Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tomik wcześniej nieznanej mi poetki (znaleziony na regale miejskim) to zbiór wierszy kobiety u kresu życia, rodzaj spojrzenia wstecz. Dykcja Dormanowskiej sytuuje się gdzieś pomiędzy Herbertem i Różewiczem. Są to wiersze wolne pozbawione formalnych inwencji. Przewodnie tematy to odchodzenie, czy czasem wręcz wyczekiwanie na śmierć, utraty wiary i rozważania nad naturą rzeczywistości. Bóg, wielki nieobecny, pojawia się - a raczej nie pojawia - w tych wierszach bez dramatyzmu znanego z Różewicza, choć niepokój metafizyczny przenika całość tomiku. Odniesienia kulturowe nie są też tak bogate jak u Herberta, a miejscami zbyt oczywiste („Syzyf”). To poezja typowo o charakterze filozoficzno-refleksyjnym, nie zachwycająca się językiem, starająca się maksymalnie syntetycznie ująć i zobrazować temat, napisana sprawnie. Łączy te utwory refleksja jońskiego filozofa o niestałym świecie w wiecznym ruchu. Wspomnienia młodości, obserwowanie wiecznie odradzającego się i ginącego życia oraz własnego słabnącego ciała, pojawiają są tu bez skargi i nostalgii, a w celu odpowiedniego zarysowania perspektywy podmiotu lirycznego. A ten – a raczej „ta” – patrzy na świat ze współczuciem, ale bez sentymentu i bez akceptacji dla okrutnych praw, które nim rządzą („Zdziwienie”). Poezja ta nie porywa, zahacza wręcz czasem o banał. Robi to jednak z całą samoświadomością, że właśnie te banalne - czyli najważniejsze - pytania pozostają bez odpowiedzi. U kresu długiego życia zachować dziecięcą powagę ich zadawania to chyba nie tak mało?