Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niedawno wspominałam o wspaniałym projekcie Wydawnictwa Chatulim . Za pomocą bardzo skromnych, niewielkich form, przekazują treści niezwykle ważne, bolesne, zmieniającej nasze myślenie, burzące nasz spokój. Tak powstał "Dziadko", opowieść o zapamiętywaniu Holokaustu. ⁣ Tym razem, w kolejnej opowiastce autobiograficznej, Ula Orlińska-Frymus chce wspomnieć o bólu nie do opisania. A skoro opisać go nie sposób, to w smutnej, głęboko zacienionej kolorystyce zamyka się ledwie parę zdań. Tyle, ile może swoją wyobraźnią objąć dziecko chorej matki. Tyle, ile mogą wypowiedzieć usta małego człowieka, który musi zaakceptować zakazy, wyrosłe z odpowiedzi "Nie bo rak".⁣ ⁣ Mama się stara. Jeszcze ogląda z nimi kreskówki, które przestały być wesołe. Jeszcze chce opowiadać, ale już ciszej i krócej. "Co wieczór klęczy przy moim łóżku i płacze". Bo już nie spacer, nie zabawy do utraty tchu, nie gonitwy i nie śmiech, co się niósł daleko. Nie szybko, nie mocno. Sen.⁣ ⁣ Są rzeczy, o których mówi się szeptem. Do których maluje się cieniami, jak Ewa Burda. Które tłumaczy się na angielski najprostszymi słowami. Które bolą, bo rak boli zawsze. Chorą i jej dziecko. Nas, naszych bliskich, cały pojęty świat.⁣ Niewiarygodne, jak ta mała, zamknięta w kwadracie książka w nas uderza, jak jej barwy wnikają w emocje. Jest nie do zapomnienia...⁣ ⁣ Pani_Ka Czyta Dziękuję Autorce oraz Wydawnictwu Chatulim.