Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To bez wątpienia najsłodszy potwór, jakiego kiedykolwiek widzieliście. Jest niebieski i puchaty. Ma malutkie rogi i pełne uroku, ogromne oczy, których spojrzenie wręcz roztapia serce. Mieszka w szafie i jest osobistym potworem pewnego, uwielbiającego go chłopca. Niestety, Stworcio nie widzi się jego oczami. Wręcz przeciwnie, nie akceptuje w sobie niczego. Ani rąk, ani pupy, ani stóp, ani żadnej innej części swojego ciała. Zawsze, gdy patrzy na siebie w lustrze, coś wydaje mu się za duże, za małe lub po prostu brzydkie.
Dlatego chłopiec postanawia udowodnić potworkowi, jak bardzo się myli w swojej ocenie.

Na kolejnych stronach wymienia kompleksy, które doskwierają Stworciowi, ale tylko po to, by powiedzieć, że z jego punktu widzenia są to raczej powody, by kochać potworka za to, jaki jest. Puchata sierść, wyrastająca wszędzie, to dowód na tak ogromną wrażliwość Stworcia, że ta wychodzi mu aż uszami. Małe stopy pozwalają dotrzeć do każdego zakamarka w sercu chłopca, wcale go przy tym nie depcząc. A duża pupa, która przestała się Stworciowi podobać po przeczytaniu gazet mamy, służy do tego, by po prostu na niej wygodnie usiąść.

Bo Stworcio jest doskonały dokładnie taki, jaki jest! I chłopiec też, o czym na końcu książki informuje nas potwór, sugerując, że i ten młody człowiek spędza godziny przed lustrem.

Słodkie, urocze ilustracje subtelnie prowadzą czytelnika do zrozumienia, że Stworcio tak naprawdę reprezentuje narratora. Każda rozkładówka ma bowiem jedną, dużą kolorową ilustrację z potworkiem, a na drugiej stronie, pod tekstem, znajduje się niewielki, czarno-biały rysunek, przedstawiający chłopca w sytuacji związanej z tematem.

Piękna jest ta książka! Opowiada o kompleksach i naszej relacji z własnym ciałem w niezwykle czuły, pełen życzliwości i humoru sposób. Uświadamia dzieciom, że sposób, w jaki sami siebie postrzegamy jest subiektywny i warto myśleć o sobie dobrze.

Gorąco ją Wam polecam!

To bez wątpienia najsłodszy potwór, jakiego kiedykolwiek widzieliście. Jest niebieski i puchaty. Ma malutkie rogi i pełne uroku, ogromne oczy, których spojrzenie wręcz roztapia serce. Mieszka w szafie i jest osobistym potworem pewnego, uwielbiającego go chłopca. Niestety, Stworcio nie widz...

Rozwiń Zwiń

Każdego roku, po długich, mroźnych miesiącach, orkiestra leśnych zwierząt pn. Pierwsze Nuty Wiosny, budzi wiosnę swoją delikatną muzyką. W tym roku, po raz pierwszy, chce do nich dołączyć borsuczka Buczka i podekscytowana biegnie na przesłuchanie. Niestety, dynamiczne, głośne dźwięki jej muchomorkowej perkusji nie znajdują uznania u dyrygenta - Pana Łosia, który odsyła ją z kwitkiem. Smutna wędruje przez las i nagle słyszy melodię bardzo podobną do tego, co gra w jej własnej duszy! Okazuje się, że to dzięcioł stuka dziobem w drzewo, bóbr miarowo uderza ogonem w skutą lodem ziemię i zając, kicając bębni w twardą ziemię. Razem zaczynają grać tak głośno i dziko, że z drzew spadają czapy śniegu, a wszystkie, śpiące jeszcze zwierzęta, budzą się ze snu. Udało się! Buczka i jej hałaśliwi przyjaciele stworzyli nowy, wiosenny zespół! Lecz, aby obudziły się kwiaty, obie orkiestry muszą połączyć siły. Czy uda im się współpracować?

