Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Proszę, pomóżcie!!! Nie skapowalem i nie daje mi to spokoju. Dlaczego matka Veroniki dała Tony'emu 500 funtów??? O co kaman?

Proszę, pomóżcie!!! Nie skapowalem i nie daje mi to spokoju. Dlaczego matka Veroniki dała Tony'emu 500 funtów??? O co kaman?

Świetnie się czyta, a końcówka... jak z Siedem albo z Szóstego Elementu. Wbija w ziemię.

Świetnie się czyta, a końcówka... jak z Siedem albo z Szóstego Elementu. Wbija w ziemię.

Przeczytana z dwadzieścia razy. Paradoksalnie śmieję się ciągle z tej samej beczki. Nie może być inaczej, "nad wszystkim czuwa rodezyjska policja."

Przeczytana z dwadzieścia razy. Paradoksalnie śmieję się ciągle z tej samej beczki. Nie może być inaczej, "nad wszystkim czuwa rodezyjska policja."

To niedokładny cytat, ale mnie zauroczył. "W obliżu zbliżającej się katastrofy Vernon zachował się jak mężczyzna. Udał, że niczego nie zauważa." Cudowne.

To niedokładny cytat, ale mnie zauroczył. "W obliżu zbliżającej się katastrofy Vernon zachował się jak mężczyzna. Udał, że niczego nie zauważa." Cudowne.

6 ale mocne 6.

6 ale mocne 6.

Ach te opisy u Chandlera. Szczególnie opisy kobiet. Niedościgniony wzór.

Ach te opisy u Chandlera. Szczególnie opisy kobiet. Niedościgniony wzór.

Nie będe się rozpisywać. Świetna literatura. Scena w szklarni, ten opis - literacka Liga Mistrzów. Już choćby dla tego fragmentu warto.

Nie będe się rozpisywać. Świetna literatura. Scena w szklarni, ten opis - literacka Liga Mistrzów. Już choćby dla tego fragmentu warto.

Jedna z moich ulubionych książek. Zabawna, odjechana, postmodernistyczna. Uwielbiam łączenia słów w tej książce, są nieprawdopodobnie świeże i oryginalne(żydowskie imiona i nazwy same w sobie mają coś frapującego). Stylistycznie Chabon często balansuje na granicy kiczu, ale moim zdaniem jej nie przekracza. Choć sama fabuła a w szczególności zakończenie lekko rozczarowują, to nie ma co marudzić. Związek żydowskich policjantów to perełka, na którą autor poświęcił bite pięć lat i to się czuje. I jeszcze nad wszystkim unosi się duch nieodżałowanego Chandlera. Miód proszę państwa, miód.

Jedna z moich ulubionych książek. Zabawna, odjechana, postmodernistyczna. Uwielbiam łączenia słów w tej książce, są nieprawdopodobnie świeże i oryginalne(żydowskie imiona i nazwy same w sobie mają coś frapującego). Stylistycznie Chabon często balansuje na granicy kiczu, ale moim zdaniem jej nie przekracza. Choć sama fabuła a w szczególności zakończenie lekko rozczarowują,...