Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziewczyna z Żabki

Pod tą niepozornie wyglądającą, pastelową okładką kryje się ważka treść - iście kafkowska można by rzec.
Bohaterka o imieniu Keiko, osoba ewidentnie w spektrum, nie do końca przetwarza uczucia i zachowania innych, ma swój wewnętrzny świat, w którym czuje się bezpiecznie. Dlatego, że jej mózg działa nieco odmiennie, nie dostosowuje się do ogółu, nie zważa na konwenanse i postępuje tak jak dyktuje jej serce, nawet tego nie zauważając. Lubi swoją pracę w Konbini (to taki japoński odpowiednik naszej Żabki), ponieważ daje jej ona poczucie satysfakcji i przynależności.

Jednak społeczeństwo chce od niej zupełnie czegoś innego. Oczekuje, że znajdzie "normalną" pracę, będzie robić "prawdziwą" karierę, albo wyjdzie za mąż i urodzi dzieci.
Niemożność zakwalifikowania Keiko do żadnej z powyższych grup sprawia ,że jej najbliższe otoczenie , zarówno rodzina jak i koleżanki, czuje się przy niej niekomfortowo. Każdego uwiera jej inność, w związku z czym próbuje ją odkształcić, wsadzić
w znaną sobie, swojską formę.

Książka porusza niezwykle istotny temat tolerancji dla cudzych wyborów i szacunku do człowieka jako takiego, niezależnie od jego statusu społecznego, zawodu, stanu cywilnego; że naginanie wszystkich do tej samej "foremki" nie jest ani dobrym pomysłem ani tym bardziej najszczęśliwszym rozwiązaniem.
Autorka pokazuje nam na własnym przykładzie(!), gdyż sama pracowała w Konbini kilkanaście lat, że każda praca wykonywana z pasją, praca w którą włożymy serce, jest ważna i potrzebna :) Bardzo mądra i autentyczna książka.
Serdecznie polecam!

Dziewczyna z Żabki

Pod tą niepozornie wyglądającą, pastelową okładką kryje się ważka treść - iście kafkowska można by rzec.
Bohaterka o imieniu Keiko, osoba ewidentnie w spektrum, nie do końca przetwarza uczucia i zachowania innych, ma swój wewnętrzny świat, w którym czuje się bezpiecznie. Dlatego, że jej mózg działa nieco odmiennie, nie dostosowuje się do ogółu, nie zważa...

Współczesny czytelniku, racz dać szansę tej powieści historycznej, bo jest to powieść wybitna. Nie bez przyczyny Sigrid Undset za twórczość w zakresie beletrystyki historycznej, w tym w szczególności za dbałość w oddaniu średniowiecznego świata, otrzymała Nagrodę Nobla. I choć było to już dawno temu, sto lat minie niebawem, a decyzje komitetu noblowskiego różnymi chadzają drogami (w tym nierzadko zapuszczając się na bezdroża polityki), to w tym wypadku doceniono wyłącznie wybitność literacką, uczyniono to słusznie, a decyzja ta i dziś, mimo upływu niemal wieku, nie traci na swej aktualności. Oczywiście, rzeczony, niemały upływ czasu zrobił swoje, odcisnął swoje niewesołe piętno. I bynajmniej nie chodzi tu o ową, pokrytą już nieco patyną powieść, lecz o... naszą cierpliwość czytelniczą. Dziś, już niemal odruchowo, wymagamy, by tekst nas angażował bez ustanku, by dynamika akcji pobudzała stale jak elektrostrząsy, bo inaczej, co nie daj Bóg, możemy stracić zainteresowanie. A niektóre konwencje, zwłaszcza te starsze, pochodzą z czasów, gdy życie toczyło się nieco wolniej i w konsekwencji, także i treści, które wówczas powstawały mają coś z tej dawnej mechaniki wolniejszego życia. Nie znaczy to jednak, że są gorsze. W żadnym razie. Czasem, wręcz przeciwnie. I przedmiotowa powieść Sigrid Undset (albo nie mniej godny polecenia "Olaf syn Auduna", także jej autorstwa) jest tego doskonałym przykładem. Trzeba tylko być cierpliwym. Jeśli bowiem wykażemy się cnotą cierlliwości, to stanie się rzecz wspaniała - odwieczne misterium czytelnicze - z wolna zdekodujemy konwencję tego dzieła (zagęszczoną, owszem, bardziej niż współcześnie), przyswoimy ją sobie, poczniemy chłonąć ową gęstą treść, i... wnikniemy, ba, wpadniemy głęboko po uszy same w ten świat, gdzie bohaterowie to nie wycinki z dykty, ale byty prawdziwe, stworzone pieczołowicie od podstaw, psychologicznie głębokie, zaiste - żywi ludzie! Żywi ludzie sprzed siedmiu stuleci! I ich życie całe, od pacholęcia aż po kres. Z ich mentalnością, obyczajowością, systemem wartości! Innymi niż nasze. Istny wehikuł czasu! I chyba o to właśnie w tym chodzi. To jest właśnie to, czego nie da nam częstokroć, walcząca za wszelką cenę o naszą uwagę, nieraz powierzchowna w swym przekazie współczesna beletrystyka. Tylko bądźmy cierpliwi. Bo naprawdę warto!

