Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka zdecydowanie "łatwo wchodzi", ale taka też jest funkcja czytadła. Nie widzę w niej zbyt wielu plusów poza ewntualnym zapchaniem czasu w kolejce do dentysty i - gwoli sprawiedliwości - całkiem udanym opisem szamotaniny i nieracjonalego, życzeniowego myślenia osoby pogrążonej w nałogu. Kolejny bezsensownie nadmuchany bestseller, a Steven King powinien wreszcie przestać udzielać się w roli recenzenta, bo po pierwsze - z książek które rekomenduje można by wybudować Trumpowi jego mur odzielający USA od Meksyku, a po drugie - ewidentnie pisanie książek idzie mu o niebo lepiej niż ich ocena. Mam taką teorię że koleś wyprztykał się z całej negatywnej energii pisząc swoje wspaniałe thrillery i teraz już tylko wszystko mu się podoba ;)

Książka zdecydowanie "łatwo wchodzi", ale taka też jest funkcja czytadła. Nie widzę w niej zbyt wielu plusów poza ewntualnym zapchaniem czasu w kolejce do dentysty i - gwoli sprawiedliwości - całkiem udanym opisem szamotaniny i nieracjonalego, życzeniowego myślenia osoby pogrążonej w nałogu. Kolejny bezsensownie nadmuchany bestseller, a Steven King powinien wreszcie...

Samobójstwo ucznia popełnione w czasie trwania lekcji i rozprowadzanie fałszywych monet przez wychowanków prestiżowych szkół – te dwa wydarzenia, o których wzmianki znaleźć można było na łamach francuskich gazet, zainspirowały Gide’a do stworzenia „Fałszerzy” – dzieła mającego być w równym stopniu próbą zmierzenia się z własnym moralnym rozdarciem, jak i manifestem krytycznoliterackim, stawiającym Gide’a w kontrze do istniejących trendów narracyjnych. Trudno jednak było mi oprzeć się wrażeniu, że w przypadku tego konkretnego dzieła treść była nazbyt podporządkowana formie, moralne dylematy traciły na sile wyrazu w obliczu dyktatu wielowątkowości.

Traktowanie powieści jako pola do eksperymentu z formą zazwyczaj nie kończy się dobrze, przynajmniej z perspektywy czytelniczej. Owszem – autor zyskuje poklask krytyki, miano „nowatora”, zaś książkę ogłasza się „kamieniem milowym” w ramach jakiejś tam nowej formy literackiej – i są to niewątpliwie osiągnięcia nie do przecenienia, odnotowane w ramach historii literatury. Niestety, przecieranie szlaków wiąże się często z pewną nieporadnością, brakiem umiaru, nieumiejętną próbą pogodzenia wymogów nowo powstałej formy z niełatwo dającą się podporządkować treścią. I ta szamotanina właśnie była dla mnie cechą przewodnią w Gide’owskich „Fałszerzach”.

Cała recenzja na: gotowelektury.wordpress.com !

Samobójstwo ucznia popełnione w czasie trwania lekcji i rozprowadzanie fałszywych monet przez wychowanków prestiżowych szkół – te dwa wydarzenia, o których wzmianki znaleźć można było na łamach francuskich gazet, zainspirowały Gide’a do stworzenia „Fałszerzy” – dzieła mającego być w równym stopniu próbą zmierzenia się z własnym moralnym rozdarciem, jak i manifestem...

Gdybym miała dokonać krótkiego opisu twórczości Moravii, wypracować sformułowanie najlepiej ją podsumowujące, wybrałabym zapewne paradoksalny „poetycki naturalizm”. Nikt tak jak Moravia nie potrafi z eufemiczną gracją oddać paskudnego charakteru ludzkiej natury, przedstawić pełnego, nieupiększonego spektrum naszych małostkowych intencji i zachowań. Tworzony przez pisarza świat jest jednocześnie nasycony poezją i przerysowaniami, ale także spójny z rzeczywistością, pełen trafnych diagnoz. Autor „Konformisty” to mistrz słowa, potrafiący z łatwością przekuć swoje myśli na precyzyjne opisy, ubrane w język niezwykle bogaty i zahaczający o poezję właśnie. Dużą rolę w budowaniu przyjemności obcowania z jego książkami odegrały z pewnością naprawdę dobre polskie tłumaczenia, choć i tak trudno mi nie marzyć o czytaniu książek Moravii w oryginale.

„Konformista” zazwyczaj odczytywany jest jako studium „zła, okrucieństwa i zepsucia moralnego” - takie w każdym razie opinie dominują zarówno w okładkowych opisach jak i w ramach (nielicznych!) recenzji internetowych. Nie jestem pewna czy właśnie tutaj stawiałabym punkt ciężkości książki. Siła wyrazu bohaterów dzieł Moravii, polega nie na ich odstępstwie od normy, amoralnym rozbuchaniu – ale właśnie na nieco przerysowanym autentyzmie, psychologicznej wiarygodności ich światopoglądów i działań. Słowem: jego książki dążą do analizy nie tyle natury zła, co wiązałoby się z próbą wyabstrahowania go z postępowania czy myśli człowieka, co właściwie: natury ludzkiej, traktowanej jako skomplikowana całość – raz zła, raz dobra – ambiwalentna do szpiku kości.

CAŁOŚĆ NA: http://gotowelektury.wordpress.com

Gdybym miała dokonać krótkiego opisu twórczości Moravii, wypracować sformułowanie najlepiej ją podsumowujące, wybrałabym zapewne paradoksalny „poetycki naturalizm”. Nikt tak jak Moravia nie potrafi z eufemiczną gracją oddać paskudnego charakteru ludzkiej natury, przedstawić pełnego, nieupiększonego spektrum naszych małostkowych intencji i zachowań. Tworzony przez pisarza...