Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zapiski…” to satyryczny obraz przesiąkniętego radziecką propagandą młodszego lejtnanta Michaiła Zubowa, służącego na Kresach Wschodnich.

Piasecki w dość groteskowy i prześmiewczy sposób ukazał mentalność przeciętnego sowieckiego żołnierza, którego zachowanie w zderzeniu z totalnie obcą mu rzeczywistością, potrafi czytelnika dobrze rozbawić. Komiczne są szczególnie sytuacje, wynikające z nieznajomości przez niego zasad działania powszechnie w Polsce używanych w tym czasie urządzeń (jak np. kran z ciepłą wodą lub jak korzystać z wanny), czy niewiedza na temat tego, jak należy jeść banany. Takich śmiesznych sytuacji w książce są dziesiątki i choć można się przy nich porządnie ubawić, to budzące grozę zakończenie książki jak i przemyślenia jakie po sobie pozostawia, wesołe już tak bardzo nie są...

Do pewnego momentu czytało się to dobrze. Później już nie mogłam strawić postaci głównego bohatera. Drażnił mnie jego szczeniacki sposób myślenia i zmiana poglądów zależnie od sytuacji politycznej na Kresach. Raz kocha Hitlera, nienawidzi Stalina a za chwilę Hitler jest "be", a Stalin "cacy". Taka chorągiewka, która wieje raz w te, raz we w te, wedle własnego widzimisię i wygody.....Tragikomedia.

Zapiski…” to satyryczny obraz przesiąkniętego radziecką propagandą młodszego lejtnanta Michaiła Zubowa, służącego na Kresach Wschodnich.

Piasecki w dość groteskowy i prześmiewczy sposób ukazał mentalność przeciętnego sowieckiego żołnierza, którego zachowanie w zderzeniu z totalnie obcą m...

Rozwiń Zwiń

Jestem zła, że nie poczekałam do wydania finalnego tomu ale poważnie się nie spodziewałam, że przeczytanie tych dwóch pójdzie mi tak szybko. Kolejny, drugi tom cyklu wsunęłam jak odkurzacz, który pozostawił mnie z poczuciem czytelniczego głodu i pragnienia co do dalszych losów ulubionych bohaterów sagi zwłaszcza, że finał drugiego tomu zakończył się w dość dramatycznych okolicznościach. Udzielił mi się ten końcowy strach i obawy o losy bohaterów, których bezradność wobec stalinowskiego reżimu wydaje się być tutaj odmieniona przez wszystkie przypadki....

Dawno już nie czułam takich emocji przy lekturze. Jestem zachwycona i z ogromnym utęsknieniem czekam na kolejną część...

Jestem zła, że nie poczekałam do wydania finalnego tomu ale poważnie się nie spodziewałam, że przeczytanie tych dwóch pójdzie mi tak szybko. Kolejny, drugi tom cyklu wsunęłam jak odkurzacz, który pozostawił mnie z poczuciem czytelniczego głodu i pragnienia co do dalszych losów ulubionych b...

Rozwiń Zwiń

Pierwszy tom nowej serii, ze „starymi” bohaterami z sagi Wołyńskiej, już od dawna czekał na przeczytanie, chciałam tylko skompletować całość, żeby przeczytać tę serię jednym ciągiem. Tom finalny autorka zapowiedziała gdzieś na początek września i pomyślałam, że spokojnie zmieszczę się z dwoma częściami tak, żeby w krótki czas po ich skończeniu zacząć tę ostatnią. Jednak trochę przeliczyłam się z właściwym oszacowaniem czasu czytania, bo pierwszą część skończyłam w pół dnia i zaraz potem sięgnęłam po kolejną - niemożliwością było się od tej historii oderwać. I te zakończenie... Domyślałam się, że autorka potraktuje mnie za chwilę tutaj jakimś ciężkim materiałem wybuchowym i tak się stało - zostałam postawiona w takim punkcie kulminacyjnym w stanie PRAWIE przedzawałowym, że nie mogłam pozwolić sobie na zwłokę w sięgnięciu po kolejny tom, który - na szczęście- mam pod ręką. Przyznaję, że spodziewałam się takiej końcówki, która jednak została zbudowana na bazie tak ogromnego napięcia, że zamiast iść spać (a była godzina 23:05) to zaczęłam część drugą bo inaczej chyba bym nie zasnęła...

Uwielbiam tę sagę i jej bohaterów. Głęboko porusza, trąci czułe struny, jest na wskroś autentyczna i nie daje się odłożyć, choć na chwilę....