Ta wesoła, ciepła książka to nie tylko celebracja wiosny, ale także opowieść o tym, by wierzyć w siebie i nie poddawać się. By być odważnym i iść za swoją pasją. Pięknie ujęła to w słowa Jennifer Bower, autorka ilustracji, która w dedykacji napisała: „Dla tych, którzy mają w sobie odwagę, by wybijać w życiu swój własny rytm. Wasz zespół Was odnajdzie”. To także opowieść o wartości współpracy.

Wiosenny i radosny jest tu nie tylko tekst, lecz także ilustracje. Jestem zachwycona ich klimatem oraz dowcipem ilustratorki. Uważny obserwator znajdzie tu mnóstwo śmiesznych detali, jak chociażby motywacyjne hasło przyklejone na lustro, zagubiony pod ziemią pierścionek, wałki na głowie pani zającowej, czy jej męża z gazetą na sedesie.

Na końcu, autorka skierowała słowa bezpośrednio do dzieci, opowiadając im o melodii budzącej się do życia przyrody i zachęcając je do stworzenia własnej piosenki na powitanie wiosny.

Gorąco polecam!

Każdego roku, po długich, mroźnych miesiącach, orkiestra leśnych zwierząt pn. Pierwsze Nuty Wiosny, budzi wiosnę swoją delikatną muzyką. W tym roku, po raz pierwszy, chce do nich dołączyć borsuczka Buczka i podekscytowana biegnie na przesłuchanie. Niestety, dynamiczne, głośne dźwięki jej m...

Rozwiń Zwiń

Magicznie zilustrowana, inspirująca książka o potrzebie ochrony naszej planety. Piękny tytuł, który skłania do refleksji i jest świetnym wstępem do rozmów z dziećmi o ekologii.

Wyobraźcie sobie ogromne, przypominające smoka, stworzenie. To Dzikość o łagodnych oczach i przyjaznym pyszczku. Dzikość jest zielona - porośnięta lasami i pięknymi łąkami, ale widzimy też na niej rzeki, oceany i szczyty gór. Z radością wita u siebie każde zwierzę i dba, by miało wszystko, czego potrzebuje do życia. A gdy pojawiają się ludzie, ich także szczodrze obdarowuje swoimi darami. Niestety, przychodzi moment, w którym ludzie zaczynają robić się chciwi i samolubni. Biorą od Dzikości dużo więcej, niż może im dać. Wypalają lasy, osuszają glebę, zanieczyszczają powietrze. Dzikość jest bezbronna i chora. Bardzo cierpi. Aż pewnego dnia, mały chłopiec ma w końcu odwagę głośno powiedzieć: „Dość! Ranicie Dzikość!” Jej darów nie zabraknie, jeśli będziemy o nią dbać! Do chłopca zaczynają przyłączać się inni, mali i duzi, i w końcu powoli, bardzo powoli Dzikość zaczyna zdrowieć.

Piękna jest ta bajka i bardzo wymowna. Podoba mi się w niej nie tylko ważne przesłanie ekologiczne, ale także nadzieja, która płynie z jej kart. Doceniam też postać dziecka, które swoją odwagą i determinacją zainspirowało innych ludzi. Lubię w książkach taki akcent sprawczości.

Na szczególną uwagę zasługują też oszałamiające ilustracje. Pełne detali, soczyste, chwytające za serce. Szczególnie uderzający jest kontrast pomiędzy początkowymi rozkładówkami z bujną, zdrową Dzikością, a tymi przedstawiającymi ją chorą i zniszczoną.

Wspaniała jest ta książka i chociaż cenię wszystkie pozycje tego autora,, to właśnie ta jest aktualnie moją ukochaną!

Gorąco ją Wam polecam!

Magicznie zilustrowana, inspirująca książka o potrzebie ochrony naszej planety. Piękny tytuł, który skłania do refleksji i jest świetnym wstępem do rozmów z dziećmi o ekologii.

