Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam wrażenie, że Guy Gavriel Kay stracił swój dawny ogień. Od wielu lat jestem miłośniczką jego książek, ale z żalem muszę stwierdzić, że to już druga z kolei jego powieść, która mnie trochę rozczarowała. Nie dlatego że jest zła - po prostu nie jest tak porywająca jak te wcześniejsze - "Tigana", "Lwy Al-Rassanu", "Pieśń dla Arbonne" czy choćby młodzieżowa "Ysabel".

Całość czytałam trochę mimochodem, nie mogąc się zatopić w fabule i przeżyciach bohaterów, którzy wydali mi się w jakimś sensie płytcy, a może "przechodzeni". Kay chętnie powraca do pewnych typów postaci i mimo że zwykle jest w stanie ubrać je w inne cechy i okoliczności, to tym razem czułam pewne znużenie. Książka pod pewnymi względami podobna jest do "Lwów Al-Rassanu", ale brakuje jej świeżości - zamiast dwóch równie szlachetnych dowódców, mamy dwóch równie podłych (choć nie bez przebłysków wyższych uczuć). Mam wrażenie, że bohaterom prawdziwie obiecującym, świeżym i potencjalnie ciekawym poświęcono zdecydowanie za mało miejsca - chętnie podążyłabym śladami dwóch czy trzech postaci drugoplanowych, które w jakiś sposób mnie zaciekawiły i wzbudziły sympatię, zamiast skupiać się na d'Acorsim i Monticoli, którzy mimo że kluczowi dla fabuły, byli po prostu odpychający.

Główny bohater, będący od czasu do czasu również narratorem, nie wywarł na mnie szczególnego wrażenia. Może to celowy zabieg, bo w końcu to przypadkowy młodzieniec, którego losy splotły się z losami ludzi równie ważnych, co niebezpiecznych, ale jego rozważania wydały mi się nudne, a sama postać dość bezbarwna. Trudno zaangażować się w opowieść, jeśli nie kibicujemy głównemu bohaterowi, bo ten jest nam po prostu obojętny.

Powieść jest jak zwykle dobrze osadzona w czymś, co można by nazwać "alternatywnymi realiami" - bardzo cenię Kaya za to, jak śmiało czerpie inspiracje z historii i przekuwa ten materiał w coś innego, a przecież rozpoznawalnego. Opis wyścigów uważam za jeden z najciekawszych fragmentów - Kay ma talent do oddawania atmosfery rozbawionego miasta, kipiących emocji i ostatecznego ich uwolnienia. W tym czuło się jego dawny pisarski pazur. Być może całej książce brakuje dawnego, epickiego rozmachu - wyraźniej zarysowanego konfliktu, konsekwencji, elementów godnych tragedii antycznej, niemożliwych dylematów, ale też humoru, który tak dobrze pamiętam z poprzednich powieści.

Dopiero gdzieś pod koniec książki poczułam lekki dreszcz ekscytacji, ale wtedy byłam już trochę obrażona za porzucenie interesujących mnie wątków i postaci. Trzy czwarte powieści czekałam na tę iskrę - cieszę się, że jednak się pojawiła, nawet jeśli tak późno.

To nie tak, że "Dawno temu blask" jest złą książką. Nadal może sprawić przyjemność, zwłaszcza komuś, kto nie ma sentymentu do "dawnego Kaya", ale dla mnie nie była to lektura, dla której zarywałam noc (jak to bywało dawniej). Ograniczałam się do przeczytania kilkunastu stron przed snem.

Mam wrażenie, że Guy Gavriel Kay stracił swój dawny ogień. Od wielu lat jestem miłośniczką jego książek, ale z żalem muszę stwierdzić, że to już druga z kolei jego powieść, która mnie trochę rozczarowała. Nie dlatego że jest zła - po prostu nie jest tak porywająca jak te wcześniejsze - "Tigana", "Lwy Al-Rassanu", "Pieśń dla Arbonne" czy choćby młodzieżowa "Ysabel".

Całość...