Współczesny czytelniku, racz dać szansę tej powieści historycznej, bo jest to powieść wybitna. Nie bez przyczyny Sigrid Undset za twórczość w zakresie beletrystyki historycznej, w tym w szczególności za dbałość w oddaniu średniowiecznego świata, otrzymała Nagrodę Nobla. I choć było to już dawno temu, sto lat minie niebawem, a decyzje komitetu noblowskiego różnymi chadzają...

Może to zabrzmieć kabotyńsko, ale zapewniam, że to nie żadna poza, a szczere czytelnicze odczucie: w "Wojnie biedaków" to co "pomiędzy" tekstem (w ilości iście aptekarskiej odmierzone i podane), te nasze (może tylko moje?) czytelnicze impresje oddzielające poszczególne sekwencje treści są niemal taką samą wartością dodaną, jak i sama treść. A tekst wydzielany jest zaiste zgodnie z zasadą brzytwy Ockhama, adaptowaną na potrzeby literackie, iż nie należy mnożyć słów ponad potrzebę... I tak oto w "Wojnie..." Vuillard w porównaniu z "Porządkiem dnia" osiągnął już chyba nie tyle optymalny, co maksymalny poziom tej ekonomiki słowa - bardziej się już chyba nie da zredukować treści, bardziej to byłby już brak czegoś. Ale tak, jak jest, jest dobrze, tak powinno być, tak tylko można było to zrobić. Vuillard osiągnął bowiem to co rzadko się zdarza przy opowiadaniu historii, Vuillard uzyskał i wyzyskał wymykające się konwencji środki wyrazu w postaci błyskotliwych esejów historiozoficznych, które w całym tego słowa znaczeniu oddają klimat epoki, ludzi, których dziś anachronicznie rozumielibyśmy po swojemu, współcześnie, a tak poprzez trafny rys - choć pojedynczy, choć ledwo widoczny - dostajemy pewną dozę autentyczności, czy też, nie mniej wartościową, próbę jej osiągnięcia. Oczywiście te impresje, tę "wartość dodaną" da się uchwycić, tylko jeżeli jest się świadomym kontekstu. No, ale "Wojna biedaków" nie taki ma cel, nie jest pozycją dydaktyczną - od kompleksowego, holistycznego opowiadania historii, jej uczenia od podstaw są już opasłe tomiska, stosy ich całe, a "Wojna..." wskrzesza tę iskrę dawnej rzeczywistości, próbuje zbliżyć się do "sedna".

Może to zabrzmieć kabotyńsko, ale zapewniam, że to nie żadna poza, a szczere czytelnicze odczucie: w "Wojnie biedaków" to co "pomiędzy" tekstem (w ilości iście aptekarskiej odmierzone i podane), te nasze (może tylko moje?) czytelnicze impresje oddzielające poszczególne sekwencje treści są niemal taką samą wartością dodaną, jak i sama treść. A tekst wydzielany jest zaiste...