Wyobraźcie sobie ogromne, przypominające smoka, stworzenie. To Dzikość o łagodnych oczach i przyjaznym pyszczku....

Rozwiń Zwiń

Cześć człowieki! Jestem Czino i zdradzę Wam pewien sekret. Wiem, gdzie szukać prawdziwego uczucia! Gdzie? Oczywiście, w mokrym nosie, radosnym merdaniu ogonem i ślepiach, wpatrujących się z miłością w każdy Wasz ruch. Zapewniam, że najszczęśliwsi będziecie, dzieląc się każdą Waszą kanapką, pozwalając mościć się na Waszych poduszkach i robiąc obchód miasta według psiego planu. Jednym zdaniem, największe szczęście, jakie może Was spotkać, to dać się owinąć wokół łapy. Tak, jak zrobiła to moja Pani. Dała się owinąć i z tego szczęścia napisała nawet rewelacyjną książkę! O!!! Kiełbaska!!! Muszę biec! Miło było Was poznać!!! Hej! Tu znowu ja! Znaczy Asia! Czino pobiegł, ale zostawił książkę swojej Pani i powiem Wam, że rzeczywiście jest świetna! Radosna, ciepła, lekka i z ogromną dawką poczucia humoru! Napisana z perspektywy psa, dopełniona zabawnymi ilustracjami, pozwala zajrzeć w umysł i serducho tego czworonożnego spryciarza z nadgryzionym uchem. Ale zanim opowiem Wam coś więcej, pozwólcie, że przedstawię tytułowego bohatera! Czino to jedenastoletni kundelek, który po smutnych doświadczeniach z pierwszym właścicielem, dostał od losu drugą szansę - dał się odnaleźć swojej Pani w schronisku. I chociaż swoim wyglądem odbiega trochę od kanonu psiego piękna, to kto by patrzył na brak kilku zębów, czy palca, gdy najważniejsze jest na miejscu - wielkie, oddane serce (i merdający z miłością ogon). W tej uroczej książce znajdziecie historie z życia Czino, które bawią i rozczulają. Poznacie jego strategie na to, by spacery przebiegały według jego, a nie Pani, planu. Dowiecie się, jak Czino przekonuje właścicielkę, by nie wychodziła bez niego z domu i co dzieje się, gdy Pani jednak wyjdzie. Będą opowieści o jego kreacjach, ukochanym kocyku, a nawet o szachrajskiej kamizelce ratunkowej. I najważniejsze - poznacie wszystkie sposoby na zmuszenie ludzi do podzielenia się swoim jedzeniem. Gorąco polecam Wam tę książkę! Jest super!

Cześć człowieki! Jestem Czino i zdradzę Wam pewien sekret. Wiem, gdzie szukać prawdziwego uczucia! Gdzie? Oczywiście, w mokrym nosie, radosnym merdaniu ogonem i ślepiach, wpatrujących się z miłością w każdy Wasz ruch. Zapewniam, że najszczęśliwsi będziecie, dzieląc się każdą Waszą kanapką,...

Rozwiń Zwiń

Czy może być coś bardziej ekscytującego niż podróż dookoła świata?! Cała ta droga, którą przebędziemy i uczucie satysfakcji, gdy uda się osiągnąć metę!

A może… może jednak nie droga, ani nie cel są w podroży najważniejsze. Może jest coś o wiele cenniejszego?

Zainspirowany czytaną książką szop pracz, postanawia wyruszyć w podróż dookoła świata. Marzą mu się zamorskie przygody i dreszczyk emocji. Gdy idzie do borsuka, pożyczyć łódkę, z miejsca zaraża go swoim pomysłem. Zresztą, na pokładzie przyda się ktoś, kto opowiada różne historie i przyjdzie z pomocą, gdyby wiosło wpadło do wody. Chwilę później do ekipy dołączają lis, który oferuje, że zadba o prowiant i niedźwiedź, który ma chronić podróżników przed morskimi stworami. Gdy rozkładają ponton, nadlatuje wrona, która też zostaje przyjęta do załogi.

