Ale fanie przeczytać odpowiedź na swoje pytanie:) Szkoda, że nie mogłam tego zobaczyć na żywo:)

Ale fanie przeczytać odpowiedź na swoje pytanie:) Szkoda, że nie mogłam tego zobaczyć na żywo:)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Popi: :) Amerykanka z krwi i kości :)


No tak trochę nie do końca, na moje ośle oko to za chuda jak na amerykańskie standardy ;)

Popi: :) Amerykanka z krwi i kości :)


No tak trochę nie do końca, na moje ośle oko to za chuda jak na amerykańskie standardy ;)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Popi: :) Amerykanka z krwi i kości :)
Potwierdzam :)

Popi: :) Amerykanka z krwi i kości :)
Potwierdzam :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

:) Amerykanka z krwi i kości :)

:) Amerykanka z krwi i kości :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

 [authorPhoto]25768|Emily Giffin[/authorPhoto] Emily Giffin[authorLink]25768|Emily Giffin[/authorLink] odpowiedziała na Wasze pytania.



Międzynarodowa sława to także obowiązek wizyt w krajach, w których Twoje książki zostały opublikowane.  Czy lubisz podróżować służbowo? Co najbardziej podoba Ci się w takich podróżach?

Pisanie związane jest z dużym odosobnieniem. Jest czymś, co zawsze robi się samotnie. Przez dłuższy czas głównie patrzy się na swoją książkę. Dlatego jedną z rzeczy, które kocham, to mieć możliwość spotkania z moimi czytelnikami, czy to w domu, w Stanach, czy poza granicami USA. Jest to szczególnie zajmujące, kiedy można doświadczyć spotkań z inną kulturą i ludźmi na całym świecie, kiedy można zobaczyć, że to, co się napisało istnieje międzykulturowo. Uzmysławiam sobie wtedy, że wszystkie te rzeczy są bardzo uniwersalne.
We wrześniu byłam w Brazylii, a teraz jestem w Warszawie. Może nie wybieram się zbyt wiele miejsc, ale w tych, w których byłam dotąd, spotkałam się z dużym ciepłem, szczodrością, było naprawdę miło i wspaniale.
Wcześniej byłam w Pradze. Przez dwa lata mieszkałam w Londynie i podróżowałam po świecie, jednak były trzy miejsca, których nigdy nie odwiedziłam, a zawsze chciałam zobaczyć: Budapeszt, Pragę i Warszawę, Polskę. Bardzo chciałam przyjechać, więc cieszę się, że była taka możliwość i że wszystko się udało. Cudownie jest zobaczyć ludzi czytających tu moje książki i lubiących je.

Spotkania autorskie to także dość męczący obowiązek rozdawania autografów przez autora. Czy męczy Cię czasami wielokrotne rozdawanie autografów?

Nie, nie jestem tym zmęczona. W Rio rozdawałam autografy i miałam tam około czterystu książek do podpisania. Ale za każdym razem gdy podpisujesz książkę, poznajesz kogoś nowego. To jest tak samo jak mówienie, że udzielanie wywiadów jest meczące. Nie jest, to dla mnie przyjemność. Oczywiście po tym wszystkim jest się zmęczonym. W dodatku teraz wraz z facebookiem każdy chce mieć zdjęcie. Więc to, wraz z uśmiechaniem się cały czas do zdjęć może być męczące. Ale ja naprawdę to lubię, dla mnie to zabawa.

Jaka była Twoja reakcja, gdy po raz pierwszy poproszono Cię o autograf? Kiedy po raz pierwszy zostałaś rozpoznana? Czy pamiętasz ten moment?

Dużo czasu upłynęło od momentu, kiedy została wydana moja pierwsza książka do momentu, kiedy zostałam faktycznie rozpoznana. Najpierw wiele lat spotkań autorskich - ludzie oczywiście przychodzili, ale większość to byli przyjaciele i rodzina. Minęło wiele czasu, zanim naprawdę ktoś mnie rozpoznał i poprosił o podpisanie książki. Ale gdy już to się stało, byłam bardzo podekscytowana. Zdarzyło mi się to w samolocie, gdy wyglądałam okropnie. Musiałam wstać bardzo wcześnie i złapać poranny lot i oczywiście to był właśnie ten dzień. Chłopak dziewczyny, która czytała moją książkę rozpoznał mnie z okładki. Chwilę porozmawialiśmy, było naprawdę świetnie.