Pierwszy tom nowej serii, ze „starymi” bohaterami z sagi Wołyńskiej, już od dawna czekał na przeczytanie, chciałam tylko skompletować całość, żeby przeczytać tę serię jednym ciągiem. Tom finalny autorka zapowiedziała gdzieś na początek września i pomyślałam, że spokojnie zmieszczę się z dw...

Rozwiń Zwiń

Klimat z drugiej części gdzieś mi czmychnął. Wątek kryminalny przeciętny, napisany trochę "po łebkach", podobnie jak część obyczajowa, która nie trafiła z przekonaniem mnie do siebie za sprawą zbyt egzaltowanych i nieadekwatnych do sytuacji zachowań bohaterów. Mam poczucie, że można było jeszcze coś więcej z tej historii wycisnąć, dopieścić, dopracować i wtedy historia byłaby dużo bardziej strawna. Rozwiązanie zagadki wydaje się być w porządku ale też mnie jakoś specjalnie nie zaskoczyło i nie sprawiło że "kopara mi opadła". Nie wiem czy to część finalna, czy autorka dalej będzie ciagła tę serię ponieważ otwarte zakończenie wątku życia prywatnego Marty sugerowałoby, że to jeszcze nie koniec. Mimo tendencji spadkowej, sięgnę po kolejną część bo jestem jednak ciekawa, jak Marta wybrnie ze swojej, dość nieciekawej sytuacji z Jankiem...

Klimat z drugiej części gdzieś mi czmychnął. Wątek kryminalny przeciętny, napisany trochę "po łebkach", podobnie jak część obyczajowa, która nie trafiła z przekonaniem mnie do siebie za sprawą zbyt egzaltowanych i nieadekwatnych do sytuacji zachowań bohaterów. Mam poczucie, że mo...

Rozwiń Zwiń

Nie mam zielonego pojęcia jakim cudem zabrnęłam w lekturę o templariuszach
i do tej pory tego nie wiem bo okres średniowiecza nie należy do moich ulubionych okresów historycznych w książkach acz ostatnio łapię się na tym, że coraz więcej buszuję w powieściach właśnie z tego przedziału. W przypadku tego tytułu przez chwilę żałowałam, że się tego podjęłam bo książka z początku niesamowicie mi się dłużyła i nie potrafiłam w ogóle "załapać' klimatu. Na dodatek mieszały mi się postaci - mameluków brałam za Mongołów, a templariuszy myliłam z joannitami(🙈) - i musiałam sobie parę rzeczy w łebku poukładać. Jak już sobie to wszystko poukładałam i przywykłam do stylu autorki, książka zaczęła mnie wciągać aż miło. Barwne charakterologicznie postaci, plastyczne opisy składają się na bardzo interesującą i wciągającą powieść historyczną, jedną z lepszych jakie przeczytałam.

No kto by pomyślał, że znienawidzone średniowiecze mnie tak wciągnie....🙄 Wcześniej to ani myślałam o kontynuacji, a teraz chcę część drugą i trzecią ... 🙄

Nie mam zielonego pojęcia jakim cudem zabrnęłam w lekturę o templariuszach
i do tej pory tego nie wiem bo okres średniowiecza nie należy do moich ulubionych okresów historycznych w książkach acz ostatnio łapię się na tym, że coraz więcej buszuję w powieściach właśnie z tego przedziału. W ...

Rozwiń Zwiń

Bardzo lubię powieści obyczajowe z historycznym tłem, szczególnie te z akcją umiejscowioną w Hiszpanii - chyba Ildefonso Falcones zaraził mnie tu jakimś barcelońskim bakcylem, bo szukając tego typu książek, coraz częściej wybieram literaturę hiszpańską z okresu średniowiecza, choć zanim poznałam Falconesa, średniowiecze było najbardziej przeze mnie znielubioną epoką historyczną w książkach więc unikałam ich jak diabeł wody święconej...

Początkowo myślałam, że nie doczekam końca tej książki i porzucę ją gdzieś po jakichś 100 stronach. Ani mi styl nie pasował, ani fabuła bo nijaka i nic się w niej nie dzieje....Mając jednak w głowie pokłosie pewnej myśli, że historia w pierwszych tomach zazwyczaj potrafi długo ( i nudno) się rozkręcać, przeczuwałam, że książka może mnie jeszcze w pewnej chwili zaskoczyć. Czytałam więc grzecznie dalej, cierpliwie wyczekując tego efektu "wow!", który pojawił się w najmniej oczekiwanym momencie i to dużo szybciej niż to początkowo zakładałam. Niby fabuła jest stosunkowo prosta i mało zaskakująca, niektóre fragmenty emocjonujące, inne chyba trochę naiwne to całościowo książka spełniła swoje zadanie w 100 % - tak bardzo byłam skupiona na fabule, że przez to spóźniłam się do pracy.

