Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Za siedmioma górami, za siedmioma lasami żyli sobie Rumorowie z (cztery razy większymi) Wielkimi Tubylcami. Kraina ta ograniczona była stromym, granitowym pasmem gór Kamczaru, którego grzbiety były wiecznie ośnieżone, a latem i zimą iglicy ich najwyższego szczytu uczepiała się czapa chmur. Drugi łańcuch tworzyły pokryte wiecznym śniegiem góry Kubiczaru. Otaczały one ową fantastyczną krainę przycupniętą wśród liściastych lasów Płaskowapnowyżu wokół jeziora. I może nie byłoby całej tej historii, gdyby daleki przodek Wielkich Tubylców Leontyn Wielki nie wybrał się na odkrywczą eskapadę, wespół z paroma Rumorami, po czym ... przepadł bez wieści. Wiadomo było jedynie, że ostatni raz widziani byli w piwnicy zamku, który był rodowym gniazdem Wielkich Tubylców. Mijały lata, może wieki, aż nieszczęsny Boraczek stracił pracę, z powodu nieznajomości arytmetyki. Miał jednak dobrych przyjaciół - Płatka i Maczka, którzy pomogli w uzyskaniu posady pomocnika u Wielkich Tubylców. Któregoś dnia tytułowy bohater natrafił w zamku na tajemniczy mur, odgradzający część piwnicy. Szybko skojarzył go z usłyszaną wcześniej legendą o Leontynie Wielkim. Postanowił go zbadać, a gdy okazało się, że za nim znajduje się korytarz, zdecydował o organizacji ekspedycji, wespół z przyjaciółmi - Maczkiem i Płatkiem, oraz szkolnym kolegą Boraczka - kataryniarzem Opusem. Czeka przygoda, każdej chwili szkoda - więc doczytajcie, co wyniknie z wyprawy, czy grupie przyjaciół uda się rozwiązać zagadkę sekretnego zniknięcia Leontyna Wielkiego, czy wrócą i jaki związek z tym wszystkim ma skała i Osypisko? Książka może nie powala, ale uważam, że jest bardzo dobra. Irytuje kilkakrotne przenoszenie akcji bez poinformowania czytelnika, że nie jesteśmy już (na przykład) w zamku Wielkich Tubylców, ale w bloku zamieszkanym przez Rumorów. Daje to wrażenie pewnego niedopracowania, również światowi przedstawionemu brakuje szczegółów: choćby opowieści o tym, kim są Rumorowie? Gdzie jest ta kraina - w zupełnie fantastycznej rzeczywistości, czy może tuż obok nas (jak w cyklu o Narnii, czy ,,Akademii pana Kleksa'')? Powieści brak ,,tego czegoś'', co wbiłoby w fotel czy ziemię, czegoś co ma wspomniana wielka powieść Jana Brzechwy. Bohaterowie to dzieci w przebraniu dorosłych, a wszak pracują - to kolejne niedopracowanie. Ciekawa jest za to wycieczka, zwłaszcza powrót, wtedy akcja wyraźnie przyspiesza, a fabuła staje się wciągająca. Dobrze sportretowani zostali bohaterowie, mający wyraźną, niepapierową osobowość. Ciekawe są filozoficzne uwagi o czasie. Warto zwrócić uwagę na osuwającą się skałę, której rozwarcie się stanowi początek, a ostateczne zamknięcie koniec opowieści. Mimo wszystkich mankamentów: warto przeczytać, zawsze to ciekawa wizja baśniowego świata.