Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Dzieciństwo rodziców” to kolejna pozycja Shaia Orr, którą miałam przyjemność czytać. Jego książki charakteryzuje głęboka analiza psychologiczna zachowań dzieci i dorosłych, których źródło postępowania tkwi właśnie w dzieciństwie. Zarówno “Dzieciństwo rodziców” jak i “Cud rodzicielstwa” to książki bardzo filozoficzne i przepełnione przemyśleniami i licznymi refleksjami. W rodzicielstwie często przychodzą do nas momenty refleksji nad naszym własnym dzieciństwem. Jakie było? Jak byliśmy traktowani? Czy byliśmy kochani? Jakie błędy popełnili nasi rodzice? Jakich błędów my nie chcemy popełniać, a jakie już się stały? Będąc rodzicem mamy szansę na wychowanie naszych dzieci w taki sposób, w jaki sami chcieliśmy być wychowani. Dać im wsparcie, miłość, akceptację i wolność. Często w tej drodze uświadamiamy sobie jak wiele tęsknot w nas tkwi, jak wiele niespełnionych dziecięcych pragnień w sobie pielęgnujemy. Ta książka boleśnie to uświadamia, ale też daje nadzieję i pomaga się uwolnić od tego ciężaru. Znajdziemy sporo przykładów dorosłych, którzy wciąż noszą w sobie zranione, niewysłuchane, uciszane dziecko. Te bolączki przekładają się na ich życie, relacje i wychowanie dzieci. Autor pomaga im się zatrzymać, spojrzeć w głąb siebie, zaakceptować co było i ruszyć dalej. Tak by dorosły faktycznie dojrzał, a nie tylko dorósł. “Dzieciństwo rodziców” zawiera wiele pięknych myśli i refleksji. Muszę jednaj przyznać, że w pewnych momentach książka wywołała we mnie lekki dyskomfort, bo zapewne mimo najlepszych intencji autora, miałam wrażenie, że winą za wychowanie dziecka zawsze obarczany jest rodzic- że jako opiekuni popełniamy tak wiele błędów, że nasze dzieci ciągle zmagają się z dyskomfortem, ograniczaniem i wytyczaniem zasad, co wpływa na nie niekorzystnie. Że wyrastają w braku poczucia akceptacji i miłość, co będzie miało fatalne skutki w przyszłości. Sporo jest takich przykładów i przyznaję, że działa to dosyć mocno obciążająco, bo wychodzi na to, że wszystkie błędy dzieci są winą rodziców. Myślę, że każdy sam powinien rozstrzygnąć czy się z tym zgadza. Trochę smutna i pesymistyczna wizja. Bardzo podobał mi się natomiast rozdział “Cześć, tato!” o roli mężczyzn w wychowaniu dziecka. O tym jak mężczyźni, chłopcy są postrzegani, jak powinni się zachwowywać, jaką role przyjmują w wychowaniu. Czy mężczyzna może być wrażliwy? Może płakać, okazywać słabość, słuchać wzruszającej muzyki, zajmować się dzieckiem na równo z kobietą od samego początku? Ciekawe refleksje i piękne spojrzenie jest zawarte w tym rozdziale. Myślę, że sama książka jest warta uwagi, mimo że być może znajdziecie tu kwestie nie do końca zgodne z waszym podejściem do życia. Poradnik do niespiesznej lektury, z mnóstwo refleksji i filozofii w tle.