Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poprzednie dwie książki cyklu Gerainta Jonesa bardzo mi się podobały, zasłużenie zostały wysoko ocenione. Dlatego lekturze "Legionu" - będącego prequelem wydarzeń opisanych w "Krwawym lesie" i "Oblężeniu" - towarzyszył olbrzymi apetyt na dobrą powieść... Niestety, na tym apetycie się skończyło. "Legion" jest zdecydowanie najsłabszą odsłoną tej serii, od reszty odstaje zdecydowanie. Zamiast dobrej, historyczno-militarnej opowieści przeczytałem (w większości treści) jakieś personalne rozterki Corvusa, mocno psychologizujące - nie tego oczekiwałem. Samych scen batalistycznych jest tu jak na lekarstwo - acz jak to u tego autora te które tu się pojawiają są piekielnie dobre! - i to jest główny mankament tej książki. Niestety, nie pozwala mi to ocenić jej tak wysoko jak swoich zacnych poprzedniczek; ba! - nie pozwala mi jej wogóle ocenić pozytywnie. Pięć gwiazdek to bardzo adekwatna ocena. Z dopiskiem - ogromny niedosyt...

Poprzednie dwie książki cyklu Gerainta Jonesa bardzo mi się podobały, zasłużenie zostały wysoko ocenione. Dlatego lekturze "Legionu" - będącego prequelem wydarzeń opisanych w "Krwawym lesie" i "Oblężeniu" - towarzyszył olbrzymi apetyt na dobrą powieść... Niest...

Rozwiń Zwiń

Kiedy zacząłem czytać nową powieść Jo Nesbo, to najpierw sprawdziłem raz jeszcze nazwisko autora! Bo początkowe rozdziały wyglądały tak, jakby nie pisał ich Norweg, tylko Stephen King! I to taki wręcz konspektowy King. Nie wiem, może Nesbo chciał oddać hołd genialnemu Amerykaninowi. Jeżeli tak - wyszło mu to. Potem już tak kingowsko nie jest, w drugiej części akcja nieco spuszcza z tonu, natomiast bardzo mi się podobała część trzecia, niezwykle przewrotna. Tu już zdecydowanie widać rękę Nesbo. Będzie sześć gwiazdek, acz najbardziej miarodajne dla mnie byłoby ich pięć i pół. Na koniec muszę jeszcze dorzucić parę słów na temat wydania książki. Jak dotąd WSZYSTKIE książki Norwega wydane przez Wydawnictwo Dolnośląskie są w takiej samej szacie graficznej, aż miło popatrzeć na to jak stoi na regale. Jest to idealnie jednolite, widać swoistą 'całość'. I teraz został wydany jakiś graficzny koszmar, który tak pasuje do pozostałych książek Norwega jak pięść do nosa. Mam takie skrzywienie "zawodowe", że nienawidzę kiedy coś odbiega od normy, tak jak w tym przypadku. Wiem, że to jest inny gatunek powieści, ale dlaczego to zostało tak zbrukane??? Niezrozumiała i (tu się ciśnie na usta pewne słowo, ale nie chcę siać fermentu więc go nie użyję) decyzja wydawcy. Wstyd!

Kiedy zacząłem czytać nową powieść Jo Nesbo, to najpierw sprawdziłem raz jeszcze nazwisko autora! Bo początkowe rozdziały wyglądały tak, jakby nie pisał ich Norweg, tylko Stephen King! I to taki wręcz konspektowy King. Nie wiem, może Nesbo chciał oddać hołd genialnemu Amerykaninowi. Jeżeli...

Rozwiń Zwiń

Nie miałem ostatnio szczęścia do hiszpańskiej literatury, mam tu głównie na myśli koszmarnie słabe powieści Gomeza-Jurado. Teraz wróciem do cyklu 'Poszukiwacze', i jest zdecydowanie lepiej. Fakt, pierwsze (mniej więcej) sto pięćdziesiąt stron irytowało mnie do tego stopnia że
miałem zamiar porzucić lekturę, a "Łańcuch proroka" umieścić na półce 'Strata czasu'. Jednak dałem temu jeszcze szansę, i okazało się to być dobrym wyjściem. Powieść - kiedy się już rozkręciła - jest świetną przygodówką. Owszem, autor czerpie garściami z filmów o Indianie Jonesie, czy nawet z "Mumii" Stephena Sommersa z 1999 roku, ale w tym przypadku to nie jest zarzut tylko wartość dodatnia. Minus - idiotyczne pseudonimy w gronie Poszukiwaczy... Ale teraz to się czepiam dla samego czepiania, na poziom książki nie wpływa to absolutnie. Powieść polecam.

