Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skończyłem czytać kilka minut temu. Zwykle daje sobie czas na przemyślenia i nie spieszę się z opinią. Tym razem jest inaczej. Po przeczytaniu sporej liczby kryminałów, w tym polskich autorów, sięganie po kolejny tytuł, kolejnego twórce wiąże się z ryzykiem przesytu i nudy. Ale na półce w bibliotece znalazłem coś nowego i uznałem, że warto spróbować. Na okładce znaczek i podpis Klub srebrnego klucza. Skojarzyłem z serią kryminałów (w innym formacie) z PRL-u o podobnej nazwie (kluczyk, nie klucz, ale rzeczony klucz taki sam),uznałem jednak, że to odnowienie serii. I dopiero po przeczytaniu całkiem sporej partii książki zauważyłem, że to stary kryminał. Poznałem po słowie "milicjant"... Zapewne nie świadczy to o mojej spostrzegawczości... Do rzeczy. Książka sygnowana nazwiskiem Joachim (tak się też nazywa narrator) jest bardzo zręcznie napisaną powieścią, właściwie wielowątkową nawet, choć oczywiście motyw zbrodni jest na pierwszym miejscu. Podoba mi się, bo gdyby nie, drobne zresztą, realia lat sześćdziesiątych, można byłoby uznać, że dotyczy współczesności. I to niebywała zaleta autora. Bardzo dobrze skrojone wątki kryminalne, odwołujące się do czasów bliskich i odległych, pozwalają na spojrzenie szersze. Jako historyk motywy pracy i sposoby narracji tej profesji, pokazane w książce, oceniam bardzo wysoko. Pomysł z sięgnięciem do czasów rozbiorów - interesujący. Motywy II wojny (i czasów krótko przed i po tym wydarzeniu) - na szczęście bez ideologii i niepotrzebnego rozgrzebywania tematu, przy czym tu też widać całkiem obiektywne spojrzenie autora. Przy okazji - milicja co prawda jest sprawna w działaniu, ale w końcu chodzi o Komendę Główną, a zarazem nie ma zbędnego udowadniania jej geniuszu i sprawności. Za to jest nieco ludzkiego podejścia. Aż dziw! Z wyjątkiem głównego bohatera postaci są zarysowane całkiem ciekawie i stanowią żywy obraz ludzkich wad i zalet. No, może nie dotyczy to postaci przewodniej, która nie ma wieku ani wyglądu, a w sprawach osobistych zachowuje się właściwie cynicznie. Tak w ogóle wątek romansowy dość schematyczny i to chyba najsłabsze ogniwo w tym dobrze spiętym łańcuchu, ale po namyśle sądzę, że tak miało być, bo jednak pozornie naiwne zachowania i sytuacje dają się odnieść do życia, a i były potrzebne w konstrukcji dramatu. najbardziej nie podoba mi się rezygnacja autora z jednoznacznego nazwania miasta, w którym toczą się wydarzenia, Wrocławiem, choć nie ma wątpliwości, że właśnie to gród nad Odrą chodzi. Także Kłocko i kilka miejscowości rodowych z historii mogło mieć nazwy prawdziwe, nie wymyślone. Trudno. Gdyby była specjalna kategoria dla kryminałów, wahałbym się między 9 a 10 gwiazdkami. Ale jednak to oczywiście popularna literatura. Na tle jednak tak wysoko ocenianych współczesnych książek tego gatunku, to niczym im nieustępujący kryminał, a nawet chyba od wielu wynoszonych pod niebiosa - lepszy. Warto do tej opowieści - wcale nie retro - zajrzeć.