Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świat pędzi do przodu, kolejne pokolenia maluchów mają coraz to inne zabawki i czytają różne książki. Jedno jest jednak niezmienne. Od pokoleń dzieci kochają Kubusia Puchatka! A właściwie to kochamy go wszyscy, bez względu na płeć i wiek. Za ujmującą prostotę, za ciepłe serducho, za urocze łakomstwo i mały rozumek.

Pokażę Wam dzisiaj zbiór siedmiu opowiadań o przyjaciołach ze Stumilowego Lasu. Wprost stworzonych do bliskiego czytania! Wszystkie radosne i ciepłe, z kategorii tych, w których każde drobne zawirowanie, zawsze dobrze się kończy.

A jakie przygody czekają na Kubusia i jego przyjaciół w tym tomie?
- na początek Puchatek będzie uczył się cierpliwości, czekając cały, długi dzień na wieczorne przyjęcie, które z okazji urodzin, wyprawiają dla niego przyjaciele,
- później, z dużymi zmianami będzie mierzył się Tygrysek, którego czeka przeprowadzka. Jak poradzi sobie z tęsknotą za swoim dawnym domem i za sąsiedztwem Maleństwa?
- w trzecim opowiadaniu Kubuś będzie miał zły sen, lecz potwór z niebieską trąbą skusi się na miodek i wszystko skończy się wspólnym słodkim ucztowaniem,
- Kubuś będzie przechodził badania okresowe, łącznie z mierzeniem ciśnienia, ważeniem i szczepieniem,
- piąta historyjka to słabszy dzień Królika i odkrycie sposobu na zły humor,
- będą też Święta Bożego Narodzenia i próba pomocy świętemu Mikołajowi,
- a książkę kończy zabawa w bajkę-przebierankę, w której Prosiaczek odgrywać będzie rolę Czerwonego Kapturka, a Kubuś - Złej Łasicy (a właściwie Łasej Pusicy, która marzyła o miodku z koszyka Kapturka).

Każda z tych opowieści uczy maluchy, że życie jest łatwiejsze, jeśli ma się obok życzliwych, wspierających przyjaciół. I że każdy z nas jest inny. Ma swoje wady i zalety. I nie musi być idealny, by zasługiwać na przyjaźń.

Książka ma blisko 200 stron, twardą oprawę, liczne ilustracje i beżowy, przywołujący wspomnienia, papier.

Bardzo podoba mi się to wydanie Kubusia!

Świat pędzi do przodu, kolejne pokolenia maluchów mają coraz to inne zabawki i czytają różne książki. Jedno jest jednak niezmienne. Od pokoleń dzieci kochają Kubusia Puchatka! A właściwie to kochamy go wszyscy, bez względu na płeć i wiek. Za ujmującą prostotę, za ciepłe serducho, za urocze...

Rozwiń

Zwiń

W lesie, położonym blisko urokliwej, angielskiej wsi mieszkała bażancica Bożena. Codziennie z ochotą dziobała słodkie jeżyny, ale żeby się do nich dostać, musiała pokonać ulicę Pod Starym Dębem. Nic trudnego, powiecie. Przecież to mała, wiejska droga. Musicie jednak wiedzieć, że mimo idyllicznego otoczenia, przejście na drugą stronę było bardzo niebezpieczne. Niemal codziennie nadjeżdżał znienacka samochód i tylko o włos mijał przerażonego ptaka. W końcu Bożena postanowiła poprosić o pomoc wójta. Przecież bezpieczeństwo jej i innych zwierząt było bardzo ważne! Niestety, jej list pozostał bez odpowiedzi. Czy to zakończyło sprawę? Bynajmniej!

Zaradna bażancica wzięła sprawy w swoje skrzydła! Widząc przed szkołą ludzkie dzieci, przeprowadzane przez pasy przez osobę z lizakiem i w żółtej kamizelce, już wiedziała, co zrobi. Przygotowała sobie żółty mundur i lizak, poinformowała zwierzęta o wyznaczonym przejściu i sama zadbała o bezpieczeństwo mieszkańców lasu. Nie minęło dużo czasu, a odważny ptak trafił do nie tylko do gazet, ale i do telewizyjnych wiadomości. Ku niezadowoleniu trochę zazdrosnego wójta, który nawet nie przypuszczał, że za chwilę to on będzie potrzebował pomocy bażancicy…

Ta ujmująca opowieść pokazuje dzieciom, że można i warto zmieniać źle funkcjonujące rzeczy w swoim otoczeniu. Że warto probować i nigdy się nie poddawać. Przy okazji, zwraca też uwagę na niebezpieczeństwo, jakim są dla zwierząt auta.

