Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy wiele lat temu przeczytałam jedyne wydane po polsku książki Eleny Poniatowskiej "Kochany Diego, całuję Quiela" oraz "Do sępów pójdę" nie mogłam o nich zapomnieć. Były niesamowite - poruszające, świeże i emocjonalne. Z wielką przyjemnością sięgnęłam więc po biografię autorki i nie mogłam się oderwać. Niesamowity życiorys kobiety - dziennikarki i pisarki, która wybrała Meksyk na swoją ojczyznę i pokochała go głęboko. Znała i przyjaźniła się z wielkimi pisarzami jak Octavio Paz, Carlos Fuentes, Gabriel Garcia Marquez, wśród jej znajomych nie brakowało znanych artystów i polityków. Jednak nie oni byli najważniejsi w jej twórczości - wybrała bycie głosem zwykłych ludzi, pozbawionych praw, biednych, prześladowanych i zabijanych przez kolejne rządy. Notowała świadectwa uczestników strajków, manifestacji, na których mordowano protestujacych, ofiar trzęsienia ziemi, pozbawionych pomocy nieudolnego rządu. Wybitna, odważna kobieta, która mimo że pochodząca z książęcej rodziny Poniatowskich, niejedno przeżyła. Nigdy nie ukrywała się za swoim tytułem ani nie zamykała w klasie uprzywilejowanych. Zawsze była blisko ludzi. Warto poznać tę niezwykłą kobietę i sięgnąć po książkę Magdy Melnyk.

Kiedy wiele lat temu przeczytałam jedyne wydane po polsku książki Eleny Poniatowskiej "Kochany Diego, całuję Quiela" oraz "Do sępów pójdę" nie mogłam o nich zapomnieć. Były niesamowite - poruszające, świeże i emocjonalne. Z wielką przyjemnością sięgnęłam więc po biografię autorki i nie mogłam się oderwać. Niesamowity życiorys kobiety - dziennikarki i pisarki, która wybrała...

Piękna, poetycka książka o dojrzewaniu, szukaniu samej siebie, sile miłości i kobiecej solidarności.

Piękna, poetycka książka o dojrzewaniu, szukaniu samej siebie, sile miłości i kobiecej solidarności.

Norwegowie byli w szoku, gdy jeden z nich przeprowadził zamach bombowy z rządowej dzielnicy w Oslo i wystrzelał jak kaczki dzieciaki na obozie młodzieżówki Partii Pracy na wyspie Utoya. Anders Breivik niczym szczególnym się nie wyróżniał, przeciętny człowiek, trochę outsider, trochę samotnik, trochę dziwak. Odrzucenie, którego doświadczał od dziecka zmieniło go i sprawiło, że zupełnie odkleił się od rzeczywistości. Asne Guldahl nie próbuje go tłumaczyć, ale próbuje zrozumieć, co doprowadziło do tego, że Breivik stał się mordercą. Jednak nie on jest głównym bohaterem jej książki, ale dzieciaki, które brały udział w obozie AUF. Siostry z Kurdystanu, które w Norwegii znalazły swój dom i miejsce, a także chłopcy z Tromso na północy Norwegii. Mądra, odpowiedzialna, działająca na rzecz innych i radosna młodzież straciła życie, bo Breivik uznał ją za swoich wrogów.
Asne Guldahl opowiada też o naiwności Norwegów jako społeczeństwie, o kompletnym braku przygotowania na sytuację kryzysową, o niezorganizowaniu służb. I o tym, że rodziny ofiar masakry zostały same, Norwegia odwróciła się od nich, bo ich żałoba i smutek nie pasują do optymistycznej i przebaczającej Norwegii. Wstrząsająca relacja i głęboka analiza niemocy Europy, która w gruncie rzeczy jest bezbronna i nieprzygotowana na tak tragiczne wydarzenia.

Norwegowie byli w szoku, gdy jeden z nich przeprowadził zamach bombowy z rządowej dzielnicy w Oslo i wystrzelał jak kaczki dzieciaki na obozie młodzieżówki Partii Pracy na wyspie Utoya. Anders Breivik niczym szczególnym się nie wyróżniał, przeciętny człowiek, trochę outsider, trochę samotnik, trochę dziwak. Odrzucenie, którego doświadczał od dziecka zmieniło go i sprawiło,...