Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opisy, opisy, opisy, opisy, opisy, opisy. Och cóż za morze opisów, mrowie opisów, ociekających wyszukanym językiem i barokową dekoracją, momentami wprawiające w zachwyt, momentami dławiące, duszące, zmuszające do mozolnego przedzierania się przez kolejne zwały nawarstwionej plastyki. Książka opowiada o garści literatów, którzy podsumowują swój pobyt w Japonii na wspólnej konferencji z narratorem-redaktorem, lecz akcji tu jak na lekarstwo, dialog z rzadka się pojawia niczym samotne drzewo pośród pustkowi, bo tu też nie o to chodzi, tu rządzą opisy, tu sednem jest wgryzanie się - czasem bolesne, czasem w niemym zachwycie - w kunszt autora i jego stylu. Nie wiem co o tym myśleć, momentami nie sposób było się nie zachwycać nad tym językiem, siłą porównań i gęstą treścią, momentami szło się jak przez dżunglę, z trudem połykając dwie lub trzy strony, po których trzeba to było odłożyć dla odetchnięcia przy czym lżejszym; całość raczej wymęczyłem niż pochłonąłem. Z tego też względu ocena pośrodku: nie sposób nie docenić rzemieślnictwa, lecz ciężko przy tym o powszechnie rozumianą frajdę i zwyczajną radość z lektury. To chyba coś, co mógłby w prywatnej biblioteczce przy kominku czytać kawałkami snob-intelektualista, a nie przeciętny Kowalski. Zostaliście ostrzeżeni: dla bardzo wytrwałych.