Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam straszną słabość do kultury dworskiej okresu Heian i o pamiętniku matki Michitsuny marzyłam, odkąd przeczytałam o niej pierwszy raz. Rzeczywistość okazała się trochę mniej barwna niż marzenia zrodzone z wszelkiej maści podręczników do literatury japońskiej i to, że książkowe wydanie ma maluteńki druk i jest dosłownie zawalone przypisami irytująco umieszczonymi na końcu książki nie jest tu zupełnie bez znaczenia. Matka Michitsuny zaczyna swój dziennik skromnie: przeczytała sporo dworskich opowieści i pomyślała, że może napisze o tym, jak wygląda jej życie, arystokratki wysokiej rangą. "Gossamer Years" najchętniej porównałabym do "Opowieści o księciu Genjim", ale bez filtra: matka Michitsuny spędza całe dnie w nieustającej nudzie, uwięziona w obsesyjnych myślach o niewiernym mężu, w zasadzie pozbawiona prywatności, bez przyjaciół i bez rozrywek, nie licząc pielgrzymek. Cały pamiętnik, obejmujący znaczną część jej życia, to głównie historia powolnego obumierania niełatwego uczucia między nią a jej mężem, Fujiwarą no Kaneie, oraz dorastania jej syna. Wszystkie rodzinne perypetie - ucieczkę do klasztoru zakrawającą na skandaliczny rozwód, historię adopcji córki, pierwsze dworskie miłostki dorastającego Michitsuny - czytamy dosłownie między wierszami. W podobny sposób dowiadujemy się o więziach łączących matkę Michitsuny z innymi kobietami, o ich problemach, ich codzienności. Trudno nazwać ten pamiętnik barwnym - jeśli już, to będą to kolory przygaszone, bardzo stonowane. Czytane jednym ciągiem pamiętniki matki Michitsuny są, delikatniej mówiąc, wymagające. Wymagają uwagi, cierpliwości, miejscami, żeby zrozumieć wszystkie niuanse, znajomości kontekstu albo tych przeklętych przypisów. Ale dzielone, dawkowane, odświeżane raz na jakiś czas pasjonatom mogą dawać sporo przyjemności z lektury. Pasjonatom, podkreślam. I zachęcam, żeby sprawdzić, czy zaliczasz się do tego grona :).