Na Twoim Facebooku można zobaczyć wiele prywatnych fotografii, ale także mnóstwo zdjęć z fanami. Czy myślisz, że facebook jest dobrym narzędziem do komunikowania się z czytelnikami?

Bardzo dużo się zmieniło odkąd zaczęłam moja karierę. Na początku był My Space, ale to tak naprawdę nie było jeszcze to. Wcześniej byłam prawnikiem, miałam kontakt z ludźmi, wchodziło się w interakcje. Tego nie ma, gdy się pisze. Dlatego Facebook to bardzo dobra przeciwwaga, stwarza możliwość kontaktu ze światem, rozmowy z innymi ludźmi o książkach. To dla mnie jak nagroda. I jest zabawne.

Marzeniem wielu pisarzy jest, by piąć się na szczyt, by wydać książkę, by być na liście bestsellerów, by książka została zekranizowana. Twoje powieści to wszystko już osiągnęły, są bardzo znane i czytywane przez kobiety na całym świecie. Czy masz jeszcze inne marzenie dotyczące pracy, nowe cele?

Jasne. Te cele były kiedyś moimi wielkimi marzeniami. Aby książka została wydana w twardej oprawie, aby być na szczytach list, a nawet nigdy nie myślałam, że będzie możliwość zrobienia filmu na podstawie mojej książki. To ma znaczenie dla mnie każdego dnia i jestem za to bardzo wdzięczna. Ale zawsze jest jakiś cel. Jednym z nich jest, aby za każdym razem napisać rzeczywiście dobrą książkę, taką, która trafi do jeszcze większej liczby ludzi. Trudno to ocenić, ale myślę, że chcę także być coraz wyżej na szczytach list. Chociaż tak naprawdę najważniejszy jest dla mnie czytelnik. Chcę stworzyć coś, co ludzie będą naprawdę kochać. To ma dla mnie ogromne znaczenie.

Czy miewasz wciąż obawy przed i w trakcie premiery Twoich książek?

Tak. Jest to jedna z rzeczy, która mnie naprawdę zadziwia. Wcześniej nie spodziewałam się, że pisząc szóstą książkę i mając pięć wcześniejszych na listach bestsellerów, będę wciąż przerażona. Ale tak jest, za każdym razem nawet bardziej, to jeszcze większe ciśnienie. Każda książka to jak wydanie dziecka na świat. Zwyczajnie można tchórzyć.

Patrząc na Twoją karierę, widać drastyczną zmianę. Studia prawnicze, a później zmiana o 360 stopni w kierunku pisarstwa. Jak to się stało, że podjęłaś aż tak radykalną decyzję?

Zawsze chciałam być pisarką. Pisanie to coś, co robiłam od bardzo młodego wieku. Myślę, że większość autorów zaczyna, kiedy są młodzi. Jest więc dziwnym i niezwykłym to, że z początku opuściłam moje marzenia i poszłam na studia prawnicze. Sądzę, że zrobiłam to, bo się bałam. Bałam się iść za czymś, czego bardzo chcę, gdyż jest to ryzykowne. Dlatego zaczęłam studiować prawo w Nowym Jorku. Wiedziałam jednak, że nie to chcę naprawdę robić. Dlatego, gdy skończyłam trzydzieści lat, przeniosłam się do Londynu i rozpoczęłam pisać „Coś pożyczonego”. I oczywiście było to ryzykowne, jednak nie byłam wtedy mężatką, nie miałam dzieci. Był to okres, kiedy naprawdę mogłam spróbować. A jeśli by mi się nie udało, zawsze mogłam wrócić do prawa. Ponadto, napisałam wcześniej całą książkę, która została odrzucona przez wszystkie wydawnictwa w Nowym Jorku, więc „Coś pożyczonego” było właściwie moja drugą próbą.

Jaką rade miałabyś dla młodych osób, które także chcą pisać, lecz na drodze do realizacji swoich planów widzą tylko przeszkody?

