Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaczynało się świetnie, klimatycznie. A potem coś poszło bardzo nie w tą stronę, której się spodziewałam i z dobrze zapowiadającego się fantasy wyszło mdłe romansidło przypominające Zmierzch. Wielkie rozczarowanie.

Zaczynało się świetnie, klimatycznie. A potem coś poszło bardzo nie w tą stronę, której się spodziewałam i z dobrze zapowiadającego się fantasy wyszło mdłe romansidło przypominające Zmierzch. Wielkie rozczarowanie.

Cieszę się, że doczekaliśmy się polskiego wydania najnowszej książki Chigoziego Obiomy. Okładka wydawnictwa Albatros z motywami zaczerpniętymi z oryginalnego wydania wygląda pięknie.
Tyle o pierwszym wrażeniu, a jeśli chodzi o resztę, to: ,,Orkiestra bezbronnych” to dla mnie powieść piękna, niezwykła, ale niełatwa w odbiorze.
Piękna, ponieważ opowiedziana barwnym, bogatym językiem, dzięki któremu przez kolejne rozdziały płynie się, a nie brodzi.
Niezwykła, ponieważ opowiedziana z punktu widzenia chi – ducha stróża. ,,Orkiestra…” jest świetnym studium kosmologii i kultury plemienia Igbo. Cała książka przesiąknięta jest pierwotną religią Nigeryjczyków. Chi kieruje swoją opowieść do stwórcy wszechświata, w każdym rozdziale tłumaczy mu zachowania swojego gospodarza, zdaje przed nim historię jego życia i wszystkich postępków.
Niełatwa, ponieważ wystarczy chwila rozproszenia, żeby stracić wątek. Tutaj każde zdanie ma znaczenie.
Sama historia jest miejscami przejmująco smutna i przy kolejnych trudnościach, na które napotyka główny bohater, pojawia się myśl, czy to przypadkiem nie zbyt wiele jak dla jednego młodego człowieka? Momentami gospodarz – Chinonso, wydaje się niemożliwie naiwny, jego kompletny brak myślenia denerwuje i męczy przez co lektura bywała momentami nieco żmudna. Ale to tyle z minusów.
,,Orkiestra bezbronnych” to dobry wykład o psychologii. Spostrzeżenia chi na temat psychiki głównego bohatera są trafne i możliwe do odniesienia w stosunku do każdego człowieka. Poruszane są mi.in. tematy: miłości, strachu, odrzucenia, ośmieszenia, gniewu, nadziei... Uniwersalne tematy, z którymi zetknął się każdy są tu zestawione z afrykańskimi powiedzeniami nawiązującymi do tamtejszej kultury czy przyrody, jak np. ,,(…) nie zapominaj, ze gałąź mangrowca nie zostanie krokodylem, choćby leżała w wodzie nie wiadomo jak długo” (czyż to nie piękne?).
Podsumowując: moim zdaniem najnowsza powieść Obiomy zasłużenie znalazła się na krótkiej liście Bookera. To książka trudna, wymagająca, ale warta poznania. Na pewno nie każdemu przypadnie do gustu ze względu na formę i osadzoną głęboko w afrykańskiej mitologii treść, mimo to polecam z całego serca każdemu.

Cieszę się, że doczekaliśmy się polskiego wydania najnowszej książki Chigoziego Obiomy. Okładka wydawnictwa Albatros z motywami zaczerpniętymi z oryginalnego wydania wygląda pięknie.
Tyle o pierwszym wrażeniu, a jeśli chodzi o resztę, to: ,,Orkiestra bezbronnych” to dla mnie powieść piękna, niezwykła, ale niełatwa w odbiorze.
Piękna, ponieważ opowiedziana barwnym, bogatym...

Pierwsza część mnie oczarowała i rozbudziła nadzieję na przeczytanie wspaniałej trylogii. Druga była nawet lepsza, nie mogłam się od niej oderwać i z niecierpliwością czekałam na to, co wydarzy się w kazdym kolejnym rozdziale. Trzeciej z kolei się nie bałam. Myślałam, że nawet jeśli będzie trochę gorsza od poprzedniej, to w ogólnym rozrachunku cała trylogia i tak się obroni.
A tu K. Arden pojechała po całości...
Wynudziłam się, doczytywałam końcówkę trochę na siłę. O ile w poprzednich częściach akcja była spójna i płynęła niespiesznym, baśniowym tempem, tak tu mieliśmy rollercoaster w postaci teleportacji w czasie i przestrzeni, Wasię niewiedzącą czego chce i miotającą się po omacku, zbyt szybkie i częste zwroty akcji i trochę niezrozumiały dla mnie pomysł stworzenia krainy Północy.
Rozczarowałam się. Pierwszych 50 stron trzymało poziom i klimat, a później wszystko się rozjechało.

Pierwsza część mnie oczarowała i rozbudziła nadzieję na przeczytanie wspaniałej trylogii. Druga była nawet lepsza, nie mogłam się od niej oderwać i z niecierpliwością czekałam na to, co wydarzy się w kazdym kolejnym rozdziale. Trzeciej z kolei się nie bałam. Myślałam, że nawet jeśli będzie trochę gorsza od poprzedniej, to w ogólnym rozrachunku cała trylogia i tak się...