Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poezja prozy jest prawdopodobnie najbardziej adekwatną próbą określenia atmosfery opowiadań. Rzeczywiście znajdziemy w nich humor i subtelną ironię obok grozy i bólu, do których Pavel odnosi się jednak z zadziwiającą prostotą i pokorą. Tragedie prostych i jednocześnie mądrych Czechów, będących bohaterami opowiadań autor wpisuje w bagaż doświadczeń każdego cżłowieka. Czesi przedstawieni są jako naród silny, szanujący przyrodę i jej owoce, lecz także prezentujący cały wachlarz ludzkich przywar jak zazdrość, pycha, kłamstwo.
Szczególnie warto zwrócić uwagę na umiłowanie przyrody, która jest tu pełnoprawnym bohaterem i której to główny bohater oddaje cześć na każdej stronie powieści, czasem między słowami, czasem metaforycznie, lecz najczęściej - po czesku - wprost.
Słowem, uwielbiam.

Poezja prozy jest prawdopodobnie najbardziej adekwatną próbą określenia atmosfery opowiadań. Rzeczywiście znajdziemy w nich humor i subtelną ironię obok grozy i bólu, do których Pavel odnosi się jednak z zadziwiającą prostotą i pokorą. Tragedie prostych i jednocześnie mądrych Czechów, będących bohaterami opowiadań autor wpisuje w bagaż doświadczeń każdego cżłowieka. Czesi...

Porażające napięcie, książka, którą można odbierać jak film: czytając ją, obrazy stają się rzeczywiste, jakby doświadczało się imaginacji. Postaci mroczne, psychologicznie jednoznaczne w świecie zalanym falą okrucieństwa i bezprawia. Nie jest to proza przyjemna czy lekka, ale nie znosząca sprzeciwu: do ostatniej strony bez mrugnięcia okiem.

Porażające napięcie, książka, którą można odbierać jak film: czytając ją, obrazy stają się rzeczywiste, jakby doświadczało się imaginacji. Postaci mroczne, psychologicznie jednoznaczne w świecie zalanym falą okrucieństwa i bezprawia. Nie jest to proza przyjemna czy lekka, ale nie znosząca sprzeciwu: do ostatniej strony bez mrugnięcia okiem.

Na wstępie: jest to książka adaptująca się. Nie trzeba wytężać wszystkich szarych komórek i całej swojej uwagi, by móc ją zgłębić. To ona bezwarunkowo otwiera się przed nami i z ochotą dopasowuje się do naszego nastroju. Niezależnie od stanu i sytuacji, w jakiej się znajdziemy, ta książka wyda się idealna.
Na płaszczyźnie ideowo-psychologicznej jest jednak złożona i daje duże pole do popisu tym, którzy lubią analizować: charaktery, zależności między bohaterami, motywy. Fascynująca jest morfologia postaci, sposób, w jaki są ze sobą powiązane. Ricardo, główny bohater jest spoiwem wszystkiego, jednocześnie nie decydując o niczym. Jego pasywność i nadludzka cierpliwość wydają się aż nierealne. Życie styka go z jednostkami tak od niego różnymi: z ideowym rewolucjonistą, z okrutną i skrajnie fascynującą kobietą, która zostanie obiektem jego uczuć na całe życie, z zakochaną w sztuce utalentowaną scenografką. I wszystkie te osoby łączy wytrwałość w dążeniu do swojego celu, niemal fanatyczne skupienie na osiągnięciu go. I nieważne, czy jest to służba rewolucji, pieniądze, czy sztuka. Są to postacie przepełnione nieskończoną energią, aktywne. Tymczasem Ricardo jest sympatycznym, pracowitym facetem, który zdaje się urodził się po to, by usłyszeć historie tych osób, pomóc im, zapisać je sobie w sercu. Oczywiście nie są to jedyni bohaterowie. Jest jeszcze hipis, który ponad wszystko ceni swoją wolność, sąsiedzi z adoptowanym synem, który nie chce mówić. Ricardo jest szarym balansem dla wszystkich tych wyrazistych postaci i ich historii.
Niewątpliwą zaletą powieści są również dygresje historyczne, szkice atmosfery lat 50,60,70,80 – Limy, Paryża, Londynu, Madrytu. Llosa zadał sobie trud przedstawienia wielu postaci epizodycznych i trzeba przyznać, zrobił to w sposób niezwykle wyrazisty, nadając każdemu z nich niepowtarzalną formę i charakter (moja ulubiona postać to starsza Angielka, której dzięki pomocy biednemu hipisowi, udaje się w końcu poznać uroki życia i doświadczyć zabawy w pojęciu Dzieci Kwiatów).
W efekcie książkę czyta się błyskawicznie. Znajdą się jednak rzeczy, które nie zachwycają, mogą irytować. Wspomniane już przez kogoś zdrobnienia i język w ogóle. Infantylny, drażniący. Podejrzewam tutaj trudności przekładu. Są języki, w których zdrobnienia są bardzo powszechne (rosyjski, hiszpański), w naszym języku zaś irytują.
Również różnie można oceniać relację między dwójką głównych bohaterów. Część uzna ją za przesadzoną, okrutną i nierealną. Ja obawiam się, że jest aż nazbyt realna, a siła obsesyjnego uczucia – nie do opisania.

Na wstępie: jest to książka adaptująca się. Nie trzeba wytężać wszystkich szarych komórek i całej swojej uwagi, by móc ją zgłębić. To ona bezwarunkowo otwiera się przed nami i z ochotą dopasowuje się do naszego nastroju. Niezależnie od stanu i sytuacji, w jakiej się znajdziemy, ta książka wyda się idealna.
Na płaszczyźnie ideowo-psychologicznej jest jednak złożona i daje...