Przede wszystkim: jest się pisarzem bez względu na to, czy się coś opublikowało, czy nie. Nie trzeba publikować, wydawać samych bestsellerów lub być tłumaczonym na inne języki, aby rzeczywiście być pisarzem. Dla wielu pisarzy to wcale nie jest żaden cel. Wielu po prostu lubi pisać. Gdy więc słyszę, że ktoś mówi mi, że próbuje zostać pisarzem, zawsze powtarzam: „jesteś pisarzem”.
Jednak tym, którzy chcą publikacji radzę, by pamiętali, że zawsze można zostać odrzuconym, jednak będzie to tylko i wyłącznie subiektywna ocena oznaczająca, że książka nie okazała się wartościowa komercyjnie dla wydawcy, który ją przeczytał. Można jednak obejrzeć film nagrodzony Oskarem i go nie cierpieć i wcale to nie znaczy, że nie jest to dla innych wspaniały film.
Jeśli publikacja jest dla Ciebie ważna, to miej wiarę. Jeśli się czegoś pragnie, to prędzej czy później marzenie się spełni.

Wielu Twoich bohaterów ma dużo wspólnego z prawem. Czy doświadczenie bycia prawnikiem pomaga czasem w pisaniu?

Oczywiście. Każde doświadczenie w życiu, bez względu na to czy dobrze czy złe, jest wspaniałe dla pisarza. Zerwanie z chłopakiem, zakończony związek może być okropną traumą, jednak jednocześnie to świetny materiał dla pisarza. W życiu wiele się nauczyłam. I dorosłam. To była moja pierwsza praca, więc miałam sporo zabawy, poznałam przyjaciół, z którymi przyjaźnię się do dziś. Poza tym lubię pisać o moim „prawniczym” okresie.

Niedawno skończyłaś pisać książkę. O czym będzie Twoja najnowsza powieść?

Będzie nosić tytuł „Where we belong” i opowiada o dziewczynie, która właśnie skończyła osiemnaście lat. W tym momencie swojego życia chce odnaleźć swoją biologiczną matkę, która oddała ją po urodzeniu. Historia jest opowiedziana z dwóch perspektyw. Dziewczyna odszukuje matkę i wspólnie wybierają się w podróż, by znaleźć jej prawdziwego ojca. Książka ukaże się w stanach w lecie, w lipcu. Termin wydaje się odległy, ale nadejdzie zanim się zorientujemy. Nie wiem, kiedy zostanie wydana w Polsce.

Według amerykańskiej tradycji weselnej w dniu ślubu panna młoda powinna mieć przy sobie: coś pożyczonego, coś niebieskiego, coś nowego, coś starego. Jak wiemy w Twoim dorobku są już książki o tytułach "Coś pożyczonego" oraz "Coś niebieskiego". W związku z tym moje pytanie: Czy planujesz napisać powieści o tytułach "Coś nowego" i "Coś starego"?

Tak. Właśnie wczoraj wieczorem zobaczyłam, że wyszedł film „Coś nowego”. I pomyślałam, że powinnam powrócić do tych postaci. “Coś pożyczonego” zostało wydane w 2004 roku. Być może po dziesięciu latach powinnam napisać o tych bohaterach, pokazać, co robią po tak długim czasie. Nie jestem do tego pomysłu przywiązana, ale nie wykluczam tej możliwości.

Która książka jest Ci najbliższa, która jest Twoją ulubioną?

Są dwie. „Coś niebieskiego” zawsze było moja ulubioną. Uwielbiam Darcy i jej przeobrażenie. Byłam też zaskoczona zakończeniem i samą podróżą, podobnie jak czytelnicy. Może czytelnik nie zdaje sobie sprawy, ale pisanie potrafi być istna torturą dla pisarza. Jednak w przypadku tej książki, pisanie wydawało mi się czymś bardzo naturalnym.
A drugą książką, przy której miałam podobne doświadczenie… To znaczy, pisanie każdej książki było torturą, ale zdecydowanie mniejszą było pisanie właśnie tej ostatniej, „Where we belong”. Bardzo lubię bohaterkę, tę młodą dziewczynę. Prawdopodobnie jest moją ulubioną postacią, poza Darcy.

Kiedy zaczynasz pisać nową książkę, czy masz już gotowy pomysł na jej fabułę od początku do końca?

Nie. Mam ogólną historię. Ogólną opowieść o tym, co by się stało gdyby. Co by się stało, gdyby dziewczyna miała romans lub czuła coś do narzeczonego swojej najlepszej przyjaciółki, albo gdyby, tak jak w „Dziecioodpornej”, wyszło się za mąż w nastawieniu, że nie będzie się miało dzieci, a potem jedna strona by po prostu zmieniła zdanie. Ale to jest podstawa, a szczegóły są bardzo żywe. Postaci każdego dnia żyją swoim życiem, kontaktują się i oddziałują na siebie nawzajem.

Czy czytasz swoje książki po opublikowaniu? Czy jest coś, co chciałabyś w nich później zmienić?