Jak każda książka tej autorki, również ta, jest wspaniale zilustrowana. Jestem zachwycona ciepłem, grą światła i pięknie oddanym klimatem angielskiej wsi z urokliwymi kamiennymi domami i krętymi uliczkami.

Gorąco polecam Wam tę pozycję! Jest niesamowita!

W lesie, położonym blisko urokliwej, angielskiej wsi mieszkała bażancica Bożena. Codziennie z ochotą dziobała słodkie jeżyny, ale żeby się do nich dostać, musiała pokonać ulicę Pod Starym Dębem. Nic trudnego, powiecie. Przecież to mała, wiejska droga. Musicie jednak wiedzieć, że mimo idyll...

Rozwiń

Zwiń

Gdybyście zapytali mnie, jaką porę dnia lubię w moim rodzicielstwie najbardziej, bez chwili wahania odpowiedziałabym, że wieczór. Ten moment bliskości, czułości i bezgranicznego zaufania, w której moje dzieci wtulają się w poduchy, a ja czytam im do snu. Gdy słyszę, jak uspokaja im się oddech i czuję ciepłe łapki w mojej dłoni. Uważam, że nic nie pogłębia lepiej więzi dziecka i rodzica. I że warto zadbać o wieczorny rytuał. Bo usypianie maluszka wcale nie musi być trudne. Może być piękne dla obu stron. Tylko trzeba poznać pewien sekret… Chcecie wiedzieć jaki?

Tak! Zgadza się! To właściwie dobrana książka, czytana kojącym głosem rodzica lub innej, bliskiej osoby. U najmłodszych dzieci najlepiej sprawdzają się melodyjne rymowanki. Takie, które są ciepłe, urocze i otwierają przed smykiem drzwi do sennych, bajkowych krain.

Pokażę Wam dzisiaj pozycję, która spełnia wszystkie te warunki. Blisko 30 wierszy, których autorką jest znana i kochana przez dzieci poetka - Małgorzata Strzałkowska, dopełnione klimatycznymi ilustracjami Agnieszki Zalewskiej. O tym, jak jest niezwykła, niech świadczy fakt, że została wpisana na Złotą Listę #całapolskaczytadzieciom .

„Podreptała mała myszka do łóżeczka. Patrzy… - Ojej! A gdzie moja poduszeczka? (…)”,
„Szepczą cicho senne gwiazdy, noc już świat otula, księżyc toczy się po niebie, jak złocista kula… (…)”,
„Stary niedźwiedź mocno śpi i o wielkim lesie śni. My go nie zbudzimy, my go przytulimy, niech ma piękne sny! (…)”.

Prawda, że urocze? A to zaledwie maleńki fragment! Znajdziecie tu wierszyki krótsze i dłuższe. Bardziej wesołe, ale i typowo wyciszające. Są aniołki, misie, kotki, maleńkie dobre duszki, bałwanki, baranki i ptaszki. I są też przepiękne ilustracje, utrzymane w bajkowym klimacie, z których aż bije ciepło i na widok których mała buzia na pewno rozciągnie się w uśmiechu.

Jestem przekonana, że słuchając tych wierszy maluchy będą gotowe zanurzyć się w spokojny sen. Gorąco je Wam polecam! Już od 1+.

Gdybyście zapytali mnie, jaką porę dnia lubię w moim rodzicielstwie najbardziej, bez chwili wahania odpowiedziałabym, że wieczór. Ten moment bliskości, czułości i bezgranicznego zaufania, w której moje dzieci wtulają się w poduchy, a ja czytam im do snu. Gdy słyszę, jak uspokaja im się odd...

Rozwiń

Zwiń

Zaskoczyła mnie ta książka! Zachwyciła! Bo chociaż z niejednego pieca jadłam, a język polski to mój konik, to nigdy bym nie przypuszczała, że można stworzyć tak rewelacyjną pozycję o związkach frazeologicznych! Tak wesołą i przystępną. I obszerną!