Nie miałem ostatnio szczęścia do hiszpańskiej literatury, mam tu głównie na myśli koszmarnie słabe powieści Gomeza-Jurado. Teraz wróciem do cyklu 'Poszukiwacze', i jest zdecydowanie lepiej. Fakt, pierwsze (mniej więcej) sto pięćdziesiąt stron irytowało mnie do tego stopnia że
miałem zamia...

Rozwiń Zwiń

Fascynująca lektura! Książkę dostałem od swojej drugiej połówki już spory czas temu, i tak czekała na swoją kolej, czekała, i się w końcu doczekała. Gdybym chciał opisać "Lodowe piekło" tak w telegraficznym skrócie, to napisałbym że to taki Clive Cussler w realnym świecie. Ale byłoby to uproszczenie, i to duże. Wydarzenia opisane w książce dzieją się na dwóch płaszczyznach czasowych, i moim skromnym zdaniem dużo lepiej wypadają są te z lat 1942-1943. Dramat pilotów i ich wybawców, którzy sami znaleźli się w tragicznym położeniu! Chęć i wola przetrwania, w nierównej i dramatycznej walce z Grenlandią... Czytało się to z zapartym tchem. Natomiast wydarzenia z XXI wieku już mnie tak nie wciągały. Ciekawe były tylko te, kiedy uczestnicy wyprawy znaleźli się już na Grenlandii; to co jest opisywane wcześniej, czyli przygotowania do samej wyprawy - szczerze mówiąc było nudne. Nie zmienia to faktu że "Lodowe piekło" jest książką świetną, zasługującą na siedem gwiazdek.

Fascynująca lektura! Książkę dostałem od swojej drugiej połówki już spory czas temu, i tak czekała na swoją kolej, czekała, i się w końcu doczekała. Gdybym chciał opisać "Lodowe piekło" tak w telegraficznym skrócie, to napisałbym że to taki Clive Cussler w realnym świecie. Ale by...

Rozwiń Zwiń

Przez większość czasu spędzonego przy lekturze powieści Thillieza byłem przekonany że dam osiem gwiazdek - były ku temu mocne przesłanki. Podobnie jak w "Manuskrypcie niedokończonym" - "Zdarzyło się dwa razy" jest luźnym sequelem tegoż - autor bawił się z czytelnikiem, zwodząc go, podrzucając fałszywe tropy, po czym raczył soczystym cliffhangerem na koniec rozdziału; cliffhangerem który burzył dotychczasowe przemyślenia czytelnika względem treści. To co ma być czarne okazało się białe, i odwrotnie, że
się wyrażę tak 'kolorystycznie'. I wszystko mi grało w tej powieści dopóki nie nadeszły końcowe fragmenty... Część z nich jest niesmaczna, odpychająca i ohydna, troszkę Thilliez odleciał. Zapachniało to wręcz nazistowskimi eksperymentami... To moje subiektywne zdanie - acz wiem że nie tylko ja mam takowe... Samo zakończenie tez jest kompletnie wydumane i oderwane od rzeczywistości. Gabriel robi to co robi w naszej stolicy, a rozdział dalej już jest we Francji? No sorry, panie autor! Finałem/epilogiem powieści jest zaginione dokończenie z "Manuskryptu..." - dużo słabsze niż to które w tamtej powieści napisał "syn". Ogólnie książka dostałaby u mnie 5,5 gwiazdki - lepsza niż przeciętna ale ciut słabsza niż dobra, ale biorąc pod uwagę że jednak przeważająca część lektury powodowała że ciężko było się od niej oderwać - będzie 6 gwiazdek. Tylko. Mogło być zdecydowanie lepiej...

Przez większość czasu spędzonego przy lekturze powieści Thillieza byłem przekonany że dam osiem gwiazdek - były ku temu mocne przesłanki. Podobnie jak w "Manuskrypcie niedokończonym" - "Zdarzyło się dwa razy" jest luźnym sequelem tegoż - autor bawił się z czytelnikiem, ...