Czytam je bardzo wiele razy zanim je opublikuję. Przeglądam, sprawdzam, czytam na nowo i na nowo. Za każdym razem w całości. Gdy więc zostają już wydane, nie czytam ich nigdy całych. Ale tak, myślę często o bohaterach. Myślę o scenach, w których mogłabym ich umieścić, o częściach ich życia, których nie pokazałam. I nie są to jakieś konkretne rzeczy, które chciałabym zmienić. Być może dlatego, że powstał film „Coś pożyczonego” myślę, że niektóre sceny, których nie było w książce są świetne i żałuję, że sama ich nie dodałam.

Kiedy możemy spodziewać się ekranizacji innych Twoich powieści?

„Coś niebieskiego” jest rozważane. Musimy jednak zobaczyć jak rynek reaguje na „Coś pożyczonego”, teraz, kiedy wyszło na dvd. Ale producent bardzo chce zrobić drugą część. Tak samo jak cała obsada – Kate Hudson i Colin Egglesfield. Myślę, że ostatecznie to się w końcu stanie. Bardzo tego chcę.
„Sto lat po ślubie” też jest rozważane. Czytałam do niej scenariusz. Tak samo „Dziecioodporna”, oraz „Siedem lat później” z rolą Hilary Swank. Zobaczymy co z tego będzie.

Jak zareagowałaś, gdy dowiedziałaś się, że ktoś chce nakręcić film na podstawie Twojej książki?

Ekranizacja wielu moich książek jest rozważana. Kupowane są prawa i zwykle nic się nie dzieje. W wypadku „Coś pożyczonego” było tak samo. Zakupiono prawa, a potem licencja wygasła. Potem kolejne studio kupiło prawo do ekranizacji. I wciąż nic się nie działo. Dlatego powiedziałam sobie, że uwierzę dopiero, kiedy film będzie. Ale kiedy ostatecznie już powstał, byłam bardzo przejęta.

Czy miałaś jakiś wpływ na to w jaki sposób powstawał film i kto w nim wystąpi? Czy jesteś zadowolona z efektu finalnego?

Tak byłam bardzo zaangażowana. Zbliżyłam się ze wszystkimi, z reżyserem i producentem. Uwzględnili mnie w castingach i przeglądaniu scenariusza. Byłam na planie. Było zabawnie, było naprawdę świetnie. Nie wybrałam obsady. Nikt nie musiał mnie słuchać, ale liczyli się z moim zdaniem i z moimi radami. Byłam oszołomiona Kate Hudson jako Darcy. Myślę, że naprawdę poczuła tę postać. I myślę, że film wyszedł naprawdę bardzo dobrze. Oczywiście są rzeczy, które bym zmieniła, ale tak jak mówiłam, zmieniłabym także różne rzeczy w moich książkach. Dlatego naprawdę uwielbiam ten film. Sądzę, że wszyscy wykonali naprawdę kawał dobrej roboty. Często się zdarza, że ludzie są rozczarowani porównaniem filmu do książki, ale myślę, że moim czytelnikom też podoba się ekranizacja.


Co szczególnie lubisz w swoich książkach?

Piszę o różnych relacjach. Lubię odkrywać życie. Lubię pisać o tym, jak czuje się ktoś w związku, jakie ma relacje z matką. Lubię rozmowę. To jest moja ulubiona cześć powieści. Jeśli miałabym być bardziej konkretna, to powiedziałabym, że lubię umieszczać dziewczynę w niesympatycznej sytuacji i próbuję stworzyć jej drogę, bez względu na to, czy jest to dobra droga czy zła. Na przykład, kobieta mająca romans z narzeczonym swojej przyjaciółki. Nie jest to dobra rzecz. Jednak próbuję pokazać, że życie jest skomplikowane. Nie jest tylko czarne i białe.

Czy dużo czytasz? Jacy są Twoi ulubieni pisarze?

Lubię czytać książki podobne do moich. Czasami lubię dobry kryminał, albo thriller. ale generalnie lubię książki o relacjach między ludźmi. Lubie Alex Monroe, Anne Patrick, Eleonore Lipman, Tom Prada. „Little children” to jedna z moich ulubionych książek. Lubie też Stephena Kinga, kiedy nie pisze horrorów. Szczególnie jego powieść „Stand by me”. Kiedy myśli się o Stephenie Kingu, myśli się o horrorze, ale ten autor naprawdę umie odkrywać.

