Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawsze bolało mnie, że nasze dzieciaki nie mają możliwości przeczytania i przerobienia w szkole mitologii słowiańskiej zamiast greckiej. Przecież mało który wie, że był ktoś taki jak Perun, czy Weles - o szczegółach nie ma co gadać.
Jedynie pojedyncze jednostki coś mrukną o Światowidzie czy nazywaniu księżyca „miesiącem” albo o Nocy Kupały,
Jedyne co spotyka młodych w szkołach, to ciężkie „Dziady”, które stają się raczej skutecznym odstraszaczem, niż sprowokowaniem potomków Słowian do zainteresowania się wierzeniami swych pradziadów.
Wiele ze źródeł historycznych się nie ostało, co nie ułatwia sprawy, a jednak - wystarczył Wiedźmin, by oczy całego świata zwróciły się ku słowiańskim bogom, biesom i legendom.
I moźe zbyt późno, ale jednak - jakąś swoją mitologię dostaliśmy. Nie jest obszerna, nie ma kwiecistych opisów, nie zawiera zawiłych powiązań i zbyt wielu szczegółowych wyjaśnień. Ale jest - sam jej widok na wystawie księgarni zaparł mi dech w piersiach, wbiegłam do niej i - za resztkę pieniędzy przed wypłatą - kupiłam ją. Szczyciłam się nią niebywale. Czytałam ją z pewnym namaszczeniem i dumą, bowiem wreszcie pojawiło się coś, czego pragnęłam - przystępne, miłe dla oka, relaksujące wydanie naszych podań. Pragnęłam, by w świadomości przeciętnego Słowianina była ta namiastka wiedzy i miłości do naszych korzeni. A ta książka to umożliwia.
Czytając to czułam się jak dziecko, które wysłuchuje inspirującej baśni. Jak dziecko, którego wyobraźnia wręcz bucha na wszystkie strony, kipi jak z garnka i wypuszcza w powietrze kolorową, błyszcząca parę umysłową. Pobudziła mnie pod kątem kreatywnym i sprawiła, że zaczęłam łaknąć więcej - jestem pewna, że słowiańscy przodkowie urobniliby łzę lub dwie z zachwytu, że ponad tysiąc lat po odrzuceniu ich wierzeń powstaje taki zbiór, który jest na wyciągnięcie ręki.
Nie powiem, pod kątem stylistycznym nie jest to szczyt szczytów, nie jest to literacki orgazm, ale z pewnością utrzymuje klimat opowieści.
Nie postawię tej książki wśród tych, które kocham z całego serca i wracam do nich często. Ani nie postawie wśród tych, które są OGROMNĄ skarbnica wiedzy naukowej. Ale mając ją w swoich zbiorach, cieszę się i czuję satysfakcję - bo jest to książka w pewnym sensie ważna. Istotna dla nas, jako ludzi stąpających po słowiańskim gruncie.
Jest świetnym „starterem” dla tych, którzy nie wiedzą gdzie zacząć swoją podróż śladami Słowian, oraz ciepłą, wręcz „rodzinną” baśnią i wspólną zadumą nad korzeniami.
Będę ją polecać i pożyczać przy każdej okazji, a autorom i wydawcy jestem wdzięczna, że stworzyli coś tak potrzebnego, przystępnego - i tego nie zepsuli.

Zawsze bolało mnie, że nasze dzieciaki nie mają możliwości przeczytania i przerobienia w szkole mitologii słowiańskiej zamiast greckiej. Przecież mało który wie, że był ktoś taki jak Perun, czy Weles - o szczegółach nie ma co gadać.
Jedynie pojedyncze jednostki coś mrukną o Światowidzie czy nazywaniu księżyca „miesiącem” albo o Nocy Kupały,
Jedyne co spotyka młodych w...