Rozwiń Zwiń

W swojej opinii do poprzedniej części cyklu o Popielskim napisałem że tęsknię za stricte kryminałem z jego udziałem. Przyznam że w jakimś stopniu ta tęsknota została zneutralizowana powieścią "Pasożyt". Może nie jest to kryminał pełną gębą, może to nawet powieść bardziej sensacyjna z aferą szpiegowską w tle, ale - tu Łyssy ma kogoś odnaleźć, a więc prowadzi w tej sprawie ŚLEDZTWO! Na dodatek pomagają mu starzy znajomi, jego kompani z lwowskiej policji, z Wilhelmem Zarembą na czele. W "Pasożycie" widać pewną zmianę stylu pisania autora - jest jakby lżejszy, ale wciąż bardzo inteligentny; bardzo mi się to spodobało. Najlepsza powieść cyklu od "Pomocnika kata". Zasłużone siedem gwiazdek.

PS. Jak już jestem przy Łyssym... W ub. roku swoją premierę miał serial "Erynie", na motywach czterech książek Marka Krajewskiego właśnie. Odcinków jest 12, ja wytrzymałem trzy... Może kiedyś do niego wrócę, ale po obejrzeniu tych trzech odcinków stwierdzam że jest to ABSOLUTNIE zmarnowany potencjał! To nie są adaptacje powieści, to jest jakiś przypadkowy miks tych powieści! To tak jakby wrzucić do worka treść tych czterech książek , wymieszać, i "wypuścić na wolność". Chaos, chaos, po trzykroć chaos.
Osobne słowa należą się odtwórcy roli Łyssego, Marcinowi Dorocińskiemu. To dobry aktor, nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. Ale KOMPLETNIE nie nadaje się do roli Łyssego! Czytając cykl o Popielskim wyobrażałem sobie jego postać wizualnie, i kreacja Dorocińskiego jest całkowitym zaprzeczeniem owej postaci. Mój osobisty faworyt? Też Marcin, tylko Troński - moim zdaniem to on najlepiej pasowałby do roli Popielskiego. Ale to tylko moje zdanie. W każdym razie - przypomnę - po zaliczeniu trzech odcinków uważam że ten serial to klapa!

W swojej opinii do poprzedniej części cyklu o Popielskim napisałem że tęsknię za stricte kryminałem z jego udziałem. Przyznam że w jakimś stopniu ta tęsknota została zneutralizowana powieścią "Pasożyt". Może nie jest to kryminał pełną gębą, może to nawet powieść bardziej sensacyj...

Rozwiń Zwiń

Stęskniłem się już za stricte kryminalnymi powieściami Marka Krajewskiego... Mocka już nie ma, Łyssy przestał być "kumisarzem" a został agentem Dwójki... I nie inaczej jest w "Czasie zdrajców"; to powieść szpiegowska pełną gębą. Do mniej więcej połowy miałem z nią spory problem - po prostu mnie nudziła. Do wątku szpiegowskiego dochodzi wątek romansowy, który absolutnie nie wzbudził we mnie żadnych emocji. Owszem, styl pisania autora bronił się sam, ale... To nie było to na co liczyłem. Na szczęście druga połowa książki zrekompensowała mi te wcześniejsze '50 procent'. Powieść robi się żywa, wydarzenia następują bardzo szybko, a co za tym idzie - coś się zaczyna dziać. I tak już jest praktycznie do samego końca. Ogólnie powieść ma u mnie sześć gwiazdek (pięć za pierwszą połowę i siedem za drugą, więc wyciągnąłem średnią). Przede mną jeszcze jedna powieść o Łyssym, "Pasożyt", a potem to już czekam na jesienną premierę zapowiadanego przez autora jego nowego cyklu, i niechaj to będzie kryminał na jaki czekam!

Stęskniłem się już za stricte kryminalnymi powieściami Marka Krajewskiego... Mocka już nie ma, Łyssy przestał być "kumisarzem" a został agentem Dwójki... I nie inaczej jest w "Czasie zdrajców"; to powieść szpiegowska pełną gębą. Do mniej więcej połowy miałem z nią spor...