I tak, piątka przyjaciół rusza w podróż ku morzu i przygodzie. Każdy ma swoje zadanie. Humory im dopisują. Udaje im się też poczuć dreszczyk emocji. A gdy droga zaczyna się dłużyć i wszyscy potrzebują odpoczynku, znajdują zaciszne miejsce i schodzą na brzeg. Grają w piłkę, lis smaży omlety, kąpią się i wspaniale spędzają czas. Jednak, gdy zaczyna padać deszcz, przypominają sobie o pozostawionych w domu lisa kurach i postanawiają wrócić. Z poczuciem, że to była, ponad wszelką wątpliwość, najlepsza podróż dookoła świata, w jaką kiedykolwiek się wybrali i że warto wkrótce wybrać się w kolejną.

Ta pełna uroku, przepięknie zilustrowana książka, uświadamia dzieciom, że nie cel podróży, ani nie droga są najważniejsze, a ludzie, z którymi wędrujemy. Że to przyjaciele i czas z nimi spędzany jest najcenniejszy. Na każdej stronie czuć tu ciepło i radość z prostego „tu i teraz”. Nawet ta, jakże oczywista „porażka” wyprawy i powrót do domu są ciepłe, lekkie i bez poczucia klęski.

Gorąco polecam Wam tę niesamowitą, mądrą książkę. Podobnie zresztą, jak jej pierwszą część „Dzień z przyjaciółmi”. Obie zaliczam do najlepszych książek o przyjaźni, jakie mam w naszej biblioteczce!

Prawdziwa perełka!

Czy może być coś bardziej ekscytującego niż podróż dookoła świata?! Cała ta droga, którą przebędziemy i uczucie satysfakcji, gdy uda się osiągnąć metę!

A może… może jednak nie droga, ani nie cel są w podroży najważniejsze. Może jest coś o wiele cenniejszego?

Zainspirowany czytaną książk...

Rozwiń Zwiń

Nie ma co ukrywać, w domu zawsze jest coś do zrobienia. Nawet, jeśli widok nudzących się jak mops dzieci i drugiej połówki, mógłby wskazywać na coś zupełnie przeciwnego. Wie o tym doskonale mama Flory, która swoim sprytem i kreatywnością zaangażowała rodzinę w domowe obowiązki.

„Wszyscy znudzeni do pracy proszeni!” - powiedziała i wysypała na kanapę stos wypranych skarpetek. Jak się domyślacie, ani Flora, ani jej brat Kacper, ani nawet tata, nie byli tą pracą szczególnie uszczęśliwieni. Ale mama Flory to sprytna istotka i w jednej ze skarpet ukryła… mapę! Mapę poszukiwaczy skarbów, która punkt po punkcie prowadziła bohaterów przez kolejne miejsca w domu. Od skarpetek do biblioteczki, od biblioteczki do kuchni, od kuchni do piwnicy. I dalej na strych, do salonu, łazienki… A w każdym z tych pomieszczeń było zadanie do wykonania. W kuchni należało rozładować zmywarkę (i to w jej głębi znaleźli kolejną wskazówkę). Na strychu czekało pranie do zebrania, za obrazem w salonie ukryta była brudna skarpetka, którą trzeba było wrzucić do pralki (a przy okazji pozostałe brudki). Ogarnianie nie ominęło nawet czupryny Flory. A gdy w końcu mapa doprowadziła ich do skarbu, z zaskoczeniem i radością odkryli, że są nim… Albo nie będę psuć Wam niespodzianki, przekonajcie się sami!

