Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka jest bardzo ciekawym zapisem wspomnień Danuty Rosmann - harcerki, urodzonej w latach 20-stych, które zostały spisane wspólnie przez Dorotę Majewską i Aleksandrę Prykowską. Bohaterka wychowywała się w zwyczajnej rodzinie, razem z bratem Przemkiem w podwarszawskiej miejscowości Olesinek. W czasach szkolnych uczęszczała do warszawskiej szkoły im. Królowej Jadwigi, która do tej pory istnieje, obecnie mieści się niedaleko parku Królikarnia. W tejże szkole zaczęła chodzić na zbiórki harcerskie. Kiedy wybuchła wojna Danuta miała około 20 lat i razem z harcerzami ze swojej szkoły zaczęła angażować się w pomoc ofiarom dotkniętym wojną. Przede wszystkim była kierowana do pomocy przy udzielaniu pierwszej pomocy medycznej, zapewnianiu wsparcia w postaci najpotrzebniejszych środków do życia takich jak żywność, środki higieny, czasem znalezienie pracy, ułatwienie kontaktów z bliskimi. Chodziło przede wszystkim o stworzenie bezpiecznych warunków do życia dla ludności poszkodowanej, która straciła domy, rodziny, pracę i była pokrzywdzona. Danuta przytacza wiele ciekawych historii widzianych wtedy z perspektywy młodej dziewczyny. Po Powstaniu Warszawskim, które zmobilizowało zarówno Danutę jak i jej rówieśników, bohaterka trafiła na dłuższy czas do obozów dla jeńców wojennych. Te czasy wspomina jako najtrudniejsze. Do niewoli trafił również jej ojciec i brat. W tym czasie Danuta poznała swojego przyszłego męża, Jana Rossmana, z którym po wojnie założyła rodzinę. Bardzo podobało mi się opisanie tego trudnego dla Polski czasu z punktu widzenia kobiety. Danuta wielokrotnie w swoich wspomnieniach krytykuje przemoc używaną wobec słabszych. W bardzo ciepły sposób odnosiła się za to do wielu osób, z którymi przeżyła wiele emocjonujących przygód we wczesnej młodości, ale też już po zakończeniu wojny.