Co tu dużo mówić, język polski nie jest łatwy. Skomplikowana odmiana przez przypadki, przyprawiająca o dreszcze ortografia i jeszcze cała masa powiedzonek, których znaczenia nie można traktować dosłownie. Te ostatnie są dla dzieci niczym marsjański szyfr, który potrafi narobić niezłego bigosu.

Bohaterowie książki - Baśka i Maks, postanawiają zrozumieć, co właściwie mają na myśli dorośli, mówiąc różne dziwaczne rzeczy. Chociażby takie, że ktoś ostrzy sobie zęby, lata z wywieszonym językiem, pali za sobą mosty, ma dziurawe ręce, czy łapie Pana Boga za nogi. Oczywiście to tylko maleńki przykład, bo dorośli siedzą też pod pantoflem (lub na tureckim kazaniu), płacą żywą gotówką, owijają sobie kogoś wokół palca i robią całą masę innych, cudacznych rzeczy.

Aby dowiedzieć się, o co właściwie w tym wszystkim chodzi, dzieci rozpoczynają prywatne śledztwo. Bardzo profesjonalne, bo z wywiadami, eksperymentami, dokładną obserwacją, a nawet bajkami i przepisami kuchni polskiej (będą np. rzucać grochem o ścianę).

Na blisko 300 stronach śledzimy, jak krok po kroku, Baśka i Maks rozszyfrowują język, który chociaż jest polski, to początkowo brzmi absurdalnie niezrozumiale. A wszystko w towarzystwie dowcipnych, dynamicznych, urozmaiconych ilustracji.

Świetna jest ta książka! Gorąco ją Wam polecam! Od 8 r.ż.

Zaskoczyła mnie ta książka! Zachwyciła! Bo chociaż z niejednego pieca jadłam, a język polski to mój konik, to nigdy bym nie przypuszczała, że można stworzyć tak rewelacyjną pozycję o związkach frazeologicznych! Tak wesołą i przystępną. I obszerną!

Co tu dużo mówić, język polski nie jest ...

Rozwiń

Zwiń

Dziewiąta już część wspaniałej, wartościowej serii „Nie tacy sami”. Jej autorką jest Magdalena Boćko-Mysiorska, pedagożka, promotorka Rodzicielstwa Bliskości i Porozumienia Bez Przemocy, która jak nikt, pokazuje emocje i ważne etapy w rozwoju dziecka. Jej książki o Tosi i Julku możecie brać w ciemno i biorę pełną odpowiedzialność za swoje słowa. Są mądre, ciepłe i bliskościowe. Wspierające zarówno dzieci, jak i dorosłych.

Tym razem, autorka pochyla się nad usypianiem, czyli bolączką sporej rzeszy rodziców i problemem wielu dzieci. Zbyt wielu, chciałoby się napisać. Czy to możliwe, żeby ten pospieszny, a bywa, że i nerwowy czas, zmienić w kojący, magiczny moment dnia? By dziecko zasypiało o możliwie wczesnej porze, bez konieczności długotrwałego usypiania? Tak, to jest do zrobienia, nawet z dziećmi o tak różnych charakterach i potrzebach, jak Tosia i Julek.

Jeśli chcecie zobaczyć, jak swoje dzieci przygotowują do snu rodzice bohaterów, gorąco zachęcam Was do sięgnięcia po najnowszą książkę z serii. Wasze maluchy poznają kolejną, świetną historię (a może nawet się zainspirują), a Wy skorzystacie ze specjalnej rozkładówki dla rodziców, która znajduje się na końcu książki. Dzięki niej odkryjecie m.in., ile trwa proces usypiania, jakie ważne sygnały wysyła dziecko, dowiecie się, czy nasza obecność zawsze koi malucha i czy można sobie czasami odpuścić czytanie na dobranoc. A po lekturze uśmiechniecie się, bo nagle wiele rzeczy stanie się prostsze i Wy też z lżejszym serduchem będziecie mogli udać się na odpoczynek.

Gorąco polecam rodzicom przedszkolaków!

Dziewiąta już część wspaniałej, wartościowej serii „Nie tacy sami”. Jej autorką jest Magdalena Boćko-Mysiorska, pedagożka, promotorka Rodzicielstwa Bliskości i Porozumienia Bez Przemocy, która jak nikt, pokazuje emocje i ważne etapy w rozwoju dziecka. Jej książki o Tosi i Julku możecie bra...

