Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lepiej nikomu nic nie opowiadajcie. Bo jak opowiecie – zaczniecie tęsknić

Lepiej nikomu nic nie opowiadajcie. Bo jak opowiecie – zaczniecie tęsknić

Łzy nie mają nic wspólnego ze słabością.

Łzy nie mają nic wspólnego ze słabością.

Jeżeli ktoś umarł, to jeszcze nie powód, żeby go przestać lubić, zwłaszcza jeżeli to był ktoś tysiąc razy sympatyczniejszy niż inne znajome osoby, które żyją.

Jeżeli ktoś umarł, to jeszcze nie powód, żeby go przestać lubić, zwłaszcza jeżeli to był ktoś tysiąc razy sympatyczniejszy niż inne znajome osoby, które żyją.

Jedyna moc, jaka istnieje, jest wewnątrz nas samych.

Jedyna moc, jaka istnieje, jest wewnątrz nas samych.

Nie przypuszczałam, że pokocham jego słowa. Nie przypuszczałam, że znajdę w nich samą siebie. Czy jeśli zakochałam się w historii jakiegoś człowieka, to zakochałam się jednocześnie w nim samym ?

Nie przypuszczałam, że pokocham jego słowa. Nie przypuszczałam, że znajdę w nich samą siebie. Czy jeśli zakochałam się w historii jakiegoś człowieka, to zakochałam się jednocześnie w nim samym ?

Życie to gówno, Frank, a największy problem polega na tym, że przeważnie sami jesteśmy temu winni.

Życie to gówno, Frank, a największy problem polega na tym, że przeważnie sami jesteśmy temu winni.

Jas et loyda rauhaa itses tamme on turhaa etsia sita muualta. Jeśli nie możesz znaleźć spokoju w samym sobie , nie ma sensu szukać go gdziekolwiek indziej

Jas et loyda rauhaa itses tamme on turhaa etsia sita muualta. Jeśli nie możesz znaleźć spokoju w samym sobie , nie ma sensu szukać go gdziekolwiek indziej

[o siostrach bliźniaczkach] A skoro mnie się zbiera na wymioty, jak podłe muszą się czuć Wiktor i Bartosz? Raz żyli z żoną i matką, raz ze szwagierką i ciotką? - Nie chce mi się wierzyć, aby mąż i syn nie zorientowali się, że mają przed sobą tę drugą. - Bogusia pokręciła głową. - Ja tam mogę w to uwierzyć bez trudu. - Adela wzruszyła ramionami. - Anitka była sprytna i pewnie nie rzucała się przez te dni w oczy. Chodziła zadumana na długie spacery pustą nadmorską plażą... przesiadywała w Podlipce... pisała w swoim gabinecie pamiętnik... Rozumiecie: „Naszła mnie melancholia, pragnę samotności", w nocy zaś wślizgiwała się do łóżka Wiktora i... no, sorry, dziewczyny, ale po ciemku wszystkie jesteśmy podobne...

[o siostrach bliźniaczkach] A skoro mnie się zbiera na wymioty, jak podłe muszą się czuć Wiktor i Bartosz? Raz żyli z żoną i matką, raz ze szwagierką i ciotką? - Nie chce mi się wierzyć, aby mąż i syn nie zorientowali się, że mają przed sobą tę drugą. - Bogusia pokręciła głową. - Ja tam mogę w to uwierzyć bez trudu. - Adela wzruszyła ramionami. - Anitka była sprytna i pewnie ni...

Oprócz schorzeń i wad są małżeństwa zdrowe, a niemające potomstwa. Tym małżeństwom poniższa recepta ziołowa i zalecenia mogą okazać się pomocne. (...) Ziele macierzanki Ziele ruty (...) Zioła zmieszać, wsypać łyżeczkę na szklankę wrzątku, naparzać pod przykryciem ½ godziny, przecedzić; pić wieczorem (mogą oboje).

Oprócz schorzeń i wad są małżeństwa zdrowe, a niemające potomstwa. Tym małżeństwom poniższa recepta ziołowa i zalecenia mogą okazać się pomocne. (...) Ziele macierzanki Ziele ruty (...) Zioła zmieszać, wsypać łyżeczkę na szklankę wrzątku, naparzać pod przykryciem ½ godziny, przecedzić; pić wieczorem (mogą oboje).

Prawdziwe dziecko, które – choć niespełna czterocentymetrowe – już miało rączki i nóżki, główkę i brzuszek.

Prawdziwe dziecko, które – choć niespełna czterocentymetrowe – już miało rączki i nóżki, główkę i brzuszek.

A może to wszystko jej się śni? Bo już nie ma ani wibrujących ścian, ani muzyki, jest chłodna, rozkołysana przestrzeń, w której ona, Adela, unosi się... unosi... Jej ciało przeszywa ostrze bólu, ale zaraz łagodzi ten ból narastająca rozkosz. Tak, tak, więcej i więcej rozkoszy. Coraz szybciej, coraz wyżej, wyżej i wyżej. Coraz gwałtowniej. (...) Trzaśnięcie w twarz ucisza ją. Adela spada w czerń... W tym momencie Adama dopadł Wiktor. Poderwał go za ramię w górę i zanim tamten stanął na nogach, Wiktor uderzył go pięścią, z całej siły. (...) Wiktor podwiózł Annę pod jej stancję, a sam pojechał z Adelą do matki. Dopiero nad ranem dziewczyna odzyskała przytomność. Odprowadził ją do ciotki i pożegnał słowami: - Straciłaś w moich oczach wszystko. Nigdy więcej się do mnie nie zbliżaj.

A może to wszystko jej się śni? Bo już nie ma ani wibrujących ścian, ani muzyki, jest chłodna, rozkołysana przestrzeń, w której ona, Adela, unosi się... unosi... Jej ciało przeszywa ostrze bólu, ale zaraz łagodzi ten ból narastająca rozkosz. Tak, tak, więcej i więcej rozkoszy. Coraz szybciej, coraz wyżej, wyżej i wyżej. Coraz gwałtowniej. (...) Trzaśnięcie w twarz ucisza ją. Ad...