Nicolas Presl

Temat dosyć banalny. Próba wyrwania się z konserwatywnego świata i pragnienie młodych, by poczuć odrobinę wolności. Z drugiej strony powierzchowne i często głupie postrzeganie mieszkańców reprezentujących inne kręgi kulturowe przez ludzi zachodu. W najlepszej scenie młoda turystka robi zdjęcie dziadkowi bez butów. To co wydaje jej się urokiem związanym z miejscem, który zwiedza, jest tak naprawdę wynikiem kradzieży obuwia starszego pana. To świetne podsumowanie bezrefleksyjnej konsumpcji zwiedzających, wyzbytej choćby chwili refleksji. Presl już pewnie nigdy nie będzie moim ulubionym rysownikiem, choć konsekwentnie trzyma się wypracowanej formuły, w której przeważają płaskie dwuwymiarowe obrazy i zniekształcone sylwetki postaci z żabimi twarzami. Nie do końca rozumiem uzasadnienie stylu, ale być może wcale nie muszę. Rewolucji z tego nie będzie i w zasadzie jest to krótka lektura, nawet jeśli chcemy z niej wycisnąć maksymalną ilość treści. Ciekawe, choć jednorazowe