Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Normalna Polska Rodzina jest cudowna, bo kompletnie nienormalna i dziwna ogólnie taka jakaś. Głowa rodziny kwili wręcz nad komputerem i rodzi w wielkich bólach swoją powieść. Swojego Ulissesa na miarę XIX-wieku. Siedzi i pisze. Pisze zawzięcie i dość nawet produktywnie, ale bardziej dziennik z życia swojej Normalnej Polskiej Rodziny aniżeli tą powieść wiekopomną. Pisze o synu niemalże pełnoletnim, o Bliskiej Mu Osobie od Arkadii uzależnionej, o kotce Dziuni dzikiej, o zaprzyjaźnionym Najszczęśliwszym Małżeństwie i o paru innych zjawiskach, które jakoś tak z życiem jego się splotły. Poznajemy więc te bolączki codzienne związane z życiem bezrobotnego pisarza. Ten głód jak najbardziej fizyczny, z brakiem produktów spożywczych dziwnym trafem jakoś spokrewniony. A wreszcie te wojny domowe, przekleństwami zakrapiane i zagrożeniem rozstania, z temperamentem członków Rodziny również dość mocno sklejone. Tak więc płynie jakoś to życie Normalnej Polskiej Rodziny, powoli raczej, niespiesznie, czekając na zbawienne mrugnięcia okiem Wielkiego Księgowego, który tak dla śmiechu czasem zsyła jakiś grosz na podtrzymanie funkcji życiowych. Przygód tutaj może niewiele, ale za to nawet zwykłe zakupy w centrum handlowym mogą wciągnąć czytelnika niby James Bond ze swoimi przygodami.