Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Współautorów” zaliczam do najbardziej udanych powieści Aleksandry Marininy. Jak zwykle w jej przypadku, jest to zasługa pomysłowej fabuły składającej się tym razem z dwóch pozornie niezwiązanych ze sobą wątków kryminalnych, które na koniec zgrabnie się z sobą łączą. To powieść typowa dla tej autorki, napisana w charakterystyczny, niepodrabialny sposób. Marinina adresuje ją do czytelników chcących odpocząć od brutalności i efekciarskich fajerwerków. Całą uwagę skupia na żmudnym śledztwie, które może nie powala swoją dynamiką, ale konsekwentnie krok po kroku przybliża do rozwiązania. W tej powieści wątki kryminalne całkowicie zdominowały fabułę, spychając tło społeczno-obyczajowe na zupełny margines. Za to mocno wyeksponowana została postać głównej bohaterki, Anastazji Kamieńskiej, która przechodzi trudny okres w swoim życiu - przekracza smugę cienia, co jest dla niej bardzo ciężkim doświadczeniem. Zabawne jest to, że mając 43 lata uważa się za staruszkę, niemal u schyłku życia. Jeśli ktoś zetknął się już z tą autorką i jej sposób pisania przypadł jej do gustu, to tą powieścią powinien być usatysfakcjonowany. W każdym razie ja polecam, bo można ją bez problemu czytać bez znajomości poprzednich.