Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawy dziennik polityka, urzędnika rządu RP w Londynie z 1943 r..,kiedy można już było powoli przewidywać, czym się to wszystko skończy, do jak pięknej katastrofy zmierza sprawa polska w czasie II wojny. I Autor - nb. o wybitnej inteligencji - ma już takie pierwsze, niekonkretne jeszcze przeczucia. Niezwykle tu przygnębiającą rzeczą jest ukazanie, jakież to było straszne piekiełko na naszą, polską miarę - to całe „Londyniszcze”. Przekleństwo emigracyjnych „potępieńczych swarów", które sto lat wcześniej tak mierziły Mickiewicza, i teraz zaciążyło straszliwie na tym środowisku. Prześmiewczo-wisielczo można by powiedzieć, że może nawet i lepiej, iż wszystko było już de facto stracone i nawet najgorsze zaniechania, kłótnie i wzajemne podkopywania i tak za bardzo sytuacji pogorszyć już - Bogu niech będą dzięki - nie mogły. Tak czy inaczej, niesmak pozostał, że nawet w tak strasznej dziejowej chwili ambicyjki i prywata przeważyły nad odpowiedzialnością i dobrem wspólnym. Może Polacy są skazani na wieczną niezgodę. A może to po prostu ludzie mają taka skazę - zwłaszcza w klęsce…