Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy można napisać książkę o postaci, której się nienawidzi? Czy warto?

Autor „Napoleona” postanowił się z tym zadaniem zmierzyć. Oczywiście jego założenie było inne. Jak informuje nas opis wydawcy, autor postanowił „zdekonstruować” mit Napoleona, ukazać czytelnikowi moralne bankructwo jego idei. Oddzielić fakty od mitów narosłych wokół tej postaci i bezwzględnie je obnażyć.

I faktycznie, autor od pierwszych stron zaczyna rozprawę z Napoleonem.
Jednak nie jest to dekonstrukcja mitu, a jedynie nieudolne deprecjonowanie, nie poparte żadnymi dowodami. Jest wręcz na odwrót. Autor dowolnie posługuje się jednymi mitami, by obalać drugie. O ile ktoś, kto zetknął się już z literaturą tego okresu, łatwo wyłapie takie zabiegi, to ktoś, dla kogo ta książka będzie pierwszą, może naprawdę przyjąć to za pewnik. Dowiemy się o tysiącach potopionych na zamrożonych jeziorach pod Austerlitz, o sprzedaniu Luizjany będącym największym błędem, WIELKIE Księstwo Warszawskie to ofiara uzurpatora czy też jego nieodpartej chęci podbicia Rosji. Szokujące jest zdziwienie autora na ucieczkę z „bezpiecznej” Elby.

Nie bez znaczenia jest, że autor jest Anglikiem. Jest to o tyle istotne, że właśnie Wielka Brytania została ukazana w tej książce, jako kraj bez skazy. Nie dziwi to, bowiem każdy łaskawie patrzy na własną historią, jednak w tej książce ociera się to już o fantazje w stylu Wincentego Kadłubka. Oczywiście rozumiem, że Anglicy mają prawo nie lubić Cesarza, to jednak czasem warto zachować minimum obiektywizmu. A już tym bardziej wymaga się tego od kogoś, kto mieni się jednym z najważniejszych angielskich historyków współczesnych. Jeśli pozostałe prace autora są podobne, to oznacza, że swoją renomę zdobył jedynie na kontrowersjach, ale mniejsza z tym.

Czyta się naprawdę nieprzyjemnie. Szczerze. Jest pełno wtrętów, całkowicie zbędnych, a psujących obraz całości. Książka jest generalnie biografią wzbogaconą o własne przemyślenia i pełną porównań na zasadzie kontrastu. O ile istnieją akapity, całkiem dobre i rzeczowe, to zaraz zderzamy się z tezą tyleż szokującą, co bezsensowną. Nie chcę być gołosłowny: Egipt, opis odwrotu z Palestyny – „gdyby tylko wiedział, że ten odwrót stanowił zapowiedź przyszłej katastrofy w Rosji” albo opis Wielkiej Armii – „Cała gwardia liczyła 50 tyś. I stanowiła odrębną armię (podobną do dywizji SS Hitlera)”. Porównania Napoleona i Hitlera są na porządku dziennym. Wzorami są Nelson, Wellington, Lowe czy Winston Churchill. Odnosi się nieodparte wrażenie, że źródłem dla autora były brytyjskie gazety z epoki. Tylko brytyjskie. Zamiast rzeczowo ukazać wady i zalety działań, kontekst historyczny dostajemy historyczny bełkot, nastawiony na zaskoczenie niewymagającego czytelnika.

Nie rozumiem tylko, jak człowiek tak zmieszany z błotem, karierowicz, morderca, szaleniec i krzywoprzysięzca zdołał dokonać tego wszystkiego. Nawet potężna i bogata Wielka Brytania ze swymi doskonałymi synami nie była wstanie nic zrobić przez 20 lat. Na to już książka nie dała odpowiedzi.

Osobiście ostrzegam przed tą książką.

Czy można napisać książkę o postaci, której się nienawidzi? Czy warto?

