Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niektórzy ludzie nie potrafią czytać ze zrozumieniem bądź to dyletanci w realiach frontu wschodniego. W tej książce wcale nie brakuje standardowego zachowania żołnierzy RKKA na wyzwalanych / podbijanych terenach. Sęk w tym iż Briuchow to nie Nikulin. To człowiek radziecki, któremu system dał bardzo wiele ALE jednocześnie trochę wobec niego krytyczny (np. przytyk o "kułakach", poziom rolnictwa w jego ojczyźnie). Dla niego pewne rzeczy były naturalne (prawo zdobywcy),a niektóre przemilczał choćby ze względu na swych towarzyszy broni. Pamiętajmy też, że był żołnierzem zawodowym, a nie inteligentem-humanistą, którego służba była o wiele cięższa. Niemniej. - Przykłady rabowania są tu liczne. W "oswabadzanej" Rumunii, na Węgrzej, w Austrii. Sam autor bez zażenowania przyznaje się do tego i wprost stwierdza, że rabowali wszyscy. Przykładów nie brakuje. - Terroryzowanie ludności za pomocą broni? Jak najbardziej. Autor też to robił. - Wykorzystywanie kobiet i ich trudnej sytuacji? Oczywiście. Choćby w Niemczech ALE Rosjanki / Ukrainki też. Za jedzenie, którego czasami nawet im nie dawano (oszukiwano je) - Wykorzystywanie kobiet, które służyły w armii? Też. PPŻ tu nie brakuje, sytuacji także, a sam autor zasadniczo też miał jedną taką i zwodził ją aż do końca wojny. -Alkoholizm. Dużo. Autor ma sumienie człowieka radzieckiego więc to wszystko najczęściej mu nie przeszkadzało. Masowych gwałtów rzecz jasna nie opisywał ALE mamy tutaj jedną próbę gwałtu w wykonaniu jego towarzysza broni (potem rozstrzelany) Oprócz tego: - Głupota i marne wyszkolenie. Nawet pod koniec wojny. Czego powodem były większe straty, które uzupełniano świeżymi rekrutami. Bez stosownego przeszkolenia, a to rodziło dalszą rzeź. Autor czasami nad tym ubolewa. - Głupota i okrucieństwo dowódców też tu jest. Głównie na poziomie brygady lub ludzi mających bezpośredni wpływ na nią. - "Proces szkolenia czołgistów" w szkole broni pancernej. Autor wprost stwierdził, że wszystkiego uczył się w boju. Taka byłą polityka RKKA w 1942/1943. Przy czym do końca wojny niektórych rzeczy Briuchow w ogóle nie opanował (co też uczciwie przyznaje). Książka jest dobra. Minus jest taki, że miejscami dość "sucha". Briuchow pisał ją kilka dekad po wojnie toteż wiele rzeczy mógł zapomnieć. Z drugiej strony pamięć "odsiała" to co nie było dla niego ważne. Epizody wojenne to takie chwile w których ktoś bądź coś wywarło na nim szczególne wrażenie (np. głupota i okrucieństwo dowódców, których rozkazy wykonywał). Podsumowując - książka jest dobra i wartościowa. Wyróżnia się na tle typowych wspomnieć żołnierzy sowieckich tym, że Briuchow raczej nie konfabuluje... albo robi to w sposób niezbyt rażący, wręcz subtelny. Nie epatuje też nienawiścią wobec Niemców. Szanuje ich (tak jak Węgrów i Rumunów),podkreśla profesjonalizm i znajomość sztuki wojennej oraz dobrą jakość niemieckich dział oraz celowników.