Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Urocza okładka - nie tak lekka treść. Cytryny to zbiór dziewięciu opowiadań krążących głównie wokół tematu samotności. Nic w tym dziwnego, biorąc pod uwagę fakt , iż autor Kajii Motojirō całe swoje, skądinąd krótkie, bo 31 letnie życie, zmagał się z chorobą, a co za tym idzie również z samotnością. Jako gruźlik tułał się od uzdrowiska do uzdrowiska spędzając wiele tygodni na prowincji w niemalże całkowitym odosobnieniu od przyjaciół, rodziny, gwarnego Tokio czy Kioto. Był on aspirującym artystą zafascynowanym twórczością Natsume Sosekiego. Nie zdążył rozwinąć się na tyle, by napisać powieść, natomiast opowiadania, które tworzył są niewątpliwie na wysokim poziomie artystycznym. Skupiając się jednak na treści - wydaje się, że autor nie miał aż tak wiele do powiedzenia ze względu na swoje niewielkie życiowe doświadczenie. Niewątpliwie fascynował go mrok - sposób, w jaki oddziałuje na zmysły (dość sugestywnie i malowniczo oddaje go w opowiadaniu "Zwój ciemności"). Ciekawa i liryczna jest gra cieni rzucanych w świetle księżyca we "Wniebowstąpieniu K. albo utonięciu K.", które jest zresztą nawiązaniem do "Sedna rzeczy" Sosekiego. Opowiadaniem "Pod drzewami wiśni" bez wątpienia mógłby się zainspirować Ango Sakaguchi pisząc krótką poetycką makabreskę "W lesie pod wiśniami w pełnym rozkwicie". Niestety, nie przemówiło jednak do mnie tytułowe opowiadanie "Cytryna", kultowe zresztą w Japonii - manifest młodych samotnych indywidualistów. Ten bunt w niej przedstawiony jest jakiś taki rachityczny, mało wyrazisty dla naszego kręgu kulturowego. No, ale cóż, trzeba to zrozumieć, że w kraju tak usystematyzowanym i dobrze zorganizowanym jak Japonia, nawet pomieszanie paru książek w księgarni może wydawać się aktem młodzieńczej rebelii :). Reasumując, "Cytryna" to rzecz raczej dla zdeklarowanych miłośników literatury japońskiej, pozostali czytelnicy mogą się lekko zawieść i nieco wynudzić.