Kończąc książkę, czuję swojego rodzaju lekki niedosyt ale na biurku czeka rekompensata (oby) w postaci drugiego tomu, a ten - sądząc po tym co zdradza opis na tylnej stronie okladki - może okazać się bardzo emocjonujący. Tym razem nastawiam budzik - drugiego spóźnienia już sobie nie zafunduję.

Bardzo lubię powieści obyczajowe z historycznym tłem, szczególnie te z akcją umiejscowioną w Hiszpanii - chyba Ildefonso Falcones zaraził mnie tu jakimś barcelońskim bakcylem, bo szukając tego typu książek, coraz częściej wybieram literaturę hiszpańską z okresu średniowiecza, choć zanim po...

Rozwiń Zwiń

Bardzo lubię powieści Falconesa i dotąd - a przeczytałam już wszystkie - żadna mnie nie zawiodła, ta ostatnia również nie ale żadna też nie wydłużyła mojego czasu czytania aż o prawie dwa tygodnie przy czym spora objętość książki (934 s.) jest tutaj najmniej istotna. Chyba pierwszy raz stanęłam przed dylematem, czy w ogóle kontynuować lekturę, ponieważ w żadnej z książek Falconesa nie spotkałam się tak brutalnymi i krwawymi opisami. Rys historyczny autor "odbębnił" koncertowo, jak we wszystkich swoich książkach, jednak jest to powieść często obfitująca w opisy przemocy i to miejscami dość drastyczne przez co czytało mi się ją trochę trudniej niż inne powieści autora. Należę do osób, które niewiele wiedzą cokolwiek o tym, jak wyglądało życie muzułmanów w katolickiej Hiszpanii, będących tam uciskaną mniejszością. Opisany przez Falconesa XVI–wieczny konflikt na linii chrześcijanie–muzułmańscy moryskowie to jaskrawy obraz nienawiści, braku zrozumienia i okrutnego traktowania...

Dobra, ale mimo wszystko trudna pozycja....

Bardzo lubię powieści Falconesa i dotąd - a przeczytałam już wszystkie - żadna mnie nie zawiodła, ta ostatnia również nie ale żadna też nie wydłużyła mojego czasu czytania aż o prawie dwa tygodnie przy czym spora objętość książki (934 s.) jest tutaj najmniej istotna. Chyba pierwszy raz sta...

Rozwiń Zwiń

Nie planowałam czytać tej książki na wyjeździe ani żadnej innej ale po wczorajszym, ponad 30 - kilometrowym tatrzańskim tripie, dzisiejszy dzień w całości spędziłam w pensjonacie na regeneracji, z krótkimi przerwami na posiłek i dla urozmaicenia sobie czasu wzięłam się za drugą część serii o redaktor Marcie Witeckiej i tak się w nią wkręciłam, że w ogóle nie zarejestrowałam końca książki. Po kolejnym rozdziale, przewracam kartkę chcąc czytać dalej a tu... koniec. Nie mam więc na co narzekać bo spędziłam przy tej książce naprawdę świetny czas. Wszystkie komponenty fabuły od początku przykuwały moją uwagę i podsycały ciekawość. Oczywiście, w samym centrum opowieści stoi śledztwo oraz zagadka tajemniczego, zawiązanego sprzed 30- tu laty "bractwa", na które właśnie pada blady strach przed samospełniającą się przepowiednią…

Nie spodziewałam się tak dobrej drugiej części cyklu zwłaszcza, że ta pierwsza nie do końca mi zaimponowała i w porównaniu do niej, ta druga wypada o całe niebo lepiej - jest niepewność i niejednoznaczność, a podejrzanym jest każdy...

Nie planowałam czytać tej książki na wyjeździe ani żadnej innej ale po wczorajszym, ponad 30 - kilometrowym tatrzańskim tripie, dzisiejszy dzień w całości spędziłam w pensjonacie na regeneracji, z krótkimi przerwami na posiłek i dla urozmaicenia sobie czasu wzięłam się za drugą część serii...

Rozwiń Zwiń