Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zgodnie z tym, o czym informuje zajawka na okładce, zaczyna się od przesłuchań rosyjskich emigrantów, ubiegających się o azyl w Szwajcarii - ale czytelnik bardzo szybko zaczyna wycofywać się z Ksenofontem przez imperium perskie po śmierci Cyrusa, natykając się po drodze na Czeczenów uciekających przed czystkami, a potem robi się jeszcze dziwniej. W tym kolażu zdarzają się momenty fantastyczne, by wymienić brawurowo opowiedzianą w drugiej osobie historię kryminalną, wykoślawiającą klasyki gatunku, scenki z życia koszarowego, dziennik naiwnej dziewczynki z okresu pierwszej wojny światowej czy atrofię związku podczas spaceru po współczesnym Rzymie. Szyszkin stawia nie na narrację od punktu a do b, tylko na obrazy: przetrwa tylko to, co zostanie opisane, i to, co zostaje opisane, trwa w każdej chwili - w momencie, gdy dochodzisz do kropki na końcu tego zdania, ja właśnie ją stawiam. Ot, potęga słowa pisanego. James Meek w LRB nazywa „Włos Wenery" nie powieścią, a imponującym, różnobarwnym pisarskim portfolio, prof. Piotr Fast wskazuje na pokrewieństwo z rosyjskimi klasykami, a internetowy recenzent na Lubimyczytać nieśmiało zauważa, że żaden z popularniejszych w Polsce postradzieckich „-Inów" (Pielewin, Sorokin, Prilepin) nie napisał tak dobrej książki.