Rozwiń

Zwiń

Psst… Zdradzę Wam ściśle tajny sekret! Agent specjalny Hubert M. (mój informator, który tylko czystym przypadkiem jest także moim starszym synem), ustalił z niezbitą pewnością, że najlepszym sposobem na zwerbowanie młodszych nastolatków do czytania jest… seria „Szkoła Szpiegów” Wydawnictwa Agora dla Dzieci! Na przykładzie własnym i wielu swoich kolegów, dowiódł, że książki te wciągają do akcji nawet osobniki, które do tej pory uparcie stały po stronie przeciwnika - gier komputerowych. Co więcej, tajne raporty jego rodzicielki (którą tylko czystym przypadkiem jestem ja) wyraźnie wskazują, że tak samo zachowują się dzieci obserwatorów profilu Bliskie czytanie, którym tę serię zachwalano i polecano.

Ok, teraz już znacie całą prawdę! I mam nadzieję, że zrobicie z niej właściwy użytek.

Czuję się tylko w obowiązku uprzedzić Was, że Wasze dziecko może zapragnąć zamienić swoją starą, nudną szkołę na supertajną Akademię Szpiegostwa CIA. Dokładnie tak, jak zrobił to, dwunastoletni wówczas, Ben Ripley, główny bohater serii. Życie Bena w jednym momencie nabrało szalonego tempa, a nową codziennością stały się dla niego pościgi, eksplozje, udaremnione zamachy, podwójni agenci, organizacje przestępcze, ale też wielkie przyjaźnie i pierwsze miłości.

W najnowszej, siódmej już części, Ben wraz z przyjaciółmi z Akademii Szpiegostwa oraz rodzicami Eriki, ruszają do Europy. Wiedzą, że w końcu mają klucz do schwytania przywódcy Pająka, tajemniczego pana E. Tyle, że ten klucz jest kluczem tak dosłownie 🗝️. Co otwiera? Trop prowadzi do Muzeum Brytyjskiego, a stąd już krótka droga do szalonych pościgów (po nie tej stronie drogi), strzelanin, włamań, spotkań z odciętym od świata hakerem Orionem i całego mnóstwa zaskakujących zwrotów akcji.

Gorąco polecam Wam tę serię! Jest doskonałą mieszanką akcji i komedii! I nie ma konkurencji! Od 9 plus.

Psst… Zdradzę Wam ściśle tajny sekret! Agent specjalny Hubert M. (mój informator, który tylko czystym przypadkiem jest także moim starszym synem), ustalił z niezbitą pewnością, że najlepszym sposobem na zwerbowanie młodszych nastolatków do czytania jest… seria „Szkoła Szpiegów” Wydawnictwa...

Rozwiń

Zwiń

Trudne, dziecięce emocje to duże wyzwanie nie tylko dla malucha, ale i dla jego rodziców. Zwłaszcza, że często nie da się przewidzieć skali tych uczuć. Złość potrafi rosnąć błyskawicznie, niczym nadmuchiwany balon. Jest krzyk, tupanie nóżkami, rzucanie się na podłogę... Jak się wtedy zachować? Jak pomóc dziecku uporać się z trudnymi emocjami?

Z pomocą spieszy Wydawnictwo Papilon i nowa seria książek, skierowanych do przedszkolaków oraz dzieci odrobinę młodszych. Jej bohaterką jest kilkuletnia Stefcia, w której emocjach i codziennych przygodach, mały czytelnik odnajduje siebie. Śledząc jej perypetie, odkrywa, jak poradzić sobie z różnymi wyzwaniami, m.in. ze złością, która w serii poszła na pierwszy ogień.

Stefcia długo czekała na wycieczkę do zoo, by zobaczyć prawdziwe pandy… Tak bardzo się na nią cieszyła… Niestety, gdy nadszedł dzień wyjazdu, jej młodszy braciszek rozchorował się i musieli zostać w domu. Stefcię zalała ogromna fala rozczarowania, które szybko przerodziło się w złość. Krzyczała, oskarżała brata, rzuciła się na ziemię i wierzgała nogami tak mocno, że aż przewróciła krzesło. A wtedy jej mama usiadła przy niej na podłodze i zrobiła coś, co zmieniło wszystko. Nazwała jej emocje i przytuliła Stefcię. Gładząc ją po pleckach, szeptała słowa wsparcia i doprawiała je odrobiną humoru.