Co myślisz o e-bookach? Czy jesteś zwolennikiem innowacji w świecie książek czy raczej wolisz tradycyjne książki?

Jako pisarka uwielbiam ten pomysł. Oznacza większą liczbę książek, docieranie do większej liczby czytelników. Poza tym jest wygodnie. E-booki pozwalają ludziom czytać w wielu miejscach i częściej. Dla mnie, jako pisarki, jest to świetne.
Natomiast jako czytelnik wcale tak nie uważam. Nigdy nie czytałam e-booka. Nie mam żadnego tego typu urządzenia. Lubię tradycyjne książki w twardej oprawie. Ale może któregoś dnia czytanie e-booka będzie miało dla mnie sens, na przykład w podróży. Chociaż w tę podróż również zapakowałam książkę w twardej oprawie i mam dodatkowy nadbagaż. Po prostu to nie jest to samo.

Jak wygląda Twoje życie prywatne? Jesteś żoną i matką trójki dzieci, w tym bliźniaków. Jak to jest z jednej strony być autorką bestsellerów, a z drugiej kobietą, taką jak każda inna mijana na ulicy, nazywana panią domu?

Wyważenie pomiędzy pracą a domem to problem, z którym spotyka się każda matka. Podróż do Polski jest jak dotąd najdłuższa, w jakiej byłam - tydzień. Zazwyczaj nie ma mnie w domu tylko przez kilka dni. Wydawcy często ustawiają moje spotkania w tygodniu i na weekend już mogę wracać. Tak jest od ponad ośmiu lat. Moi synowie mają po osiem, a córeczka ma cztery lata. Moje życie jest podobne do życia większości matek. Wstaję wcześnie, budzę dzieci, wyprawiam je do szkoły. Zawozi je mój mąż, a ja idę na górę do pokoju i pracuję. Rzeczą, którą najbardziej lubię w byciu pisarką jest to, że mogę zrobić sobie przerwę w ciągu dnia. Mogę zawieźć moją córkę na lekcję baletu. Mogę odebrać dzieci i zjeść z nimi lunch.
Nie piszę codziennie, ale codziennie pracuję. Prawie 40% tego co robię to marketing, promocja książek, udzielanie wywiadów, wygłaszanie mów, kontaktowanie się z fanami, aktualizowanie mojej strony internetowej, sprawdzanie i akceptowanie okładki czy tekstu na tył książki. Jest wiele pracy, o której normalnie się nie myśli, że jest potrzebna, ale pochłania ona bardzo dużo czasu. To trochę jak posiadanie małego przedsiębiorstwa.

Twoje książki są głównie skierowane do kobiet. Czy znasz jakiś Twoich czytelników wśród mężczyzn?

Pewien reporter właśnie z Polski, nie pamiętam nazwiska, mówił mi, że mam tu wielu czytelników mężczyzn. Marketing w Stanach głównie skupia się na kobietach, są różowe okładki itd. Tutaj okładki są bardziej poważne. Są mężczyźni, którzy czytają moje książki, ale najczęściej są to mężowie moich czytelniczek. Mniejszość, ale jednak są. Zabawne jest to widzieć.

Jaki stosunek do Twoich książek ma Twój mąż?
Mój mąż czyta je wszystkie przed publikacja. Jest bardzo pomocny. Nie wiem czy mogłabym sobie poradzić bez niego. Jest z dziećmi przez cały tydzień. To on sprawdza pozycje moich książek na listach i jest tym bardzo zafascynowany. Bardzo mnie wspiera. Jestem naprawdę szczęściarą.

Nagrodę za najlepsze pytanie, czyli książki Coś pożyczonego, Coś niebliskiego czy Siedem lat później od Wydawnictwa Otwartego otrzymuje użytkowniczka lubimyczytac.pl/profil/43535/tajfun za pytanie o pierwszy autograf i rozpoznanie wśród czytelników, które to pytanie autorka sama skomentowała, jako "bardzo dobre".

 [authorPhoto]25768|Emily Giffin[/authorPhoto] Emily Giffin[authorLink]25768|Emily Giffin[/authorLink] odpowiedziała na Wasze pytania.



Międzynarodowa sława to także obowiązek wizyt w krajach, w których Twoje książki zostały opublikowane.  Czy lubisz podróżować służbowo? Co najbardziej podoba Ci się w takich podróżach?

Pisanie związane jest z dużym odosobnieniem. Jest...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej