A ja żem jej powiedziała...

Wylew frustracji i nieprzepracowanych traum zakompleksionej, niepewnej siebie kobiety, która w każdej innej przedstawicielce swojej płci zdaje się widzieć konkurentkę szykującą się do tego, by odbić jej faceta. Jakaż to była męcząca lektura! Nawet mimo skromnej objętości tej książki.

O Nosowskiej wiem niewiele. Znam w skromnym stopniu twórczość zespołu Hey, głównie największe przeboje, kojarzę kilka solowych piosenek, widziałam jakieś występy gdzieś w telewizji. O jej życiu prywatnym nie wiem nic i tak jest według mnie najlepiej w przypadku wszelkich artystów/celebrytów. Pamiętam, że ta książka była dość popularna w czasie premiery (a więc już parę ładnych lat temu),że Nosowską chwalono głównie za humor… Tymczasem czytam to teraz i zastanawiam się, czy mowa o tym samym tekście. Nie znalazłam tu nawet krzty tego osławionego dowcipnego języka. Widzę za to wiele, moim zdaniem nieudolnych, starań o to, by być dowcipną. Humor niestety nie może być wymuszony, to się po prostu nie sprawdza.

Ta książka to zbiór króciutkich tekstów, głównie o niczym, prawd objawionych serwowanych nam z punktu moralnej wyższości, choć autorka stara się to ze wszech sił kamuflować. Mnóstwo tu żalu i rozgoryczenia, przede wszystkim względem samej siebie. Mnóstwo przerzucania winy i odpowiedzialności na innych. Mnóstwo oczerniania przypadkowych ludzi, przysłowiowych bezimiennych koleżanek, ale też osób publicznych. Nosowska na jednej stronie krytykuje jakieś toksyczne zachowanie, tylko po to, by kilka kartek dalej zrobić dokładnie to samo, co wcześniej nie podobało jej się u innych. Masakra, jeśli to miała być jakaś próba tworzenia wizerunku wyluzowanej 50-latki, to autorka poległa na całej linii. Nie wiem, kto to dopuścił do druku.

Wydanie też tej książce nie pomaga. Ilość kolorów, wzorów, pstrokate tło na stronach zadrukowanych tekstem - przerosło to moje oczy i mózg niepotrafiący się porządnie skupić nawet na zwykłych białych kartkach.

Daję dodatkowy punkcik tylko za to, że językowo momentami było całkiem znośnie. Ale to były zaledwie momenty.

Witaj, najgorsza książko półrocza.

Wylew frustracji i nieprzepracowanych traum zakompleksionej, niepewnej siebie kobiety, która w każdej innej przedstawicielce swojej płci zdaje się widzieć konkurentkę szykującą się do tego, by odbić jej faceta. Jakaż to była męcząca lektura! Nawet mimo skromnej objętości tej książki.

O Nosowskiej wiem niewiele. Znam w skromnym stopniu twórczość zespołu Hey, głównie...

Próbowałam to przeczytać w ebooku w abonamencie Legimi.
Jak dla mnie mrauczolenie o Szopenie.
Poddaję się

Próbowałam to przeczytać w ebooku w abonamencie Legimi.
Jak dla mnie mrauczolenie o Szopenie.
Poddaję się

Przemyślenia fajne, pisane charakterystycznym językiem znanym z tekstów grupy Hey, jednak głównie dla kobiet.

Przemyślenia fajne, pisane charakterystycznym językiem znanym z tekstów grupy Hey, jednak głównie dla kobiet.

Kilka błyskotliwych rozdziałów oraz spostrzeżeń. Lekka lektura na 2 wieczory.

Kilka błyskotliwych rozdziałów oraz spostrzeżeń. Lekka lektura na 2 wieczory.

Polecam!

Polecam!

Książka o przemyśleniach i chyba przez to, że wiele do mnie trafiło, to uważam, że to jedna z tych, którą warto mieć na półce i co jakiś czas sobie do niej zajrzeć. POLECAM :)

Książka o przemyśleniach i chyba przez to, że wiele do mnie trafiło, to uważam, że to jedna z tych, którą warto mieć na półce i co jakiś czas sobie do niej zajrzeć. POLECAM :)

lekko sie czyta, ksiażka na wakacje w sam raz.

lekko sie czyta, ksiażka na wakacje w sam raz.

Potoczysty, barwny język.
Dystans i dowcip.

Potoczysty, barwny język.
Dystans i dowcip.

Zbiór banałów, książka o niczym. Szybko się czyta, bo treść poprzetykana jest kulfoniastymi obrazkami. Każdy rozdział to dywagacje na oczywiste tematy, jak relacje międzyludzkie, łakomstwo skutkujące otyłością, niechęć do świata, introwertyzm, trudy życia codziennego. Wnioski na poziomie podstawowym. Jeden, dosłownie jeden rozdział mnie zaciekawił i myślę że pozostanie ze mną na dłużej: o kłótni w małżeństwie i jak najlepiej nie dać jej eskalować. Poza tymi dwoma stronami, cała reszta nadaje się do kosza. Nie wiem po co w ogóle wydawać takie książki. Kaśka zabije cię śmiechem? Chyba zanudzi na śmierć.

Zbiór banałów, książka o niczym. Szybko się czyta, bo treść poprzetykana jest kulfoniastymi obrazkami. Każdy rozdział to dywagacje na oczywiste tematy, jak relacje międzyludzkie, łakomstwo skutkujące otyłością, niechęć do świata, introwertyzm, trudy życia codziennego. Wnioski na poziomie podstawowym. Jeden, dosłownie jeden rozdział mnie zaciekawił i myślę że pozostanie ze...

Nosowska napisała, że pisze, bo może ktoś zrozumie. Rozumiem.
To druga książka piosenkarki, autorki, z którą mam przyjemność spędzić czas. Przyznam szczerze - niedługi, bo książkę czyta się niesamowicie szybko, gdyż jej objętość w treść nie jest szeroka. Bez wątpienia jednak Nosowska przekonuje mnie do siebie, do jej spostrzeżenia i perspektyw świata i przyznam szczerze - "ja też tak mam".
Ta pozycja jest pewnego rodzaju przeżyciem estetycznym, co stanowi cechę charakterystyczną dla literatury, czy po prostu książki. Przyjemne, warte odpoczynku i refleksji, choćby związanej z najprostszymi sprawami, tak oczywistymi, a tak często trudnymi do opisania własnymi słowami.

Nosowska napisała, że pisze, bo może ktoś zrozumie. Rozumiem.
To druga książka piosenkarki, autorki, z którą mam przyjemność spędzić czas. Przyznam szczerze - niedługi, bo książkę czyta się niesamowicie szybko, gdyż jej objętość w treść nie jest szeroka. Bez wątpienia jednak Nosowska przekonuje mnie do siebie, do jej spostrzeżenia i perspektyw świata i przyznam szczerze - ...