Uprzedzę Was tylko, że przy czytaniu i Wy zostaniecie zaprzęgnięci do pracy, to znaczy… do szukania skarbu. W historię wpleciono bowiem różne zadania dla czytelnika. Będziecie m.in. zaglądać do własnej zmywarki, czytać przy świetle latarki, robić pajacyki, malować sobie wąsy i walczyć z chęcią doklejenia czegoś na obrazie w salonie. Po książce rozbiegły się też świerszcze i trzeba będzie je odszukać (nawet nie pytajcie, jak to się stało i dlaczego Flora zgubiła przy tym mleczaka).

Gorąco zachęcam Was do sięgnięcia po tę książkę! Jest kreatywna, wesoła, interaktywna i rewelacyjnie zilustrowana przez Macieja Szymanowicza!

Nie ma co ukrywać, w domu zawsze jest coś do zrobienia. Nawet, jeśli widok nudzących się jak mops dzieci i drugiej połówki, mógłby wskazywać na coś zupełnie przeciwnego. Wie o tym doskonale mama Flory, która swoim sprytem i kreatywnością zaangażowała rodzinę w domowe obowiązki.

„Wszyscy ...

Rozwiń Zwiń

Burza rozczochranych włosów, psotne spojrzenie, ogromny temperament i wielka pasja tworzenia! Tak, w dużym skrócie, można opisać Gryzmoła - bohatera wielokrotnie nagradzanej książki Doroty Gellner. Pozycji, którą musicie poznać, jeśli kochacie zwariowane, przezabawne rymowanki!

Gryzmoł to przedszkolak z twórczą energią tak ogromną, że w żaden sposób nie mieści się ona na kartce papieru. Chłopiec pokrywa swoimi obrazami każdy, możliwy skrawek wolnej przestrzeni! Sufit, ściany, dach, łóżko, nawet piętę cioci. I chociaż wpada przez to w różne tarapaty, to maluje dalej. Z niezachwianą wiarą w siebie, w swoją pasję i w swoje pomysły na kolejne dzieła.

Gdy jury konkursu rysunkowego nie docenia jego pracy, Gryzmoł sam sobie gratuluje i wręcza nagrodę. Gdy po trzech dniach pozowania, ciocia chłopca ma dość, bo jest już bardzo głodna, Gryzmoł tylko wzdycha „Cóż… portretu nie skończyłem, ale ciocię odchudziłem”. A gdy rodzina zastanawia się, co począć z jego nieustannym rysowaniem i w końcu postanawia, że trzeba wysłać go do szkoły, ten tylko radośnie wykrzykuje: „Znakomicie! Nagryzmolę tam w zeszycie!!!”.

Niesamowity jest ten bohater! Wręcz kipi od kreatywnej energii i radości tworzenia! Na każdym kroku popada w przesadę, ale to też jest świetne, bo dzięki takiemu zabiegowi dzieci łatwiej dostrzegą, że nawet w realizowaniu pasji trzeba pamiętać o umiarze.

Książka została podzielona na 17 krótkich historyjek i ubrana w lekki, melodyjny rym. Świetnie się ją czyta na głos. Na uwagę zasługują też bajecznie kolorowe, dynamiczne ilustracje, które idealnie komponują się z tekstem.

Gorąco polecam Wam „Gryzmoła”! Do domu i do przedszkola! Do recytowania w konkursach i jako prezent dla małego artysty, który tkwi przecież w każdym dziecku!

Burza rozczochranych włosów, psotne spojrzenie, ogromny temperament i wielka pasja tworzenia! Tak, w dużym skrócie, można opisać Gryzmoła - bohatera wielokrotnie nagradzanej książki Doroty Gellner. Pozycji, którą musicie poznać, jeśli kochacie zwariowane, przezabawne rymowanki!

Gryzmoł t...

Rozwiń Zwiń

Świat pędzi do przodu, kolejne pokolenia maluchów mają coraz to inne zabawki i czytają różne książki. Jedno jest jednak niezmienne. Od pokoleń dzieci kochają Kubusia Puchatka! A właściwie to kochamy go wszyscy, bez względu na płeć i wiek. Za ujmującą prostotę, za ciepłe serducho, za urocze łakomstwo i mały rozumek.

