Książka pełna sprzeczności.

Z jednej strony ciekawe przemyślenia na temat pięknych, mądrych idei - odpowiedzialności, bezwarunkowej miłości, akceptacji. Materiał do reflekcji nad własnym życiem i tym, co chcemy przekazać swoim dzieciom.

Z drugiej strony - forma przekazu, która zupełnie nie pasuje do treści. Autor stosuje liczne uproszczenia, generalizacje, formuuje bardzo ostre i kategoryczne opinie. Na przykład nauczycielka robiąca swoim uczniom sprawdzian jego zdaniem zalicza się do grona osób, które "posługują się swoją siłą, aby kontrolować czy wykorzystywać słabszych od siebie". Natomiast rodzice "zmuszają dzieci do chodzenia do szkoły, gdzie przemoc – posługiwanie się nią przez silnego do kontroli nad słabym – jest częścią systemu."
To tylko dwa krótkie cytaty, kilka słów, ale ich treść zawiera dokładnie to, czego autor radzi unikać rodzicom w kontakcie z dziećmi - osądzania, sztywnych poglądów, uprzedzeń...

Znaczna część książki jest napisana w podniosły, egzaltowany sposób. Być może innym Czytelnikom spodoba się ten styl. Ja jednak, porównując go np. z prostym, ciepłym, życzliwym językiem książek Jespera Juula, nie mam wątpliwości co do tego, który z autorów przemawia do mnie bardziej.

Moim zdaniem zawarte w książce koncepcje na temat rodzicielskiej miłości są ciekawe i warte przemyślenia. I tak bym je traktowała - jako zaproszenie do refleksji, formułowania własnych opinii, nie jako zbiór prawd o życiu.

Książka pełna sprzeczności.

Z jednej strony ciekawe przemyślenia na temat pięknych, mądrych idei - odpowiedzialności, bezwarunkowej miłości, akceptacji. Materiał do reflekcji nad własnym życiem i tym, co chcemy przekazać swoim dzieciom.

Z drugiej strony - forma przekazu, która zupełnie nie pasuje do treści. Autor stosuje liczne uproszczenia, generalizacje, formuuje...