Rozwiń Zwiń

Starałem się, próbowałem, dawałem kolejne szanse (co zeszło mi bez mała dwa tygodnie!), ale po przeczytaniu sześćdziesięciu procent objętości ebooka poddałem się! Dawno nie czytałem książki tak absolutnie przeciętnej, takiej absolutnie o niczym! Po prostu szkoda mi tracić czas na pozostałe 40 procent, bo w tym czasie mogę przeczytać coś, co jest wartościowe. Ta powieść taka nie jest. Powiem więcej - przeczytany przeze mnie nie tak dawno "Szpieg Boga" tego samego autora a oceniony przez mnie na trzy gwiazdki - jawi się przy "Czerwonej królowej" jako arcydzieło literatury w szerokim pojęciu tego słowa. Po następne części tej bestsellerowej (?????) serii nie mam zamiaru sięgać, a tą szczerze odradzam.

Starałem się, próbowałem, dawałem kolejne szanse (co zeszło mi bez mała dwa tygodnie!), ale po przeczytaniu sześćdziesięciu procent objętości ebooka poddałem się! Dawno nie czytałem książki tak absolutnie przeciętnej, takiej absolutnie o niczym! Po prostu szkoda mi tracić czas na pozostałe...

Rozwiń Zwiń

Kolejna "ostatnia" powieść tego cyklu, ale... Niech będzie jaka chce, bo autorowi znów udało się mnie zaskoczyć, i to jak najbardziej pozytywnie. Przede wszystkim duży plus za to że odszedł od konwencji powieści udającej retrokryminał, tylko napisał czystą sensację. Bo tak odbieram "Dolinę gniewu" - jako powieść stricte sensacyjną, z dużą dozą szybkiej akcji. Owszem, razi mnie tu kilka rzeczy (np. tendencja autora do górnolotnych i patetycznych opisów czegokolwiek; albo niesamowita 'nieśmiertelność' Abella i Kukulki, zwłaszcza biorąc pod uwagę to przeciw komu wystąpili), ale w porównaniu do tego jak bardzo wciągnęła mnie akcja powieści - przymknąłem oko na te minusy. W pełni zasłużone siedem gwiazdek.

Kolejna "ostatnia" powieść tego cyklu, ale... Niech będzie jaka chce, bo autorowi znów udało się mnie zaskoczyć, i to jak najbardziej pozytywnie. Przede wszystkim duży plus za to że odszedł od konwencji powieści udającej retrokryminał, tylko napisał czystą sensację. Bo tak odbier...

Rozwiń Zwiń

Robert Malecki 'pozamiatał'! "Urwisko" jest jeszcze lepsze niż zacna poprzedniczka z tego cyklu czyli powieść "Wiatrołomy". Sama historia kryminalna - klasa sama w sobie, ale co mnie szczególnie ucieszyło - autor do minimum zredukował wszystkie psychologizujące momenty których było zbyt dużo w pierwszej części. Można? Minus(ik) - lekko nudnawy epilog, nie wnoszący do treści prawie nic, no chyba że jest przedsmakiem trzeciego tomu i o czym on ewentualnie będzie. Tymczasem - na dzień dzisiejszy Robert Małecki jest niekwestionowanym liderem polskiej sceny 'kryminalistów'. W pełni zasłużone osiem gwiazdek.

PS. W jednej z opinii do "Urwiska" przeczytałem że autor dopuścił się skandalicznych ataków na rządzącą Polską klikę (w opinii jest użyta nazwa kliki) oraz na pewną toruńską rozgłośnię radiową (czyli maszynkę do produkowania pieniędzy dla pewnego 'biedaka' z Torunia... On jest tak biedny że nawet bezdomni darują mu luksusowe auta...). Jakoś nie zauważyłem tych ataków, poza tym o ile mi wiadomo jest jeszcze wolność słowa i chyba jeszcze wolno wyrażać swoje zdanie... Dalej w owej opinii pisze że na Zachodzie nikt, żaden pisarz czegoś takowego by nie zrobił, bo nie miałby zysków. Polecam zatem zapoznać się z twórczością takiego pana jak Stephen King, który w swoich powieściach niejednokrotnie krytykował byłego prezydenta USA, Donalda Trumpa. I o ile mi wiadomo King nie przymiera dziś głodem z tego powodu, a wręcz przeciwnie....

Robert Malecki 'pozamiatał'! "Urwisko" jest jeszcze lepsze niż zacna poprzedniczka z tego cyklu czyli powieść "Wiatrołomy". Sama historia kryminalna - klasa sama w sobie, ale co mnie szczególnie ucieszyło - autor do minimum zredukował wszystkie psychologizujące momenty...

Rozwiń Zwiń