Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Wyspa zaginionych dziewcząt” to książka, która mocno ukazuje brudy ludzi bogatych, stawiających się ponad wszystkimi innymi. Choć to typowa fikcja literacka, to na pewno może znaleźć mocne odwzorowanie w codziennym życiu… Bogaci mają władzę i wpływy, mogą zabić niewinnego człowieka, który im się nie spodobał, a prawda nigdy nie wyjdzie na jaw. Mogą urządzać nieprzyzwoite imprezy, wykorzystywać innych, popełniać najgorsze zbrodnie – nikt im się nawet nie przeciwstawi a oni sami nie widzą w tym nic złego… Jednak czy na pewno pozostają całkowicie bezkarni? Akcja powieści rozgrywa się na La Kastellanie, wyspie z feudalnymi zwyczajami, gdzie życie mieszkańców ulega diametralnej zmianie, gdy przybywa na nią multimilioner Matthew Meade’a ze swoją córką Tatianą. La Kastellana staje się ich nowym miejscem do spędzania czasu oraz organizowania wystawnych imprez zrzeszających międzynarodową śmietankę towarzyską. Nikt jednak głośno nie mówi o tym, co się dzieje za zamkniętymi drzwiami tych spotkań… A dzieją się rzeczy niewyobrażalne, niehumanitarne i nieludzkie. Świat zepsutych bogaczy i młodych, naiwnych dziewcząt, które pragną zaistnieć w wielkim świecie – to motyw wiodący, ale na pewno nie jedyny, jaki przebija się na kartach tej powieści. Mamy tutaj dwa punkty czasowe – rok 1985, gdy to wszystko dopiero się zaczyna rozwijać, oraz rok 2016, gdy cała sytuacja rozrosła się już do ogromnych rozmiarów. Mamy różne narracje i różnych bohaterów – Mercedes, która od zawsze żyje na wyspie i staje się „przyjaciółką” rodziny Meade’a, choć za młodu sporo wycierpiała przez Tatianę. Jednak to ona pomaga w organizowaniu owych imprez, choć czuje, że coś jest z nimi nie w porządku. Robin to matka rozpaczliwie poszukująca swojej nastoletniej córki, a trop prowadzi właśnie na La Kastellanę. Gemma, córka Robin, która uciekła z domu i natrafia na obietnicę spełnienia marzeń i zrobienia wielkiej kariery w otoczeniu mulitimilionerów… Niestety, fabuła chwilami jest zbyt mocno pomieszana, a właściwie to te punkty czasowe i narracja – niby są oznaczone, a jednak chwilami mamy wrażenie, że brakuje tego oznaczenia, że coś tutaj się zamieszało, że panuje w tym wszystkim nie lada chaos. Konstrukcja książki jest ciężka i zagmatwana. Sama fabuła zapowiadała się naprawdę dobrze, ale właściwie nie znalazłam w niej nic zaskakującego. Liczyłam na jakieś szokujące zwroty akcji, mocne sceny, chwile pełne napięcia… A właściwie było po prostu poprawnie, bez większych uniesień. Potencjał był spory mimo oklepanych już motywów, ale gdzieś po drodze coś poszło nie tak i odbieram tę historię jako niepełną, może nawet lekko niedopracowaną. To moje pierwsze spotkanie z twórczością Alex Marwood – nie do końca udane, ale być może za jakiś czas spróbuję dać szansę innej historii, która wyszła spod jej pióra. Instagram: @bookeaterreality TikTok: @bookeaterreality