Co powiedziała mama Stefci? Jak poradziła sobie z balonem złości? Jakich stwierdzeń unikała? Jaka była reakcja dziewczynki?

Seria o Stefci została przygotowana i merytorycznie skonsultowana z doświadczoną psycholożką. Autorka posługuje się prostym, przyjaznym dzieciom językiem, a ilustracje wprowadzają ciepły, domowy klimat (zawsze wypatruję, czy na rączce książkowych piekarników wisi ściereczka).

Cennym dodatkiem i dużym wsparciem dla czytających rodziców jest ostatnia rozkładówka książki. Znajdziecie tam konkretne wskazówki, podpowiadające, jak przeprowadzić dziecko przez emocję złości.

Ja polecam!

Trudne, dziecięce emocje to duże wyzwanie nie tylko dla malucha, ale i dla jego rodziców. Zwłaszcza, że często nie da się przewidzieć skali tych uczuć. Złość potrafi rosnąć błyskawicznie, niczym nadmuchiwany balon. Jest krzyk, tupanie nóżkami, rzucanie się na podłogę... Jak się wtedy zacho...

Rozwiń

Zwiń

Powiedzmy sobie otwarcie - zrozumienie emocji nie jest łatwe. Ba, jest wystarczająco trudne dla nas, dorosłych, a co dopiero dla kilkuletnich dzieci. I chociaż na naukę rozpoznawania i przeżywania emocji podobno nigdy nie jest za późno, to zdecydowanie warto o nią zadbać już od najmłodszych lat. Po to, by nasze dzieci potrafiły uchwycić, zrozumieć i wyrazić swoje emocje. By czuły się dobrze ze sobą i wiedziały, że emocje mogą mieć wpływ na ich zachowanie, ale nie na to, kim są.

Ta książka to w temacie emocji moje największe odkrycie ostatnich miesięcy! Jak zresztą cały profil i strona internetowa autorki. To pozycja, która jest REALNYM i konkretnym wsparciem, zarówno dla dorosłego, jak i dla dziecka.

Ta książka to świetne połączenie treści dla dorosłych, bajki dla dzieci i pytań, pozwalających na nawiązanie z dzieckiem dialogu. Jest świetnie, jakościowo wydana. Ma twardą oprawę, kredowy papier, tasiemkę do zaznaczania i przepiękne ilustracje.

Całość rozpoczyna ważna przedmowa dla rodziców z wieloma pomocnymi wskazówkami, m.in. jak stworzyć bezpieczną, przyjazną atmosferę, w której dziecko otworzy się na rozmowę o własnych emocjach.

Później, znajdziecie ciepłą bajkę, skierowaną do dzieci w wieku ok. 4+. Opowiada ona o chłopcu, który miał problem ze zrozumieniem własnych emocji. Gdy Kacperek poznał skrzata o imieniu Emocjuszek, wyruszył wraz z nim do Krainy Emocji. Wędrując przez magiczną krainę, bohaterowie napotykali na swojej drodze różne stworzenia, które borykały się z własnymi emocjami. Dzięki tym spotkaniom, Kacperek nauczył się rozpoznawać trudne emocje, nazywać je i wspólnie ze skrzatem poszukał sposobów radzenia sobie z nimi.

W książce znajdziecie rozdziały o złości, smutku, strachu, wstydzie i zazdrości. Każdy z nich kończy się listą pytań do rozmowy, skonstruowaną tak, że będzie przydatna nie tylko w domu, ale i w przedszkolach, czy gabinetach.

Jeśli szukacie wartościowych materiałów do pracy z dziecięcymi emocjami (nie tylko książek, ale i kart pracy, gier i in.), koniecznie odwiedźcie stronę: emocjolandia.pl.

Polecam!

Powiedzmy sobie otwarcie - zrozumienie emocji nie jest łatwe. Ba, jest wystarczająco trudne dla nas, dorosłych, a co dopiero dla kilkuletnich dzieci. I chociaż na naukę rozpoznawania i przeżywania emocji podobno nigdy nie jest za późno, to zdecydowanie warto o nią zadbać już od najmłodszyc...

Rozwiń

Zwiń