Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzisiaj przychodzę do Was z książką dla mnie wyjątkową, a to dlatego, że znajduje się ona pod moim patronatem. Tytuł ten jest tym bardziej szczególny, ze względu na to, że jest to mój pierwszy patronat w życiu. Jako autorka rzadko kiedy mam czas na rozpatrywanie takich propozycji – po prostu nie starcza mi godzin w ciągu dnia na to, by po pisaniu, przysiąść jeszcze do czytania (i to z wyznaczonym deadlinem).

Ale dla “Dworu Koszmarów” Adrianny Senger zrobiłam wyjątek i jakże się z tego cieszę, że tak się stało.

Kira nie ma lekko w życiu – każdy kolejny dzień jest dla niej walką o przetrwanie. W Cyntii zasady są proste – albo pracujesz i umiesz sama się utrzymać albo trafiasz na market ludzi, a tam stajesz się własnością tego, kto cię kupi.
Kira nie ma nikogo na kim mogłaby polegać – oszukana i zdradzona trafia do niewoli, na Dwór Koszmarów. A tam powoli odkrywa, że jej pragnienie odzyskania wolności łączy się z misją, która może zmienić losy bardzo wielu istnień.

Wiecie co jest najprzyjemniejsze w “Dworze Koszmarów” – zaskoczenie. Książka ta posiada bowiem, nie jeden, a parę plot twistów, których czytelnik się nie spodziewa. Konia z rzędem temu, kto domyśli się: co i jak i dokąd to wszystko zmierza.
Samą główną bohaterkę również łatwo jest polubić – dziewczyna jest odważna, potrafi być zabawna, ale co najważniejsze jest zdeterminowana zawalczyć o swój los. Główny pan, którego imienia jeszcze Wam nie zdradzę, również jest niczego sobie. Któż nie lubi mężczyzn, których ego nie jest większe od nich samych i jeszcze dodatkowo potrafią służyć pomocą i wsparciem bez zbędnego wywyższania się.

“Dwór Koszmarów” wciąga od pierwszych stron, czyta się go szybko i przyjemnie, język jest przystępny, a na koniec chce się wiedzieć – co było dalej. Wydaje mi się, że wszystkie z powyżej wymienionych cech, składają się na dobrą książkę i dlatego właśnie, ją Wam polecam.

Dzisiaj przychodzę do Was z książką dla mnie wyjątkową, a to dlatego, że znajduje się ona pod moim patronatem. Tytuł ten jest tym bardziej szczególny, ze względu na to, że jest to mój pierwszy patronat w życiu. Jako autorka rzadko kiedy mam czas na rozpatrywanie takich propozycji – po prostu nie starcza mi godzin w ciągu dnia na to, by po pisaniu, przysiąść jeszcze do...

Moim zdaniem sztuką jest napisać 1-tomową fantastykę. Ma to chyba szansę się udać najlepiej, kiedy rzecz dzieje się w naszym świecie. Nie trzeba go wtedy opisywać i tworzyć zupełnie nowej przestrzeni - wprowadzać w nią czytelnika. Tak też dzieje się w "Paniach czarownych", akcja toczy się w polskiej wsi.
Muszę zaznaczyć, że choć fantastyka to mój chleb powszedni, to nie w takim wydaniu. Do przeczytania książki zachęcił mnie jej opis i to, że widziałam ją w dziale polskim w miejscowej bibliotece w Berlinie. Tak bardzo zafrapowało mnie to, dlaczego wśród paru wybranych do polskiego działu książek znalazła się ta fantastyka, że uznałam, że muszę się z nią zapoznać. Byłam jednak trochę sceptycznie nastawiona, no bo mężczyźni piszący o kobietach w fantastyce... No nie okłamujmy się bywa różnie.
"Panie czarowne" zaskoczyły mnie jednak bardzo pozytywnie - wciągnęły. I choć nie obyło się bez paru erotycznych snów mężczyzny, to były to jedynie wstawki, które nie odejmowały osobliwej magii temu tytułowi.
"Panie czarowne" to taka ziemista, słowiańska, nieco cielesna fantastyka, którą czyta/słucha się dobrze pomimo tego, że jest na raz.

Moim zdaniem sztuką jest napisać 1-tomową fantastykę. Ma to chyba szansę się udać najlepiej, kiedy rzecz dzieje się w naszym świecie. Nie trzeba go wtedy opisywać i tworzyć zupełnie nowej przestrzeni - wprowadzać w nią czytelnika. Tak też dzieje się w "Paniach czarownych", akcja toczy się w polskiej wsi.
Muszę zaznaczyć, że choć fantastyka to mój chleb powszedni, to nie w...

Drugi tom, który był słabszy od pierwszego to? 🤔

“Biały żar” - Ilona Andrews

Po uporaniu się ze sprawą Adama Pierce'a, Nevada liczy na to, że to koniec potyczek z tajemniczą grupą dybającą na Huston. Czy się myli? Oczywiście, że tak. 😈 Nikt nie czeka na to aż kurz i emocje opadną. Następne śledztwo czeka już za progiem. 🧐

Wiem, że pytanie z tego wpisu może być zwodnicze. Brzmi jakby drugi tom “Ukrytego dziedzictwa” był słaby, a zupełnie tak nie jest. ✖️ Po prostu pierwsza część podobała mi się tak bardzo, że chyba nie dało się doskoczyć do moich oczekiwań. 🙈

Bo “Biały żar” to bardzo dobra książka, ale mam trochę wrażenie, że tutejszy pomysł na całą fabułę został po prostu powielony z poprzedniej części. 👈 Owszem śledztwo jest w sprawie kogoś innego i potyczka z kimś innym, ale jednak - znowu mamy śledztwo i walki. Aczkolwiek przy tych drugich muszę zaznaczyć, że ogromnie zdziwił mnie i pozytywnie zaskoczył świeży motyw zwierząt i osobliwych stworzeń bojowych i nie. Ciekawy i orzeźwiający pomysł. ☺️

Jeśli chodzi zaś o romans z Szalonym Roganem to lubię faceta, ale pomimo początkowych oczekiwań, chyba nie zostanie moim książkowym mężem na dłużej 🙈 chyba go nie zapamiętam. 😅

Drugi tom, który był słabszy od pierwszego to? 🤔

“Biały żar” - Ilona Andrews

Po uporaniu się ze sprawą Adama Pierce'a, Nevada liczy na to, że to koniec potyczek z tajemniczą grupą dybającą na Huston. Czy się myli? Oczywiście, że tak. 😈 Nikt nie czeka na to aż kurz i emocje opadną. Następne śledztwo czeka już za progiem. 🧐

Wiem, że pytanie z tego wpisu może być zwodnicze....