Pokażę Wam dzisiaj zbiór siedmiu opowiadań o przyjaciołach ze Stumilowego Lasu. Wprost stworzonych do bliskiego czytania! Wszystkie radosne i ciepłe, z kategorii tych, w których każde drobne zawirowanie, zawsze dobrze się kończy.

A jakie przygody czekają na Kubusia i jego przyjaciół w tym tomie?
- na początek Puchatek będzie uczył się cierpliwości, czekając cały, długi dzień na wieczorne przyjęcie, które z okazji urodzin, wyprawiają dla niego przyjaciele,
- później, z dużymi zmianami będzie mierzył się Tygrysek, którego czeka przeprowadzka. Jak poradzi sobie z tęsknotą za swoim dawnym domem i za sąsiedztwem Maleństwa?
- w trzecim opowiadaniu Kubuś będzie miał zły sen, lecz potwór z niebieską trąbą skusi się na miodek i wszystko skończy się wspólnym słodkim ucztowaniem,
- Kubuś będzie przechodził badania okresowe, łącznie z mierzeniem ciśnienia, ważeniem i szczepieniem,
- piąta historyjka to słabszy dzień Królika i odkrycie sposobu na zły humor,
- będą też Święta Bożego Narodzenia i próba pomocy świętemu Mikołajowi,
- a książkę kończy zabawa w bajkę-przebierankę, w której Prosiaczek odgrywać będzie rolę Czerwonego Kapturka, a Kubuś - Złej Łasicy (a właściwie Łasej Pusicy, która marzyła o miodku z koszyka Kapturka).

Każda z tych opowieści uczy maluchy, że życie jest łatwiejsze, jeśli ma się obok życzliwych, wspierających przyjaciół. I że każdy z nas jest inny. Ma swoje wady i zalety. I nie musi być idealny, by zasługiwać na przyjaźń.

Książka ma blisko 200 stron, twardą oprawę, liczne ilustracje i beżowy, przywołujący wspomnienia, papier.

Bardzo podoba mi się to wydanie Kubusia!

Świat pędzi do przodu, kolejne pokolenia maluchów mają coraz to inne zabawki i czytają różne książki. Jedno jest jednak niezmienne. Od pokoleń dzieci kochają Kubusia Puchatka! A właściwie to kochamy go wszyscy, bez względu na płeć i wiek. Za ujmującą prostotę, za ciepłe serducho, za urocze...

Rozwiń Zwiń

W lesie, położonym blisko urokliwej, angielskiej wsi mieszkała bażancica Bożena. Codziennie z ochotą dziobała słodkie jeżyny, ale żeby się do nich dostać, musiała pokonać ulicę Pod Starym Dębem. Nic trudnego, powiecie. Przecież to mała, wiejska droga. Musicie jednak wiedzieć, że mimo idyllicznego otoczenia, przejście na drugą stronę było bardzo niebezpieczne. Niemal codziennie nadjeżdżał znienacka samochód i tylko o włos mijał przerażonego ptaka. W końcu Bożena postanowiła poprosić o pomoc wójta. Przecież bezpieczeństwo jej i innych zwierząt było bardzo ważne! Niestety, jej list pozostał bez odpowiedzi. Czy to zakończyło sprawę? Bynajmniej!

Zaradna bażancica wzięła sprawy w swoje skrzydła! Widząc przed szkołą ludzkie dzieci, przeprowadzane przez pasy przez osobę z lizakiem i w żółtej kamizelce, już wiedziała, co zrobi. Przygotowała sobie żółty mundur i lizak, poinformowała zwierzęta o wyznaczonym przejściu i sama zadbała o bezpieczeństwo mieszkańców lasu. Nie minęło dużo czasu, a odważny ptak trafił do nie tylko do gazet, ale i do telewizyjnych wiadomości. Ku niezadowoleniu trochę zazdrosnego wójta, który nawet nie przypuszczał, że za chwilę to on będzie potrzebował pomocy bażancicy…

Ta ujmująca opowieść pokazuje dzieciom, że można i warto zmieniać źle funkcjonujące rzeczy w swoim otoczeniu. Że warto probować i nigdy się nie poddawać. Przy okazji, zwraca też uwagę na niebezpieczeństwo, jakim są dla zwierząt auta.

