Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To klasyka, po prostu. Nic dodać, nic ująć.

To klasyka, po prostu. Nic dodać, nic ująć.

Do samego końca nie wiedziałem, ile w tej książce prawdy a ile fikcji - to uważam zaleta, kolejna prócz tych, że dobrze napisana, wciągająca, dająca do myślenia.

Do samego końca nie wiedziałem, ile w tej książce prawdy a ile fikcji - to uważam zaleta, kolejna prócz tych, że dobrze napisana, wciągająca, dająca do myślenia.

​Właśnie kończę lekturę.
To, co z początku wydawało się opowiastką charakterystyczną z końca XIX w., w trakcie czytania powoli zmieniało się w coraz bardziej zajmującą autobiograficzną opowieść o życiu. I o alkoholu, o pijaństwie.
Na koniec JL pisze tak dobitnie i głęboko, że wręcz zmusza do ​przyhamowania i uważnego traktowania tekstu. Prowokuje refleksję nad życiem. Myślę, że wielu ta książka może zaintrygować. Polskie tłumaczenie Antoniny Sokolicz uważam jest dobre.
Wydawnictwo Iskry, 1957 r.

​Właśnie kończę lekturę.
To, co z początku wydawało się opowiastką charakterystyczną z końca XIX w., w trakcie czytania powoli zmieniało się w coraz bardziej zajmującą autobiograficzną opowieść o życiu. I o alkoholu, o pijaństwie.
Na koniec JL pisze tak dobitnie i głęboko, że wręcz zmusza do ​przyhamowania i uważnego traktowania tekstu. Prowokuje refleksję nad życiem....