a właściwie ostatnich 36 godzin po pojedynku (bo nie umarł od razu). Jego odwaga, zupełny brak lęku przed śmiercią budzą szacunek. Reasumując, super książka, gorąco polecam.