Autor „Napoleona” postanowił się z tym zadaniem zmierzyć. Oczywiście jego założenie było inne. Jak informuje nas opis wydawcy, autor postanowił „zdekonstruować” mit Napoleona, ukazać czytelnikowi moralne bankructwo jego idei. Oddzielić fakty od mitów narosłych wokół tej postaci i bezwzględnie je...

Dobra i rzeczowa biografia. Napisana lżejszym językiem niż biografie pozostałych dwóch Wazów, autorstwa Prof. Wisnera. Szeroko omówione są zagadnienia z zakresu dyplomacji, polityki i wojskowości, a także kwestie społeczne.

Autorowi udało utrzymać się neutralny ton wypowiedzi i sądów o Królu, co dla mnie, osoby zafascynowanej Sienkiewiczowską Trylogią jest szczególnie ważne. Profesor Wójcik, docenia, krytykuje i wyjaśnia motywy działań i zamierzeń Jana Kazimierza. Nie traktuje monarchy jako winnego zguby i upadku Rzeczypospolitej, ale też nie wybiela jego wizerunku. Umiejętnie wskazuje które elementy są fikcją literacką Noblisty, a które faktycznie miały i/lub mogły mieć miejsce.

Pozycja godna polecenia, w szczególności dla Tych, którzy chcą wyrobić sobie własne zdanie na temat ostatniego Wazy na Tronie Polskim.

Dobra i rzeczowa biografia. Napisana lżejszym językiem niż biografie pozostałych dwóch Wazów, autorstwa Prof. Wisnera. Szeroko omówione są zagadnienia z zakresu dyplomacji, polityki i wojskowości, a także kwestie społeczne.

Autorowi udało utrzymać się neutralny ton wypowiedzi i sądów o Królu, co dla mnie, osoby zafascynowanej Sienkiewiczowską Trylogią jest szczególnie...

Monumentalne arcydzieło w którym nie ma ani jednego zbędnego słowa. Ba, po przeczytaniu czuje się z jednej strony niedosyt, towarzyszący zawsze rozstaniu z towarzyszami literackiej podróży, ale i radosnego uwolnienia. Pocieszenia, że finał nastąpił w ten a nie inny sposób. Idealnie połączone wątki, które pod koniec niczym kanały paryskie, zbiegają się i trafiają do Sekwany, tak akcja dążąca do zakończenia, łączy postacie i fakty, objawiając nędzę jednych i wielkość drugich.

Koronnym przykładem jest rola Thénardiera. Obserwując ubywające strony do końca powieści, nie byłem pewny jego roli jaką jeszcze odegra. Jakiego obrazu nędzy jeszcze doświadczę? Czy autor jego rękoma nie dokona ostatecznego sądu nad głównym bohaterem? Czy jednak będę świadkiem zaskakującego nawrócenia? Na każde z tych pytań dostałem niebanalną odpowiedź. Podobnie z losem inspektora Javerta, który przez setki stron pozostawał zagadką.

Napisać że jest to powieść dla każdego, byłoby błędem. Napisać że można pominąć zbędne opisy, byłoby występkiem przeciw akcji i czasom w których się toczy. Poglądy autora znajdują odzwierciedlenie w poglądach postaci. Jedno i drugie przenika się i dopełnia. Ten kto kiedykolwiek sięgnie po „Nędzników” , doświadczy czegoś niezwykłego i niepowtarzalnego. Wędrówki w przeszłość, tak realnej iż niemal można poczuć dym pod Waterloo, zapach Ogrodu Luksemburskiego czy smród Paryskich kanałów.

Jedna z tych książek, do których chciałbym kiedyś wrócić.

Monumentalne arcydzieło w którym nie ma ani jednego zbędnego słowa. Ba, po przeczytaniu czuje się z jednej strony niedosyt, towarzyszący zawsze rozstaniu z towarzyszami literackiej podróży, ale i radosnego uwolnienia. Pocieszenia, że finał nastąpił w ten a nie inny sposób. Idealnie połączone wątki, które pod koniec niczym kanały paryskie, zbiegają się i trafiają do Sekwany,...