Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Obszerne, niespiesznie przedstawiane studium destrukcji, spowodowanej nagłym, przez lata niewyjaśnionym zaginięciem dziecka. Szum medialny, profesjonalna obojętność organów ścigania, przerażenie, dezorientacja, wreszcie bezsilna, niemo krzycząca rozpacz rodziców. Potem długie lata ciszy. Szkic z 9 lat życia zrujnowanego psychicznie, emocjonalnie i życiowo ojca, stopniowo wtapiającego się w pusto-szarą rzeczywistość, tracącego nadzieję, rezygnującego z wszelkiej walki, zżywającego się z nieustępliwie towarzyszącym mu bólem, aż do tragicznego momentu, który odsłania przed nim nowe ślady, dotąd nie dostrzeżone choć powinny być oczywistością od samego początku i podrywa go raz jeszcze do walki. Wygranej i przegranej jednocześnie bo zwycięstwo i porażka są zawsze subiektywnością. Prawda o zaginięciu córki to pogłębienie dramatu ojca, nowy ból z odkrytej zdrady, manipulacji, zbrodniczego przemilczenia. Historia ciekawa choć mało dynamiczna i emocjonująca w sensie kryminalno-sensacyjnym. Ładnie opowiedziana. Ładnym językiem, zręcznym piórem. Nigdy nie mogę rozstrzygnąć czyjej w tym więcej zasługi. Pisarza czy tłumacza? Autor znacznie większy nacisk kładzie na warstwę psychologiczno-obyczajową niż kryminalną. Stara się uczynić bohatera swej powieści i świat w którym się porusza jak najbardziej autentycznym stąd mnogość obszernych i malowniczych opisów miejsc, budynków, osób. Dla mnie to wielki plus. Zakończenie połowicznie zaskakujące bo wiele nitek można było połączyć wcześniej, niestety, a może raczej na szczęście, nie wszystkie i nieco deprymujące. Zostawia i bohatera i czytelnika z poczuciem pewnej pustki i niedopełnienia. Polecam bardziej wielbicielom "głębszej obyczajówki" niż kryminałów i thrillerów.