Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niby o kocie, a jednak o czymś jeszcze. Ta nieduża powieść to taki czytelniczy klejnocik, któremu trzeba się dobrze przyjrzeć, żeby zauważyć jego piękno. Przeglądając opinie innych czytelników ze zdziwieniem zauważyłam, że sporo osób wystawiło tej książce niskie noty, zarzucając jej, że jest nudna, o niczym i że sili się na mądrości, których w niej nie ma. Nie zgadzam się. Myślę, że trzeba „Kota...” czytać na innym poziomie i nie szukać w nim akcji, opisów kociego życia, czy wielkich emocji. Raczej pozwolić się ponieść niespiesznej opowieści o prostym życiu, a przede wszystkim o przemijaniu jako nieodłącznemu elementowi egzystencji. Narrator, czyli trzydziestoparoletni mężczyzna wspomina czas, który spędził ze swoją żoną w małym wynajmowanym domku na przedmieściach Tokio. Tym, co spowodowało, że to miejsce tak mocno zapisało się w jego pamięci była odwiedzająca ich kotka Chibi. To jej wizyty odmierzały czas i powodowały zmiany w zachowaniu żony i męża. Żadne z nich wcześniej nie miało kota, dlatego zwyczaje Chibi były dla nich zaskakujące i fascynujące. Jednocześnie zaczynają zauważać zmiany zachodzące obok nich- w ogrodzie, w rodzaju światła na ogrodzeniu, ale także w życiu staruszków wynajmujących im mieszkanie. Stają się wrażliwsi na piękno świata, dostrzegają detale w przestrzeni obok siebie i zaczynają widzieć siebie z innej strony. Uświadamiają sobie, że życie trwa tylko chwilę i należy je celebrować, tak jak koty celebrują każdy moment swojej kociej egzystencji. Ładne to, bardzo intymne, odprężające. Polecam.