Jak każda książka tej autorki, również ta, jest wspaniale zilustrowana. Jestem zachwycona ciepłem, grą światła i pięknie oddanym klimatem angielskiej wsi z urokliwymi kamiennymi domami i krętymi uliczkami.

Gorąco polecam Wam tę pozycję! Jest niesamowita!

W lesie, położonym blisko urokliwej, angielskiej wsi mieszkała bażancica Bożena. Codziennie z ochotą dziobała słodkie jeżyny, ale żeby się do nich dostać, musiała pokonać ulicę Pod Starym Dębem. Nic trudnego, powiecie. Przecież to mała, wiejska droga. Musicie jednak wiedzieć, że mimo idyll...

Rozwiń Zwiń

Gdybyście zapytali mnie, jaką porę dnia lubię w moim rodzicielstwie najbardziej, bez chwili wahania odpowiedziałabym, że wieczór. Ten moment bliskości, czułości i bezgranicznego zaufania, w której moje dzieci wtulają się w poduchy, a ja czytam im do snu. Gdy słyszę, jak uspokaja im się oddech i czuję ciepłe łapki w mojej dłoni. Uważam, że nic nie pogłębia lepiej więzi dziecka i rodzica. I że warto zadbać o wieczorny rytuał. Bo usypianie maluszka wcale nie musi być trudne. Może być piękne dla obu stron. Tylko trzeba poznać pewien sekret… Chcecie wiedzieć jaki?

Tak! Zgadza się! To właściwie dobrana książka, czytana kojącym głosem rodzica lub innej, bliskiej osoby. U najmłodszych dzieci najlepiej sprawdzają się melodyjne rymowanki. Takie, które są ciepłe, urocze i otwierają przed smykiem drzwi do sennych, bajkowych krain.

Pokażę Wam dzisiaj pozycję, która spełnia wszystkie te warunki. Blisko 30 wierszy, których autorką jest znana i kochana przez dzieci poetka - Małgorzata Strzałkowska, dopełnione klimatycznymi ilustracjami Agnieszki Zalewskiej. O tym, jak jest niezwykła, niech świadczy fakt, że została wpisana na Złotą Listę #całapolskaczytadzieciom .

„Podreptała mała myszka do łóżeczka. Patrzy… - Ojej! A gdzie moja poduszeczka? (…)”,
„Szepczą cicho senne gwiazdy, noc już świat otula, księżyc toczy się po niebie, jak złocista kula… (…)”,
„Stary niedźwiedź mocno śpi i o wielkim lesie śni. My go nie zbudzimy, my go przytulimy, niech ma piękne sny! (…)”.

Prawda, że urocze? A to zaledwie maleńki fragment! Znajdziecie tu wierszyki krótsze i dłuższe. Bardziej wesołe, ale i typowo wyciszające. Są aniołki, misie, kotki, maleńkie dobre duszki, bałwanki, baranki i ptaszki. I są też przepiękne ilustracje, utrzymane w bajkowym klimacie, z których aż bije ciepło i na widok których mała buzia na pewno rozciągnie się w uśmiechu.

Jestem przekonana, że słuchając tych wierszy maluchy będą gotowe zanurzyć się w spokojny sen. Gorąco je Wam polecam! Już od 1+.

Gdybyście zapytali mnie, jaką porę dnia lubię w moim rodzicielstwie najbardziej, bez chwili wahania odpowiedziałabym, że wieczór. Ten moment bliskości, czułości i bezgranicznego zaufania, w której moje dzieci wtulają się w poduchy, a ja czytam im do snu. Gdy słyszę, jak uspokaja im się odd...

Rozwiń Zwiń